Ubud, deel 1 & Eberhard.

Lekker op zijn Hollands met een Uber naar Ubud gegaan wat een heleboel geld scheelde ten opzichte van de taxi’s die je proberen “op te lichten” dat oplichten is uiteraard maar relatief. Het zijn geen Leidseplein naar Rembrandtplein voor 150 euro praktijken.. but still.. Uber dus. Ik las er online al goede dingen over. Uber of een Blue Bird taxi. Maar het werd Uber. Tomy, onze driver vertelde van alles en nog wat over Bali wat het een leuke taxi rit maakte. De weg was bizar druk, stinkend en “very very busy” alsdus Tomy. Aangekomen bij het guesthouse waren we even bang voor een gigantische bummer. Duana Sari zag er op Booking.com goed uit. En goede beoordelingen. Het zwembad was een knap staaltje fotosjoppen. Maar de badkamer, en kamer enzo zijn prachtig. Een buitenbadkamer, met regendouche en bad. Love it!

Na wat Trip Advisor speurwerk van broerlief was het hard tijd ons buikje te vullen. Ik was al lichtelijk hangry, en dat is niet best! Buikje gevuld, de stinkende, stoffige hoofdstraat was niet helemaal ons ding. Om het niet te overdrijven was het gewoon bijna smerig om te ademen..

Een tempel bekeken. Ook die viel een beetje “tegen”.

Tot nu toe vonden zowel broerlief als ik het totaal niet “mooi”.. een grote toeristische teringzooi. Sorry -geen nette woorden als het om een tempel gaat- maar echt.. wat vreselijk.

Allemaal bordjes dat je ergens niet mag staan, en wat doen de toeristen die hobbelen er met hun skinny ass gewoon overheen. Nee. Dat was écht om een beetje verdrietig van te worden. Gek is wel dat alle Europese toeristen zich netjes lijken te houden aan de regels en de Japanners en Chinezen complete schijt hadden…?!

Als trouwens de stroom kapot is dan klimt men hier gewoon als een aapje de paal in!

Ontzettend mooi is dan weer wel de liefde en dankbaarheid van de mensen hier. 50.000 rupiah lag er op straat. Ik pakte het op. Er reed vlak daar voor een auto’tje langs wat bij ons parkeerde. Ik vroeg of het geld toevallig was van een van die mannetjes. Was het niet volgens hen. Nu wel dus. Voor ons ongeveer 3 euro, voor hun genoeg om heel vaak thank you te zeggen. De mensen zijn zoo lief! Bij het geld wissel kantoor wisselden we een boel

Euro’s om voor Roepiah’s, en waren we al gauw weer multimiljonair haha. Het wisselkantoorvrouwtje gaf broerlief (veel) teveel geld. En broerlief zei dat eerlijk. Ik denk dat ze wel 20 x bedankt heeft.

Gezien de bloedhitte dronken we nog wat (5 drankjes met z’n tweetjes tegelijk bestellen, dan heb je dorst!) bij een kleine Warung vlakbij ons guesthouse en verkenden we de buurt een beetje. Hardwerkende mensen, voor weinig geld. Zoals Tomy de Uberdriver al vertelden zijn er veel mensen die wel kunnen eten maar geen fatsoenlijk huis hebben. Dat doet me wel -lekker hypocriet ja met m’n luie vakantie reet- een beetje verdriet.

Savonds weer naar die kleine Warung. Het is net of je bij de familie thuis eet. En het eten is heerlijk. En de dankbaarheid is groot dat je hun warung kiest voor je maaltijd. En de goddelijke mango milkshake. Laten we die niet vergeten. Je proeft de liefde!

En over de liefde gesproken…

7 jaar was hij mijn burgemeester. Onze burgemeester. Een met het hart op de tong. En -goh verrassend- ik hou daar zo ontzettend van. Ga niet met doekjes winden, trek die fluwelen handschoentjes uit, zeg wat je denkt. Doe wat je zegt. Subtiel of niet. Oke, soms is dat porseleinen kastjes gebeuren niet handig als olifantje. Maar voor mij was Eberhard een olifantje. Een liefdevol, eerlijk en doorzettend olifantje. Amsterdam – en de Amsterdammers waren zijn porseleinkast. Na 7 jaar legt onze lieve stoere Eberhard het stokje neer. Uitbehandeld. Verdomme. De kanker heeft hem opgegeten. En ik kan je eerlijk zeggen wat ik er van vind. Als olifantje tegen olifantje: Eberhard, ik hoop op een wonder. Ze bestaan, en als iemand een wonder verdiend, of we er eentje zomaar uit kunnen delen: please take it! Ik heb je twee keer gesproken, een keer de woorden “Goed bezig meissie” en een keer ietsje langer dan dat.. Maar de woorden “Goed bezig meissie” waren de mooiste voor mij. Op dezelfde toon, en met net zoveel liefde als mijn opa “Dat komt wel goed” zei. Oop is er helaas niet meer. Maar hij laat liefde en verbintenis na. En rust. En jij lieve Eberhard, jij hebt Amsterdam een beetje liever gemaakt. Of lief gehouden. Of ervoor gestreden op zijn minst. En verbintenis. ALLE Amsterdammers. En wij gaan verder echt. Oop zou het je zeggen: “Dat komt wel goed”

Eind 2010 kwam de zedenzaak van Robert M. Daar gaf je de advocaat van M een snauw, ik kon je wel knuffelen. Het kwam uit je hart en niet politiek correct gezever. Je leeft met de Amsterdammers en kwam onder de Amsterdammers.

Je vind het vast niet erg dat ik je een olifantje noemde. En zo wel dan spijt het me eigenlijk niet, want het is een koosnaampje. Je bent en blijft een lieve man. De Dodenherdenking dit jaar was je zo krachtig. Maar zo veel minder fysiek sterk dan je behoorde te zijn. Dat deed me toen al verdriet. En dat je nu het stokje overdraagt. Over MOET dragen. Dat doet me ook pijn. Maar de “Goed bezig meissie” betekende toen een boel, juiste moment, juiste gevoel. En ik draag hem met me mee lieve Eberhard. Als ik het werk eventjes ronduit kut vind, dan zal ik denken aan die woorden. En aan je kracht. Ik hoop op een wonder. Lekker zweverig, maar hoop doet leven en ik gun het je ZO!

En dan nu weer terug naar Ubud, lekker hak op de tak verhaal. Maar onze Eberhard kan moeilijk niet genoemd worden in een blog met als adres een .amsterdam

De dag dat ik deze blog afmaak is dinsdag, en vandaag was een fantastische dag. Daar ga ik zekerweten over bloggen. We zijn met een zipline de vallei/ravijn in gegaan en toen bijna drie uur gaan raften met H en S (of S & H, geen ruzie maken jongens hihi) en de bruiloftsvrienden.

Het interner hier is erg sloom dus weinig foto’s. Ik hoop morgen wat meer. Ik ga even badderen!