Eberhard. Rust in vrede mooie man.

Onze burgervader is heen gegaan. Heldhaftig, vastberaden en sowieso barmhartig.  Ik vond burgervader altijd zo’n woord waarbij ik het een soort van teveel eer vond. Het woord vader is niet zomaar wat. Maar jij lieve Eberhard, jij bent die titel meer dan waard.  Meer dan vele vaders die hun kinderen voor bullshit redenen in de steek laten, of alleen biologisch gezien vader zijn.  Dan is er nog het stukje “heen gegaan”.  Waar heen dan? De dood is wreed, maar misschien ook verlossend. Geen pijn meer.  Ik hoopte dat je 100 zou worden. En 62 is te weinig. Veel te weinig verdomme. Terwijl ik in het tropische Bali zat schreef ik nog deze blog, deels over jou. Ubud, deel 1 & Eberhard. Toen ik dat schreef legde jij het Burgermeester stokje neer. Dat deed me verdriet, en ik hoopte op een wonder. Amsterdammers brachten je nog een eerbetoon. Zingend voor je ambtswoning. Ik had er ontzettend graag bij willen staan. Zingen kan ik niet, maar elke vorm van eerbetoon aan jou vind ik mooi. Ik zeg geen u, dat zal misschien opvallen, maar dat hoefde niet van je. Omdat ik toen niet kon zingen, schrijf ik nu maar… Nog een keer.

Je stem was daadkrachtig, je woorden rust en hoopgevend tot het eind. Je bracht hoop en duidelijkheid en niet bang te zeggen wat een ander vermoedelijk niet had gedaan. Je keek niet neer op je Amsterdammers. Je mengde je onder ons. Onder alle lagen van de samenleving. Je ging in gesprek met de politie, ook met de lagere rangen. Ik was er daar twee keer eentje van. En ik val in herhaling met te zeggen dat ik je woorden zo mooi vond.. “Goed bezig meissie” Zo niet diepgaand, maar zo duidelijk.  Toen gaven ze me een glimlach, en hernieuwde motivatie. Nu, zeven jaar later ongeveer: een grote grijns.  Dankjewel lieve Eberhard. Net als mijn opa’s simpele, wijze en geruststellende woorden, neem ik deze ook mee. Ik heb ze vast ooit weer nodig, net als toen ookal wist ik het toen niet.

Jij hoopt dat Amsterdam een lieve stad zal blijven. Het is echt een soort wens van je, voor ons. Ik hoop dat alle Amsterdammers luisteren. Iedereen: bezoekers van Amsterdam, gast Amsterdammers, vertrokken Amsterdammers en toekomstig Amsterdammers en rasAmsterdammers naar je luisteren. Laten we lief zijn.  Lach mij maar uit als ik koekjes of snoep of eten uitdeel aan een random verslaafde of dakloze. Lief is the way of life.  Als we niet meer lief zijn wint de haat. En als de haat wint is het leven echt een stuk ongezelliger. Het wonder was je niet gegund, maar zoals Nederland is als Oranje speelt, zo kunnen we vaker zijn. Lief, tolerant en saamhorig. Behalve voor mensen die dat niet meer verdienen natuurlijk. Want voor die mensen, die het compleet hadden verneukt, was je ook duidelijk.

Rust zacht lieve Eberhard. En doe Frank de groeten. Frankie goes to heaven, hij kon niet meer. Ook hij vond je ook een held. En ik jullie allebei. Drink er samen eentje.