Gebrabbel en boek twee?

“Goh Liek, leef je nog?” die vraag en soortgelijke kreeg ik met regelmaat op Instagram afgelopen maanden. Het antwoord:

Ja. Zeker!

Ik ging anderhalve maand naar Thailand en ging vanaf vlak daarvoor in een soort insta-rust-fase. En daar zit ik nog steeds wel redelijk in.
Niet dat ik heel insta niet meer leuk vind hoor.
Ik vind het nog steeds fantastisch. En ik mis het ook hoor, het stukjes en stories schrijven. Dus ik schrijf even een klein blogje. Gewoon omdat ik er zin in heb. Waarschijnlijk lekker oldschool een boel onsamenhangend gebrabbel over insta, reality, werk, boek twee en whatever more comes up. Als je mee leest: Gezellig!

Mijn bereik op insta groeide en de hoeveelheid DM’s groeide.. En mag ik daar over uiteraard niet klagen.. Ik ga het toch doen: De hoeveelheid vragen die je echt sneller beantwoord hebt als je ze aan tante Google vraagt groeide ook. En even eerlijk: Soms is begraven worden onder de DM’s gewoon irritant. Want dan ben ik in mijn DM kwijt wie ik nou daadwerkelijk wil antwoorden. Welke vraag er echt toe doet, of welk verhaal ik met liefde wil lezen. En ja ik weet dat ik reageren op stories uit kan zetten, maar ik vind de interactie vaak ook gewoon echt leuk. Dus als ik straks weer actiever ben dan doe ik het (denk ik) gewoon weer zoals ik het altijd leuk heb gevonden.
En dan nog steeds antwoord ik niet al mijn DM’s, dat gaat gewoon niet. En ik ben goed (geworden) in het bewaken van grenzen en nee zeggen en deel ik gewoon graag wanneer ik wil en wat ik leuk vind. En dat verschilt nogal..

De ene dag vind ik het leuk om te delen wat ik op het werk heb meegemaakt. Of gewoon een blije politiefoto. De andere dag waar mijn trui vandaan komt, of de ketting die ik om heb (kans is fifty fifty dat het een choker is van Elysia is (die zelfs een ketting naar mij vernoemde, hoe tof is dat!) of de paracetamol ketting van Romina Hermans. Een andere keer deel ik graag mooie plaatjes van Amsterdam, daarna weer een fail in adultlife, de bloemen die ik naar mijn beste vriendin breng of de zoveelste kop koffie met wat lekkers (meestal bij Le petit deli of bij Local Hero al is het bijna warm genoeg voor lekkerste ijskoffie van Pont Neuf )
Ik deel graag een gezellige dag/avond/borrel/weekend met mijn lievelingsmensen. Mijn lievelings skincare (het meeste is Dermalogica en dat is mijn enige echte samenwerking. Ben ik trots op!)
En -niet te vergeten- deel ik onwijs graag vakantiefoto’s. Oh en forever grumpy Munk. De harige nagel aan mijn doodskist maar ook de liefde van mijn leven deel ik ook gewoon nog steeds graag.
En -ondanks af en toe protest- gebruik ik mijn bereik ook graag voor minder vrolijke dingen. Seksueel geweld, pesten, huiselijk geweld, ellende die gaande is in de wereld.. Het gaat alle kanten op. Dikke kans dat je na een verdrietige story over oorlog een mooie foto van Amsterdam ziet. Of een reep chocola, een borrel of mijn lievelingsgezichtsbehandeling. (de Hydrafacial bij lievelings: Facefactory )

Ik deel gewoon graag wat me blij maakt, dat is gelukkig heel erg veel. En ik hou af en toe een spreekbeurt op instastories. Dan maak ik me even ergens boos over. Of wil ik een uitleg geven over een bepaald onderwerp. Of iets vragen. Supergrappig dat jullie die spreekbeurten dus missen want als ik me weer eens ergens boos over maak zijn er ook altijd veel mensen die ‘vinden dat ik me afzijdig moet houden’ of vooral geen mening moet hebben omdat ik politieagent ben. (Guess what jongens, mijn WERK is politieagent. Ik BEN gewoon Lieke. Lieke met mening)

Bij online actief zijn, zeker ook bij mijn werk, komt er ook een berg negativiteit bij kijken. Haat, bedreigingen, eenzijdige verhalen waarbij de hele wereld het gedaan heeft behalve de verstuurder van het bericht… Nou heb ik toen ik besloot dat mijn kleine meisjes droom waarheid zou gaan worden ook het besluit genomen dat er geen haat of bedreiging me ooit tegen zou gaan houden. Dus kwam dat boek er, en -ik gok omdat je ervoor moet betalen- er kwam slechts een slechte review, en verder verkocht ik zo f*cking veel boeken dat ik op 58 van de top 100 van best verkochte boeken van Nederland in 2022 terecht kwam. De haat op mijn boek bleef uit. Echt alleen maar positiefs. Bi-zar als je vergelijkt hoeveel haat ik op mijn insta wel krijg. Dus ik gok dat het ligt aan dat je om (inhoudelijk) op m’n boek te haten, je ervoor moet betalen.. En ja, dan zeg ik maar: Happy hating voor 22 euro. (Ohnee, 23, want hij moest een euro duurder worden net als de rest van het leven…)

Maar wat ik daarmee wel nog even wil benadrukken:
Fuck je laten tegen houden door de (mogelijke) mening van een ander. Dat heb ik bij deze mooi nog maar eens bewezen (aan mezelf).
Soms is dat even lastig en vlak voor mijn vakantie kwam er een golf haat waar ik niet op voorbereid was. Dat is nou eenmaal wat het is online. Het is makkelijk lelijk doen veilig van achter je telefoonschermpje. Ik gok dat de gemiddelde hater niet recht in mijn gezicht durft te zeggen wat hij/zij typt online…

Dat weet ik overigens wel zeker want ik nodig de bedreigers met regelmaat uit op het bureau.. En -goh je verwacht het niet- ze komen nooit opdagen..
En ook niet durft uit te voeren waar ze mee dreigen. (Dan had ik op de meest creatieve en bijzondere manieren dood geweest inmiddels)

Maar eerlijk is eerlijk: Het was weer even stom. Het maakt dat ik weer even extra nadacht over wat ik deel en vooral wie. Want mij haat sturen is een ding, maar de mensen waar ik om geef en mee omga hebben niet gevraagd om mijn online zichtbaarheid. Plus -hallo privacy- je denkt misschien dat ik veel deel. Maar ik hou nog veel veel VEEL meer gewoon voor mezelf. Die paar minuten die je soms van mijn dag ziet of leest is natuurlijk niet alles wat ik doe, zie, voel, meemaak. En ja, ookal ben ik een flapuit, ik denk heus ook echt wel na.

Op vakantie in Thailand de winter ontvluchtend deelde ik wat mooie (en minder mooie) plaatjes, en vond ik het verder wel lekker rustig in ‘vakantie insta modus’. Daar bleef ik dus na vakantie in hangen.
Niet omdat het slecht met me gaat, of zoals sommige mensen zelfs denken dat ik geen politieagent ben. Niets is minder waar hoor, al zou ik dolgraag twee maanden per jaar in de winter travelblogger willen zijn en de overige tien politieagent. Maar goed, dat is voor later misschien een mooi streven 😉

Ik ben gewoon nog steeds (al ruim 16 jaar!) politieagent in Amsterdam. Ik rij, fiets en loop door de Amsterdamse binnenstad. Heel soms ren ik zelfs even. Liever niet natuurlijk maar als het écht moet dan doe ik het hoor. Ons werk is nog steeds het mooiste vak van de wereld. En toen ik op dag 1 toen mijn vakantie officieel was afgelopen en ik met een van mijn collega’s op een zonnige dag met een ijskoffie in de hand en de zonnebril op over de Wallen reedt besefte ik me extra goed hoe mooi ons werk is. We zeiden het nog tegen elkaar omdat je soms gewoon extra beseft hoe blij je werk je maakt.

Toen er 3 minuten later adrenaline door mijn lijf raasde door een reanimatie melding om de hoek waar we uiteraard naartoe scheurden.. En de reanimatie een bizarre lijkvinding werd en we van de ene verbazing de volgende in rolde gebeurde het volgende:
Ik maakte op een stil moment een paar krabbeltjes in mijn telefoon. Op een paar meter afstand van het lijk.
Want dit was er weer eentje: Een hoofdstuk voor in boek twee.

Boek twee gaat er komen. Ik weet nog niet wanneer, maar ik weet wel dat ie er komt. Ik weet wederom weer precies wat ik wil, en dat is dan ook precies wat ik ga maken. En ik vind het zo leuk dat jullie ook enthousiast zijn:
Zelfs al post ik dagen niets op insta krijg ik nog elke dag berichtjes over mijn boek, en of/wanneer er een tweede komt.
Goede nieuws is: Die komt.
Het slechte nieuws is: Niemand (ook ik niet) weet wanneer. Ik zit pas in de ‘begin’ fase van het schrijven, dus er is nog niets geredigeerd of officieel besproken met de uitgever. Wel weet ik nu al dat het weer walgen, huilen, keihard lachen, kokhalzen en genieten gaat worden.

Dus mocht je mijn boek nog niet gelezen hebben.. Begin te lezen! Want deel twee is on it’s way. Misschien moet ie eerst nog even een wereldreis maken, maar goed, dat is niet erg.
Ik ben nu nog lekker rustig aan het schrijven, verhalen verzamelen.. Nog niet bezig met redigeren, nog niet bezig met keihard twijfelen aan “is dit wel leuk genoeg”.. en ook nog niet bezig met wanneer ik hem af wil hebben. Sterker nog, ik heb nog niet eens een contract getekend voor boek twee! Maar ik weet wel al dat ie er gaat komen, en dat ik er nu al enthousiast over ben.

Mocht je mijn boek nog niet hebben gelezen, dan mis je wat. Want hij is superleuk. Als je hem HIER besteld support je mij net een beetje extra (alles wat je via die link besteld bij onze vrienden van Bol krijg ik een heul klein beetje van de winst, kost jou niets extra uiteraard)

Ik schrijf rustig door, en misschien ben ik binnenkort weer wat actiever op insta, ik zie het wel 🙂
Liefs,

Lieke