Ik begin dit stukje te schrijven op de 21e, de dag dat mijn salaris gestort wordt. (Of mijn aanwezigheidspremie of maandelijkse belediging zoals we het als collega’s onderling regelmatig noemen.) Gister hebben we de hele dag een chauffeur tot onze beschikking gehad. Tomy, de Uberchauffeur die ons ook van Canggu naar Ubud bracht. Die man heeft een fantastische dag gehad. Hij was dankbaar voor deze dag. Hij verdiende een hoop geld voor zijn doen, wij betaalden zijn lunch en Bingtangs en hij kwam op plekken waar hij nog nooit of bijna nooit geweest was. Tijdens de lange ritten overal naartoe vertelde van alles over de cultuur en gebruiken hier. Zo ook dat zijn dochter was overleden op 13 jarige leeftijd. Maar hij was alleen maar dankbaar voor die 13 jaren met haar. Hij vertelde over het harde werk, het niet bestaan van pensioen, de overheid die niets betaald voor je. De dure zorg… shall I continue? Wederom van die momenten dat je dus denkt “shit en ik klaag over dit & dit..” Nou probeer ik altijd dankbaar te zijn voor de kleine dingen en sta ik als ik het zelf mag zeggen toch flink blij en positief in het leven. Maar je word toch aardig op de feiten gedrukt hier.

We werden opgehaald om 8 uur -weer een wekker- en als eerste gingen we naar de Bali swing. Een nog niet zo door de toeristen ontdekt (50 beoordelingen op tripadvisor ofzo) plekje. Enorme schommels, boven de jungle/rijst velden. Je krijgt wel eventjes een touw om je middel en dan is het gaan met die banaan. Voor de hoogste schommel moet je een harnas aan, maar op een van de lagere mocht ik zelfs staan! Te gekke ervaring, lief en enthousiast personeel, en een nieuwe Facebook profiel foto!

Tomy wachtte op ons, en toen vertrokken we naar de aapjes. Niet naar het kleine toeristische apenbos maar een iets grotere (Obyek wisata sangeh) -minder toeristisch- en ik geloof dat ik door de luizencontrole ben gekomen..

Superschattig, weinig toeristen, veel aapjes. Totaal niet agressief zoals je wel eens hoort (dat ze bijten enzo) van het andere apenbos in Ubud. Broerlief kreeg ongewild ook nog even een aap op zijn schouder. En er was een moeder aap met baby aapje die moest ook even op de foto!

Soort zoekt soort he. Wandeling door het stille bos, zoveelste tempels, een paar grote spinnennesten en joep doei en de mazzel. Tomy: we komen eraan!

Door naar Jatiluwih. De wereld erfgoed rijstvelden. Op aanraden van lieve T. Wat een MEGA stuk rijden was met die Balinese wegen, maar jemig wat gaaf. Zo ver als je kan kijken rijstvelden. En af en toe een hutje met een koe. Want de meeste boeren hebben rijst en een koe.

We zijn daar met Tomy gaan lunchen -met fenomenaal uitzicht- en de rijstvelden even ingelopen. Tomy zelf was er pas een keer geweest dus ook die keek zijn ogen uit en maakte foto’s om thuis te laten zien.

Als je trouwens toeristische pech hebt, dan kom je daar en is net de oogst geweest. Kijk je dus met je snufferd naar kale bruine velden…

Wij hadden nu geluk, er zat nog geen rijst in de plantjes. Dus nog geen netten eroverheen. Ze oogsten 3 keer per jaar en verbouwen bijna allemaal witte rijst, sommige bruine (maar dat is ook meteen duurder voor de boeren)

Elke boer heeft zijn eigen stukje grond en dit geeft hij door aan een van z’n kinderen. Zo zijn vele rijstvelden dus echt heeeeel lang in de familie. En machines hebben ze niet. ALLES wordt met de hand gedaan.

Op weg naar de NungNung waterval, de GitGit is groter, maar de NungNung nog vrijwel niet ontdekt door toeristen..

Of we naar de Kopi Luwak koffieplantage willen, vele toeristen doen dat schijnbaar. “No I don’t want to, they keep the luwaks in small cages and only feed them those coffee berries. I don’t want to give them any Roepiah. It’s animal abuse…” “But it’s on the route to the waterfall” “No.” Broerlief weet mijn dierenliefde en dus gingen we niet. En ook Tomy snapte het wel. Maar die vertelde wel dat men inderdaad soms hond eet, ze kruiden het sterk, en het is donker vlees. Doe mij maar een portie tonijn. Danku.

Die NungNung waterval was een teringeind rijden. Echt mega mega lang. En berg op en afwaarts, en hele stijle gevaarlijke -tuut tuut ik kom eraan- weggetjes. En er rijden jochies van 7 op scooters met hun broertje of zusje van 5 achterop. Onderweg moesten we af en toe even stoppen omdat er ergens een ceremonie was en het toch al smalle weggetje geblokkeerd was.

Van die NungNung waterval had ik gelezen dat het 500 treden naar beneden, en naar boven dus ook, was.. geen woord aan gelogen. (Zo heftig zelfs dat er twee “rust hutjes” waren gemaakt voor als je even aan een zuurstof tankje zou moeten maar die niet bij je hebt haha)

Teringtandjes wat een afdaling en klim.. maar hij was het waard. Hetzelfde prachtig indrukwekkende jungle uitzicht als met het raften. En de waterval was ook enorm gaaf. Hij kwam alleen niet zo goed uit op de foto. De kracht van het water was mega! Ik liep nog “even” door het water naar het strandachtige rots gedeelte, supersterke stroming, en doorweekt van het stuifwater leverde deze junglebookfoto op.

En toen…. moesten we weer naar boven. Ik was helemaal doorweekt, lekker wel! Onderweg naar beneden kwamen we al tot de conclusie dat naar boven nogal een uitdaging zou zijn.. and it was. In de gym doe ik vaak stairmaster, met trede overslaan. Goed voor de billen, de conditie, de kruisbandloze knie en de calorietjes die je verbrand. Maar dit was even andere slopende koek. Eenmaal boven was de “Bingtang? Cold coconut” mevrouw dan ook onze nieuwe beste vriendin. Ik heb nog nooit zo snel een halve liter kokoswater weggeslurpt. Daarna de lege schillen aan de kip en kuikens van het vrouwtje gegeven. Superschattig!

Op de foto zie broerlief een makkelijk gedeelte van die trap op klimmen, mijn doorweekte rode blije kokoskop, en de kipjes die het kokosvlees uit de kokosnoot eten. Naar huis, het was nog een flink stuk rijden. Zette Tomy ons af bij onze favoriete sushi tent hier. Toro. Erg lekker! En compleet gesloopt kwamen we weer in het guesthouse aan. Nog even aankruisen wat we als ontbijt wilden de volgende dag. En klaar was de dag. Vandaag, de 22e gaat deze blog online, en gaan wij zo weg uit Ubud. Op naar Nusa Dua, waar de bruiloft van H & S is. Zin in!

Ik wilde eigenlijk gister ook in deze blog verwerken. Maar hij is al zo lang, dus: liefs vanuit Bali. ☮️