“Je had mijn echte naam moeten gebruiken dan was ik nu een beroemde crimineel”

“Huh.. is dat nou.. Lex! Rij es terug!” Lex zet de auto in zijn achteruit, wat op een drukke Warmoesstraat gelijk staat aan een heleboel paniekerige piepjes van de auto.
En het risico op het aanrijden van twintig toeristen, twee dealers, een dakloze, vijf duiven en een rat. En misschien een volhardende ras Amsterdammer.
“Kutpiepjes” moppert Lex terwijl ik al uit het raam hang. Diegene die ik dacht te herkennen, heeft mij ook gezien en loopt naar me toe.

Gister vlak nadat de dienst begon reden Lex en ik over de Warmoesstraat. Daar zag ik iemand staan die ik dacht te kennen van laaaang geleden.

Het is hem echt. Maar eigenlijk ook niet meer. Vroeger was hij mager. Ingevallen gezicht met groeven en een onrustige huid. Altijd druk, altijd bezig met drugs. Zowel het gebruiken als het verkopen. Hartstikke verslaafd. Of zoals ik het noem: “Hij snuift het kalk nog net niet van de muren”
Altijd klaar voor nieuwe ellende. Bijna altijd agressief. Als ie ging vechten ging ie er ook volle bak voor. En dat was vaak. Toch drong ik soms tot hem door als hij weer eens bezig was met allerlei zaken die het daglicht niet konden verdragen.. Maar zoals dat wel vaker is, het was altijd van korte duur.
Een stukje van een gesprek wat we hadden vergeet ik nooit meer:

“Ik weet gewoon niet hoe het anders moet.. Ik ken alleen dit leven”

Een paar weken na dat gesprek zat hij weer vast. Deze keer was het voor poging doodslag volgens mij. Of voor brandstichting. Maar eerlijk is eerlijk, hij kon kwartetten met alle artikelen van het Wetboek van Strafrecht. Of “Spaar ze allemaal” spelen.

Ik stond toen bij hem in zijn dagverblijf en een van de laatste dingen die ik tegen hem zei was iets als:
“Sukkel, maak nou eens een andere keuze.. Als je zo doorgaat eindig je voorgoed tussen beton, of tussen hout”
Maar hij was niet voor rede vatbaar. Hij vond dat wat ie gedaan had rechtvaardig was.

En hier stond ie. Zongebruind in plaats van doorzichtig wit. Zichtbaar fit, een rustige huid, rustige blik in zijn ogen, netjes aangekleed.
“Het gaat goed met me Lieke!!”
“Ik zie het!! Wat goed!”
“Geen drank, geen drugs meer, ja alleen nog soms deze” en hij houdt zijn net gerolde jointje omhoog..
Als dat het enige is… ik durf het bijna niet te geloven.
“Wauw.. Hoe is het je gelukt? Wat goed!”
“Ik kende niets anders.. Ik heb nooit liefde gekend, nooit het voorbeeld gehad..”
“Weet ik.. “
“Ik train, ik zorg goed voor mezelf.. Ik ben echt rustig”
“Ik zie het!”
“Ik hou me niet meer bezig met al die dingen van vroeger”

We kletsen even bij, ik denk dat ik hem in 5 minuten wel 50 keer gezegd heb hoe trots ik op hem ben..
Want eerlijk is eerlijk: Ik had verwacht hem nooit meer te zien en daar waren maar twee opties voor in mijn ogen:
Of forever tussen het hout, of forever tussen het beton. Hartstikke dood of voor heel lang in de bak.

Als we wegrijden en we elkaar een boks geven zeg ik hem dat hij mijn hele dag goed gemaakt heeft. Nu al! En vertel ik het hele verhaal aan Lex.
En ik vertel ook dat het echt lang geleden is dat ik hem voor het laatst zag.
Ik verwachtte dat ie of dood zou zijn (door een overdosis of door iemand anders) of echt voor jaren in de cel omdat ie ooit een keer een rechter zou gaan treffen die klaar zou zijn met zijn draaideur onzin.
Ik val weer in herhaling als ik vertel dat dit mijn hele dag goed maakt. “Faith in humanity restored” momentje.

Tegen het einde van de avond zien we nog een voor mij bekende man. Het is Abdel. Abdel zou je kunnen kennen uit hoofdstuk 35 en 40 van mijn boek.
Voor Lex is ie inmiddels ook bekend want Lex had kort geleden zijn vuurwapen getrokken:
Lex was toen op de fiets en kreeg de melding dat er een man vervelend was op de Lange Niezel.
Er was daar een man dus expres tegen anderen aan het aanstoten en irritant aan het doen. Veel voorkomende meldingen in ons gebiedje maar deze liep ietsje anders als de gemiddelde vervelende druif op de Wallen want er kwam informatie bij:
De man liep met een mes te zwaaien!
Toen Lex daar aan kwam was de situatie al volledig geëscaleerd want toen rende de man dus al met dat mes achter een andere man aan. Dat leidde tot een confrontatie met Lex die zijn vuurwapen richtte op de messentrekker (die het mes boven zijn hoofd hield, klaar om iemand neer te steken, dus je begrijpt, dat was een spannende situatie) en gelukkig luisterde de messentrekker naar Lex en liep het allemaal ‘goed’ af.
Daarbij stond Abdel op zijn vaste stek.
Christina (die kan je ook kennen uit mijn boek)stond daar met Abdel te praten en Lex kwam erbij. Toen vertelde Abdel over dat hij erbij was dat Lex zijn vuurwapen richtte. Abdel vond het een strakke actie van Lex.

We kletsen even met Abdel, die -als ik het zo inschat- op weg was naar weer een avondje dealen..
We hebben het even over een situatie waar hij me vorig jaar advies en hulp over gevraagd had. (Hoofdstuk 40 in m’n boek) De situatie is ietsje verbeterd, maar ik zie het verdriet en de zorgen nog wel.
En hij zegt ineens “Ik heb je boek gelezen hoor! Ik wist niet eens dat je een boek geschreven hebt maar normaal betaal ik niet meer als een tientje voor een boek! Nu 26 euro!”
“Haha dan ben je opgelicht want hij is echt maar 22 euro”
“Nee ik heb 26 betaald!”
“Dat kan niet! Dan ben je opgelicht!” ik moet lachen want Abdel die teveel betaald heeft voor mijn boek zou hilarisch zijn, gezien hij zelf toeristen rustig 50 euro laat betalen voor gestampte paracetamol… (Wie is hier nou de oplichter, jij of ik?)
Ik lach hem dan ook hardop uit. Gewoon omdat het kan.
“Maarehh.. Heb je jezelf niet herkend in mijn boek…?”
“Nee.. Sta ik erin?!”
“Ja ik wilde het nog vragen of je het goed vond.. maar ik kon je niet vinden dus heb het gewoon onder een andere naam gedaan. En een paar details ietsje veranderd”
Abdel reageert alsof ie het niet gelooft.
“Niet waar! Sta ik in je boek?”
“Ja man..”
“Niettt!”
“Ja echt!”
“Wat vet! …. denk ik”
ja of hij dat vet vind.. dat is enigszins up to him zullen we maar zeggen.
“Eh ja met die ene keer dat ik voor je deur stond.. weet je nog?” twijfelend herinner ik hem aan die ene avond..
“Ja man je was zo fucking kwaad je wilde me vermoorden”
Abdels lacht buldert door de Warmoesstraat.
“Eh ja.. haha dat staat ook in m’n boek”
“Niet!?”
“Jawel.. ik zei toch dat ik dat hele messenblok in je rug ging steken..”
“ja.. ”
“Ja ik dacht dat je die meid wat aangedaan had”
“Nee dat had ik echt niet”
“Ja maar m’n collega noemde je achternaam maar sprak hem anders uit dus ik sloeg niet aan op dat jij dat was.. en een hele oude zeden registratie op je naam toch. Ik had stress”
“Huh wat.. ohja ik weet al wat dat was”
“Ja dus de enige info die ik had die was voor mijn gevoel niet best!” (en berust op vooroordelen maar dat vertel ik er even niet bij hier)
“Ja man je sloeg zowat mijn deur eruit en je wilde me echt vermoorden”

“Maar je hebt m’n boek! Dan snap je toch waarom?”
“Ja maar ik heb mezelf niet herkend denk ik.. Ik moet hem opnieuw lezen..”
“In m’n boek heet je Abdel.. “
“Waarom niet mijn eigen naam! Zo leuk dat ik in je boek sta!! Ik voel me vereerd!”
“Twee keer zelfs!!”
“Niet waaaaar?”
“Jawel.. toen je me later om hulp wilde vragen.. Dat vond ik zo bijzonder. Dat je me nog om hulp wilde vragen terwijl ik je deur zowat gesloopt had en je gedreigd had neer te steken.. je vertrouwde me toch nog steeds”
“ja.. Ja dat is waar staat dat er ook in?”
“ja…. Ik vond het zo bijzonder. Maar het is geanonimiseerd hoor..”

Ik zoek op mijn telefoon naar welke hoofdstukken hij in staat.
En ik lees een paar mini stukjes voor. Waaronder het stukje dat ik Abdel bedreig met de inhoud van zijn eigen messenblok in zijn rug te steken.
Als ik het teruglees moet ik er om lachen. Maar wel met een beetje schaamte.

“Je had mijn echte naam moeten gebruiken! Dan was ik nu een beroemde crimineel” We lachen er hard om samen.
“Sukkel ben je! Maar ik vind het heel leuk dat je m’n boek leuk vind!”
“Ja! ik wist helemaal niet dat je een boek aan het schrijven was!”
“Ik heb het ook in stilte geschreven!”
Kort daarna wordt het weer serieus en vertelt hij me dat hij kanker heeft. Ik schrik.
“ja maar het is echt heel goed behandelbaar dus je hoeft je geen zorgen te maken!”
“Jemig man.. Wat heftig”
“Komt helemaal goed het is echt heel goed behandelbaar” hij zit er positief in, dat is goed. Maar hij loopt wel nog te dealen in de kou. Dat is minder goed.
Lex zegt dat we moeten gaan, er loopt iemand met een blauwe muts en groene jas mensen lastig te vallen.. Here we go again!
Ik doe een pinky promise met Abdel dat ie een beetje goed voor zichzelf zorgt..
“Jij ook he” zegt ie terwijl ie zijn pink inhaakt in de mijne.

Deze dag was niet erg spannend.. Maar deze twee ontmoetingen maken m’n hele dag.
Dat is ook wat waard.