De vorige blog schreef ik tijdens uren die ik eigenlijk moest slapen. Maarja, jetlag die me wakker hield. Niets aan te doen. Uitslapen was er ook niet bij want de wekker ging veel te vroeg. Omdat we op tijd op Kuala Lumpur Airport moesten zijn. Aziatische tijden zijn nou eenmaal flexibel.
We kwamen keurig (te) vroeg aan op het vliegveld. Starbucks kon de cafeïne niet rechtstreeks in onze aderen injecteren dus zaten we als twee dooie vogeltjes een beetje suf slurpen.
Na 6 keer heen en weer van counter naar counter kwam alles uit eindelijk goed met onze backpacks en instapkaarten.
Een klein Air Asia vliegtuigje bracht ons naar plaats van bestemming. Ruim twee uur vliegen. Als enige Europezen van het hele vliegtuig gedroegen we ons ook nog eens ehh “apart”. Iedereen die wel eens met mij in een vliegtuig heeft gezeten weet dat ik een dunne sjaal over m’n hoofd trek als ik probeer te slapen. Tess zag dit wel zitten, kroop er ook gezellig onder en daar zaten we dan. Verstoppertje te spelen. Slapen lukte niet. Je kan niet alles hebben. Wel lol, dat dan weer wel.
Onze backpacks lagen weer vliegensvlug op de band, en voor we het wisten zaten we weer in een Grab onderweg naar onze slaapplaats voor twee nachten. Neerploffen, even schelden op de nacht zonder slaap, en door naar wat te eten. Want alleen een sloot cafeïne en een half koekje werden we geen beter mens van.
Fried rice, knoflook broccoli en een berg pittige boontjes en wat stukjes vis. Prima tevreden! Met een verse kokosnoot. Duh.
Door naar het haventje. Jesselton point. Daar waar we de volgende ochtend vandaan zouden vertrekken. Even op verkenning en wat dingen regelen. Zonsondergang met nog een kokosnootje. Uitzicht met hier en daar nog een langsvarende kleurrijke vissersboot.
In Nederland zijn die boten het woord wrak niet eens ‘waard’. Hier gooien ze wat kleurrijke verfjes over de roest en gaan met die banaan. Mijn hartje voor kleurrijk leeft hier van op.
Alle vissers op de kade die niets vingen stonden rustig mee te genieten van het uitzicht op de ondergaande zon. Het leven gaat hier op zijn dooie akkertje. Alles wat nu kan, kan morgen ook.. of gewoon helemaal niet. Het is maar net hoe je pet staat. En hoe het weer is. Want als je denkt dat het in Nederland flink kan regenen: Hier is het alsof je onder een warme emmer water staat die iemand over je leegstort. Doorweekt in 5 seconden. En 15 minuten later weer zon. Als je mazzel hebt.
De zonsondergang was niet de mooiste ooit. Maar het moment was prachtig. En dit delen met m’n lieve stoere Tess ook.
Grote grijns op ons smoelwerk en slurpen maar.
De dag sloten we af met de smerigste Mojito ever. Die ruilden we om voor een Baileys. Dat was beter! Dat smaakt tenminste overal op de wereld goed!
De volgende ochtend ging de we tropische eilandjes hoppen dus het wekkertje stond op een niet-zo-vakantie-achtig-tijdstip. Maar de dag was fantastisch.
We gingen ziplinen van Gaya naar Sapi. Eerst een provisorische trap op de jungle in naar boven en dan gillend naar beneden met de zipline. Over turquoise kleurige zee. Wauw.
Leuk feitje dat Bear Grylls en Prins Harry deze zipline ook gedaan hebben!
We maakten ons boos en verdrietig om achtergelaten plastic flessen en ander afval.. Zo zonde van die tropische natuur.
Daarna hadden we het ene private tropical beach momentje na het andere op Manukan.
We maakten foto’s die bijna net zo mooi zijn als hoe het echt was. Meestal is het omgekeerd, maar deze keer niet.. Je had erbij moeten zijn.
Ik zou je graag het gevoel omschrijven, maar het gaat niet. Uren lagen we in de zee. De stroming liet ons heel wat keren aanspoelen als echte zeehondjes, de nodige slokken zeewater en zand op plekken waar je het niet hebben wil.. Toen we uit eindelijk uit het water waren hadden we verrimpelde handjes en voeten. En waren we allebei even stil. Dankbaar, klein en nietig voel je je.
Op het bootje naar de haven zaten we dan ook met pet op en onze ogen dicht te genieten van de warme zeewind.
We schoven en weer een berg groenten in, (met een verassings-pepertje hier en daar)
Kokosnoot erbij, tropische stortbui.. genieten! Gooi maar leeg die hemel! Zoals de mama van Tess zegt: “Buitje tegen het stof!”
We plunderden de lokale mini supermarktjes. En vraten ons misselijk aan onbekende koekjes en chocola.
Oreo’s met Lemon cheescake, mega mega lekker. Twee pakken: Omdat het kan en omdat het niet in de backpacks past. Maar ook om moed te verzamelen die backpacks weer goed in te pakken.
De wekker ging wederom vroeg. Tijd om te vertrekken naar de jungle. The middle of fucking nowhere. Die is voor de volgende blog.
