De reis en Kuala Lumpur

Bestie S gooide me bijna rijdend uit de cabrio. Doei zeggen is niet zo heul makkelijk voor ons, dus deden we maar heel luchtig en maakte we wat slechte grappen. Een dikke knuffel later “toettoet” en toen was de reis begonnen. 6 weken, 2 met vriendinnetje Tess. De rest alleen. Op Schiphol als twee pakezelschildpadjes knuffelen met Tess! Het is eindelijk zo ver: Avonturen: HERE WE COME!

Er wordt getreuzeld, dit nog even nakijken, dat nog even nakijken.. “Ik moet echttt nog even plassen” “Oke” en dan ineens vliegt vriendinnetje E me als verassing om m’n nek. Mede dankzij Tess, voor het regelen. Gotta love knuffels en de dag ervoor kwam lieve D me al onverwacht gedag zeggen. Zo intens lief! En ik kreeg ook nog een brief mee.. die ik pas mag openen bij een bepaald deel van m’n reis. Als dat geen janken gaat worden..

Bagage drop off, douane, als zoef de haas gingen we er doorheen. Vrij snel kon de tocht naar de gate beginnen. “Mind your step”

Uiteraard kan het nooit normaal en moest er nog wat gekkigheid worden uitgehaald. Koprollen over hekjes enzo.

Films kijken, T die keihard naast me zit te lachen om haar film. En ik die het bijna afsterf van spanning om mijn film. Af en toe een snackje, snoepje of een mini-slaapje. De eerste uren vliegen voorbij. Ha-ha voor deze woordgrap.

Als we allebei tot de conclusie komen dat we nogal stijf zijn geworden zoeken we een plek voor wat vliegtuiggymnastiek. He ho, he ho, voor lul staan doe je zo. De wakkere reizigers kijken ons vreemd aan. Maar fuck dat.

Als we uit eindelijk als verlepte en verkreukelde zombies aankomen op Kuala Lumpur gaat alles weer spoedig. Zodra we bij de bagageband aankomen liggen allebei onze backpacks er als eerste op. En na een uurtje in de Grab (Aziatische Uber) openen we de deur van ons onderkomen van twee nachten. Viavia kreeg ik deze tip en holy fucking shit wat een uitzicht.

We vreten sushi en de lekkerste “fried garlic rice” ever in dé Petronas Towers, en druipen als twee halve tamme af naar bed. De dag erna worden we wakker met het meest waanzinnige uitzicht wat je je kan bedenken.

Al snel zoeken we met een heerlijk verse koffie onze bijna privé rooftop pool op. Op de 37e verdieping. Holy fucking shit. Again. Allebei zijn we weer even stil. “Dit is toch niet normaal” “Nee..”

Als dan de zon ook nog eens even volle bak door de wolken heenkomt, dan moet je gewoon even aan de rand van het zwembad hangen en het adembenemende uitzicht opslurpen. En wat mooie foto’s maken. Duh.

Even douchen, aankleden, oh-zo-comfy Teva’s aan, wat stortbuien afwachten, en hoppa. Stad verkennen. Vers fruitje hier, kokosnootje slurpen daar.. hobbel hobbel hobbel. Sightseeing. Beetje shoppen. Moeie voetjes & HONGERRR:

We besluiten voor vega eten te gaan. Veel groente en rijst. Lekker veilig voor onze buikjes. Omgerekend 1,50 euro per persoon. Oke.

De terugweg zijn we blij met onze beschermarmbandjes van bestie C. De Grabdriver geeft ons al een half uur een soort free-Kuala-Lumpur-by-night tour omdat hij de weg niet kan vinden.

Midden op de snelweg waar iedereen gemiddeld 100 rijdt (met-of-zonder-licht, want wat het niet doet wordt niet gerepareerd) besluit meneer dan ook dat de beste plek is voor stil te gaan staan en het instellen van de navigatie.

“Tüüüt tüüüüt!!!” en boze armgebaren van medeweggebruikers. Twee keer raast er een auto vlakkk langs ons op. “Sorrysorry” zegt de driver. Wij blèren ongeveer in koor dat we niets aan sorry hebben, we veilig aan willen komen en dat hij vooral door moet rijden.

Twee minuten later stappen we uit de auto. Met een iets verhoogde hartslag. Dat dan weer wel.

Een drankje bij de rooftopbar en een kop thee op de kamer. De dag van ons afspoelen, backpacks inpakken en naar bed. 17 September moeten we fris en fruitig vroeg op voor het volgende deel van ons avontuur: Op naar Kota Kinabalu, Sabah, Borneo.

Ik schrijf dit in wakker-door-jetlag-tijd. Want we moeten toch ergens over zeuren.

Slapen doen we wel als we hartstikke dood zijn🤷🏻‍♀️🧟‍♀️