Boottocht naar Gili Trawagan verliep soepeltjes. Op zijn Balinees soepeltjes, want met de nodige vertraging enzo maar na 3 weken went dat. We gingen weg uit de prachtige villa bij Lovina (met nog prachtigere mensen) uit de vorige blog om dichtbij de bootvertrek in Amed te slapen. De taxirit erheen verliep vlotjes. Onderweg paar keer wat gedoneerd voor de evacuatie slachtoffers van de vulkaan. Gewoon omdat het kan. En het zo vreselijk is voor iedereen die huis/ hut en dieren heeft moeten verlaten. En van jong tot oud iedereen gaat de straat op gaat om geld in te zamelen. Niks geen collecte bussen met slotjes, nee, gewoon een kartonnen doos. En je weet dat het terecht komt daar waar nodig. Kunnen vele goede doelen in Nederland nog een lesje van leren.

Het verblijf in Amed noemde we al grappend de grafkist. Zo zag de voordeur (plank) er ook echt uit haha! Maar het was op loopafstand van de boot, daar deden we het voor. Dat bleek niet waar te zijn, het werd een oekelieboekelie ritje van zeker 20 minuten. Correcte afstanden en reistijden noemen/vernoemen daar hebben ze hier weinig kaas van gegeten. Nou eten ze hier weinig kaas so that might be the reason.

‘Inchecken’ bij de derde palmboom links en bagage afgegeven. Alle bagage werd op de hoofden van wat stoere sterke vrouwen naar een klein bootje gebracht, en dat bootje ging eerst een aantal keer heen en weer met onze bagage (daarvoor nog met benzine) en later moesten wij in dat zelfde bootje. Over het strand, door de branding, bootje in, bijna omslaan, bootje uit, grote boot opklimmen en slippers uitdoen. “Boat will get dirty you know” Slippers uit it was. De boottocht verliep goed. Broerlief en ik zaten helemaal voorin en door de golven aan de “goede” kant kon ik lekker met raampje open varen! Ik hou van varen en vond de grote golven genieten ondanks het gebrek aan wind door m’n haren. Oh little did I know..

Aankomst verliep prima, zie vorige blog, op het niet willen gebruiken van de paardjes-taxi (enige taxi service die er is..) na. Oh little did I know again……

Broerlief was in de villa tijdens het voetballen in het zwembad veranderd in broeder Kreeft. Flinkkk verbrand. (Lieve zus als ik ben ging ik wel op Aloë vera jacht voor hem, en had hij van lieve A in de villa al lekkere aftersun gekregen)

En tijdens de Aloë vera jacht vond ik ook nog Oreo’s in voor mij onbekende smaken. YES!

Dus de watersport plannen en eiland rondfietsplannen vielen voor hem nogal in het water. Ik genoot intens, snorkelen tussen duizenden gekleurde visjes, Nemo en zijn familie (snelle types) achtervolgen en bijna met je kop tegen een vissersbootje aanrammen.. En, hoe mooi, een enorme schildpad koraal zien eten. En op 20 cm afstand van me ging de schildpad omhoog, lucht happen. Ik zag ‘m denken “alweer zo’n kut toerist, wat moet je van me” 🤣

Volgende dag met board de zee op wederom genieten.. al die visjes om me heen, dus ik bleef even in de rust genieten. Heel Finding Nemo aan tropische vissen kwam voorbij. Komen er ineens twee schildpadden, NAAST m’n board een paar keer lucht happen… door het heldere lichtblauwe water kon ik ze ontzettend goed zien. Heel heeel gaaf.

Afgezien van de ga-vooral-het-glasheldere water-op/in tip en geniet, heb ik er nog een paar:

Sama Sama – rechts Scallywags view

Eten bij Scallywags, mocht je ooit op Gili Trawagan zijn: DAAR MOET JE (VR)ETEN.

Letterlijk op het strand als je wilt. En het eten is supermega lekker!

Voor GOEDE (zeldzaam in Bali & op de Gili’s) cocktails en een goeie vibe: SamaSama.

Voor verblijf is er een boel, ‘nadeel’ is dat op bijna alle goedkopere/betaalbare plekken je de moskee rond 05.00 uur nachts hoort. Hard. En dan ongeveer een half uur tot drie kwartier lang. Ik weet in wat voor land ik op vakantie ga, dus de “dat had je kunnen weten” mag achterwege gelaten worden. Maar voor je nachtrust en/of de moeilijke inslapers (na ruim half uur gebed/oproepen) onder ons doet het weinig goeds. Dus dat is gewoon een “waarschuwing”. Wij zaten in Gili White Bamboo. Basic, maar oke. Superlieve mensen, niets was ze teveel, werkende airco, flink gehorig maar wel dichtbij de hoofdstraat aan het strand.

Wil je echt rust en stilte en luxe, moet je ietsje verder gaan zitten en check op een kaart of er een moskee in de buurt zit.

Daar over later meer want ons Gili avontuur kreeg een verassende “plot twist” kwa locatie en slapen enzo..

Wat mij ontzettend raakte:

Wandel je even “de verkeerde kant op” weg van het toerisme, into the real Gili life:

Armoede. Hutjes. Overal afval. Het ene hutje nog meer basic dan het volgende. Geen water of stroom is heel normaal (of maar een stekker/stopcontact..)

(sowieso valt de stroom geregeld compleet uit op het hele eiland, en nood aggregaat heeft bijna niemand)

Wat nog meer opvalt: Wat is iedereen ontzettend mega lief, dankbaar en tevreden.

Op Bali hoorde ik al dat gezinnen vaak een heel groot deel van hun inkomsten uitgeven aan de offerbakjes die je overal op straat vind. Maar wat is het mooi om te zien hoe tevreden iedereen is. Eten en een dak (of wat gevlochten palmbladeren) boven hun hoofd en ze vinden zichzelf rijk. Ze leven in vrede met iedereen en alles. “That is how you live a happy life. In peace!” (Al wijzend op het peace hangertje om mijn nek)

Je kan rustig in je warung slapen, of achter je winkeltje. Of bij de overbuurman op bezoek.

Want niemand besteelt je. En als iemand iets wil kopen als je er niet bent leggen ze geld neer voor je.

Ik voerde een ontzettend mooi gesprek toen ik afgelopen vrijdag wederom in de arme wijk achter ons guesthouse terecht kwam. Ik stond vertederd te kijken naar een kip met zooi kuikentjes, de trotse eigenaar vertelde over zijn kippen en kuikens, en vond het leuk dat ik ze lief vond. Zijn dochter gaf alle kipjes en kuikens namen uit een Indonesische serie die ze leuk vond.

Ook deze man en zijn dochter smolten m’n hart in een paar minuten. Marshmellow dat ik er ben. Ik heb hem wat geld gegeven voor iets (of nog een nieuwe kip) te kopen voor zijn dochter. Hij wilde het niet aannemen omdat hij het niet nodig vond en teveel. Dat bracht weer een mooi gesprek en misschien is het in iemand anders ogen “afkopen” van het gevoel dat ik de rijke toerist aan het uithangen ben in iemand anders ogen.. Voor mij voelde het waardevol.

De armoede, ookal weet ik dat het zo op heeel veel plekken is, was een schril contrast met alle toeristische zaken.

De mannen GiliGiliBoat voor onze overtocht wonen op Lombok, en varen smorgens vroeg naar de Gili’s, en na de laatste boot terug. En dan niet met een 4 x 250 pk boot waar de toeristen mee gaan. Maar met een gewoon plat open bootje. Waar wij in Amsterdam mee over de grachten tuffen met een fles wijn en zooi vreten.

Afval managent is ook op de Gili’s een groot probleem.. Broerlief en ik gingen middels een kaart van maps.me (fijne offline travel map trouwens!) op zoek naar een meer wat midden op het eiland zou moeten zijn. Dat meer bestond niet meer.

eranderd in een soort kale vlakte. Een grote kale bende met troep en vuilniszakken. Er liep van alles tussen te scharrelen (koeien enzo) en 20 meter verderop begonnen de hutjes.

Nog een paar foto’s, ter illustratie van de armoede.

We liepen door het het in afvalplaats-veranderde-meer een beetje bedrukt weg.

Ik ben een softie, dat weet ik heus, maar al dat afval.. zo ongezond voor de mensen en het prachtige tropische eiland veranderd met dit tempo in no time in een vuilniseiland. Er werd me verteld dat de overheid wel bezig was met oplossingen maar dat is echt een eerst zien dan geloven. Heftig.

Om dit gedeelte af te sluiten toch nog een vrolijker plaatje van de zonsondergang, vanaf hier konden we Bali zien. En de zon zakte achter Mount Agung. De vulkaan, waar je rook uit ziet komen. Bizar maar prachtig tegelijk.

<<< was deel een van de Gili blog. Deel twee volgt later, die was even he-le-maal ruk en ik ben m’n lieve broer ontzettend dankbaar. Tot later, vanavond vliegen we naar huis. Laatste liefs vanuit Bali 🌿🌱🌴🌸🌺