Mount Kinabalu. We maakten er al gauw Mount-Koud-en-Balen van. Als je met je zweettieten en zweetreet uit ruim 30 graden (gevoelstemperatuur regelmatig over de 40 graden) komt dan is 23 met bergwind ineens niet meer fijn. 16 al helemaal niet. En over de gevoelstemperatuur gaan we het niet eens hebben. Sokken in Teva’s, en fleecevesten. (Forever single, veels te sexy die combinatie, niemand die dat kan handelen!) En dan nog steeds koud. Mount Kinabalu is prachtig, dat dan weer wel. Letterlijk met ons hoofd in de wolken gestaan. Het uitzicht vanaf de berg, en vanaf ons chaletje op de berg was beide prachtig. Wat misschien nog prachtiger is:
De man die onze dagen op en rond Mount Kinabalu en in en rond Kota Kinabalu heeft gemaakt. We noemen hem Uncle Eddie. Een Grab chauffeur die in korte tijd veranderde in een “local friend”. Hij reed ons eerst naar ons chalet bij Mount Kinabalu. En de dagen erna liet hij ons de volledige omgeving zien. Echt een intens lieve, zachtaardige man die niet wilde dat er ons iets zou overkomen (en terecht.. er lag een gecrashte bus naast de weg, en meerdere gecrashte auto’s. Er schijnen veel ongelukken te gebeuren..) en wilde dat we net zoveel liefde voelden voor zijn land als hij ervoor voelt. Gesprekken over de politiek, werkeloosheid, mentaliteit, werken, criminaliteit, gastvrijheid, gezondheidszorg, religie, seksuele voorkeur en ook allerlei slap geouwehoer. Met Uncle Eddie als gids én chauffeur kwamen we op de mooiste plekken en kregen we overal uitleg en verhalen bij. Met elk ritje een nieuw flesje water wat klaarstond want Uncle Eddie vond dat we genoeg moesten drinken.
Kokosnootje op lokale markt met Uncle Eddie
Wat een bijzondere ontmoetingen.
In de kou op de berg sliepen we voor geen meter ondanks het prachtige uitzicht. Sokken aan. Bij gebrek aan een wollen onderbroek haha! Ik liep er nog een lekkere snotkop op, en met het snot all over kwamen we aan in het gebiedje Karambunai. Bij een privé villa aan het strand. Met eigen zwembadje. Ik plofte neer, met de beentjes in de zon: “Ik doe even niet meer mee!”
INTENS genietend brachten we de dagen door. Litertje zonnebrandcreme, dobberen in de helemaal lege zee, zout eraf spoelen in ons zwembadje, broodje Nutella, kop thee, en dooorrrr naar de volgende ronde. Zonsondergang kijken.. Als je me een beetje kent weet je het: ik ben een sucker voor mooie uitzichtjes en zonsondergangen. Op de Kinabatangan rivier zagen we een adembenemend prachtige. Maar hier op het compleet lege strand was het ook echt genieten.
Als je een lege zee voor de deur hebt dan moet je natuurlijk skinnydippen! Nadat we onze buikjes vol hadden gestopt met vega Caesar salade was het weer tijd voor de bikini.. ohnee, niet. Handdoekje om en gaaaan! Het werd niet echt dippen, eerder dobberen. En daarna nog zwemmen in ons eigen zwembadje. Lachen gieren brullen!
Toen ik midden in de nacht even ging plassen spotte ik een kakkerlak op de wastafel. Blegh, bestie S waar ben je?! Maar het bleek nog erger te worden: er zat er ook een op de rand van m’n enorme bed. Scheldend deed ik snel het grote licht aan. Terug bij het bed (ja zo groot was die kamer!) was meneer Kakkerlak nergens te bekennen. “Tyfus te paard wat een monster.. En nu?” ik stond eerst even een paar minuten in shock🤣
Daarna bellend om 05.00 uur met vriendinnetje M die wakker was legde ik lachend de situatie uit. Ik durfde niet meer te slapen. Tess sliep al en antwoordde niet op mijn “Slaap je?” whatsappje. Ik besloot met M aan de telefoon de dekens van het bed te trekken en het matras te onderzoeken. M maakte een paar fijne slechte grappen waardoor ik tijdens mijn zeer laffe optreden nog wel even kon lachen om de situatie. Ik moest en zou hem vinden.
Die klootzak was zo groot als mijn handpalm, niet te missen Liek! Maar nee, nowhere to be found. Oke. Jij wint mr Cockroach.
Lakenzak erbij gepakt, mummie model. Daarin gekropen. Slapen met het licht aan want kakkerlakken zijn niet zo gek op licht. De zon kwam ook al op… Ik besloot buiten te gaan liggen. Ook daar werd m’n rust verstoord want er waren blijkbaar twee Chinezen die nog nooit op een fiets hadden gezeten een rondje gaan fietsen (ja op dat tijdstip ja..) Eindresultaat: voetje van hun kindje tussen de spaken. Kind keihard huilen, vader keihard schreeuwen, moeder nog harder schreeuwen en niemand die in actie kwam. Ik kroop m’n mummielakenzak uit om ze te helpen. En ze een preek te geven over het gevaar van fietsen. Vond dat ik dat recht wel had op het vroege tijdstip.
Toch nog even beetje geslapen. En toen stond Tess in de deuropening: “Waarom lig je buiten?” Lieve Tess vond dat ik ‘dr wakker had moeten maken en bij haar komen slapen, ik hoopte dat zij wel lekker sliep en wilde haar niet wakker maken.
De avond erna zag Tess dat enorme mormel in de woonkamer savonds. Toen we samen in de andere slaapkamer lagen hebben we maar een handdoek voor de deur gelegd. Al was het maar voor het geestelijke effect.
De dagen in de villa waren heerlijk. De zandvlooi beten wat minder. Arme Tess had steeds hele heftige reacties op alles wat haar beet en prikte. Zandvlooien heten vanaf nu “sandybeasts”. Je had erbij moeten zijn.
Laatste slaapplaats werd geboekt. Voor Tess bijna tijd om aan een lange terugreis te beginnen. Voor mij deel twee van de reis, op naar de Filipijnen. Nieuwe avonturen. Zonder Tess. Het was een fantastische reis. De twee dagen waren relaxed: Vol sight seeing met uncle Eddie, kokosnootjes, marktje struinen, sushi, ijsjes, koffie, kletsen.. Uncle Eddie sloten we in ons hart. Tess kwam met het meest originele kadotje ever: een Bob sleutelhanger, en een brief. Die gaven we hem op het vliegveld. Uncle Eddie whatsappt regelmatig om te vragen hoe ik het heb, en of m’n reis veilig verloopt.
We deden nog een overpricede Starbucks en hoe hard we ook niet wilden huilen bij afscheid nemen: Mislukt. Stonden we dan. Huilend, lachend, knuffelend. We werden enigzins vreemd aangekeken. Maar fuck dat. Het was een prachtige reis om op terug te kijken en er kwam gewoon even wat ordinair gejank bij het afscheid kijken. Op naar de Filipijnen. En Tess naar Amsterdam. Lieverd, Zielszuster op een (bamboe)houtvlot: memories for a lifetime, en het was meer dan bijzonder. You keep me safe!💛
