Na 3 dagen onzinnig drukmaken en ontkennen dat m’n koffer gepakt moest worden was het eindelijk zo ver. “Ik ben onderweg met de taxi” Aldus m’n broer. Razendsnel m’n koffer door het trappenhuis slepen. Dat zelfde trappenhuis wat me tot waanzin dreef met het slopen van het stucwerk. Maar oke. Als een lopend stucstofwolkje plofte ik in de taxi.
Op Schiphol verliep alles soepeltjes.
Op alle borden was er door storm een hele rits aan vluchten “delayed” maar wij hobbelden overal lachend doorheen..
Uiteindelijk liepen we toch nog wat vertraging op, maar dat hebben we weer ingehaald in de lucht.
De vlucht verliep supergoed. Broerlief en ik hadden dusdanig veel mazzel dat we drie stoelen hadden met z’n twee’tjes, en dat terwijl het vliegtuig echt helemaal vol was. Supersuperblij was ik daarmee, want 16 uur vliegen is natuurlijk superlang en extra ruimte erg fijn..
De crew van KLM was ontzettend lief. Ik was opgestaan met last van m’n darmen en buik en dat maakt lang vliegen extra extra klote.. Maar oke, made it!
Tussenlanding op Singapore, daar even de nieuwe Chanel opgespoten en een rondje gewandeld en weer terug dat vliegtuig in…
Baywatch gekeken, goed verhaal.. fijne acteurs en actrices. Dwayne Johnson is een baas.
Denpasar airport duurde allemaal even, maar de taxi service was na wat volleerde afding kunsten van broerlief wel snel geregeld. Een uurtje rijden en daar zijn we dan. Guesthouse Bona Kubu.
Klein, persoonlijk en een onwijs lieve eigenaar. Meer kan ik er nog niet van zeggen want het is aarde donker. Behalve dat visrestaurantje Moana 200 meter verderop een aanrader is!
En dat ik vanuit mn bed de krekels in het rijstveld hoor. En dat we een huissalamander hebben. Weer eens wat anders dan een dikke spin. Way better als je het m’n broer of mij vraagt.
Kleine aanvullen in de ochtend, dag 2. Ik werd wakker.. sloop onze kamer uit.. en dit is wat ik zie nog voor 07.00 uur.
De lieve eigenaar gaf me meteen een kop thee: “How is your stomach and how did you sleep? Is your brother still sleeping? You are early!”
En ik kon alleen maar zeggen: “wow.. it’s so so sooo pretty here” De volgende conversatie ging over zijn vriend die vogels wegjaagt uit het rijstveld. Ik moest hem even gedag zeggen. Dat heb ik uiteraard gedaan.
In m’n slaapjurk, met slaaphoofd, ongepoetste tanden. En een ontzettend grote big smile op m’n gezicht.
“Your ricefields are so so soo pretty”
En hier zit ik dan met m’n kop thee.. Dankbaar te wezen. Deze blog af te maken. Met dit uitzicht. Op het zwembad en de omliggende rijstvelden. Om 07.00 uur.
Ik heb veel Bali foto’s gezien, en veel Bali verhalen gehoord voor we hier kwamen. En nu gepraat met een Japans meisje wat hier al jaren komt om te surfen. Ze vertelde me dat het een magische plek is op de wereld. Het veranderd iets in je ziel. Het maakt je zacht en dankbaar. En je geniet elke dag ten top. Nou is dankbaar zijn iets wat ik belangrijk vind dus dat vond ik leuk te horen.
Ik kreeg al meteen de tip niet te zeggen tegen de lokale bevolking als je iets goedkoop vind. Jij vind het goedkoop naar jou maatstaven, maar zij werken hard en willen niet dat jij hun harde werk goedkoop vind. Dat is les een. En meteen een hele mooie.
2017 jaaroverzicht. – Lieke schrijft says:
[…] op m’n iphone in Bali, dus excuses voor de slechte kwaliteit, maar je kan ze hier lezen: De reis en dag 1 Dag 2 en 3 Massage, villa en 3 x ontbijten Ubud & Eberhard (ook een stuk over Eberhard […]