Texel. Tegenwind, alpaca’s en de lekkerste geitenkaas salade ooit.

Daar gingen alle reisplannen en ideeën van 2020. Van echte plannen tot toffe ideeën, alles werd in de ijskast geparkeerd. De ijskast die we open trokken voor een gin tonic thuis te maken in plaats van op een tropisch eiland te drinken. Corona is een bitch op vele fronten. En reizen is wel het laatste waar we over mogen klagen. Maar mijn blog, dus ik mag doen en laten wat ik wil. Ik ben echt verwend. Maar hey, beter verwend dan verwaarloosd toch? Dus een goede reden om corona proof met de Amsterdamse fiets naar Texel te vertrekken. En hier dus toch even stiekem te klagen. Gewoon, daarom.

Ik kreeg even een beetje Azië heimwee toen ik mijn backpack vol aan het proppen was. Volgend jaar maar weer hoop ik. Het weerbericht was al twee weken gewoon weg klote. Het was het einde van de hittegolf der hittegolven en we zouden wegspoelen van de regen. Dat veranderde ineens. Alsof het ons gegund was.

Maandag ochtend ging de wekker na een ietsje te kort nachtje. Voor het eerst in mijn leven met de fiets in de trein. Via de NS-app een fiets trein kaartje gekocht (mezelf daar bijna een staande ovatie voor gegeven, want ik snapte er geen hol van) en digitaal inchecken. Met een naar pis stinkende lift (die geluid maakte alsof er automatisch vuur op ons geopend werd) naar het perron en dan de trein in. Het ging eigenlijk best voorspoedig. Tot de trein in twee stukken verder zou gaan. Klinkt lekker dramatisch he. Maar nee: Het ene treinstel ging naar Den Helder, het andere bleef in Alkmaar. Wij checkten het trein nummer “Shit! We moeten naar die andere!”  en moesten dus razendsnel die fietsen nog even uit het ene treinstel halen en het andere in. Slappe lach, vallende bagage, bijna gestrekt op het perron, rollend met fiets en al met de slappe lach het andere treinstel in. Zo. Iedereen weet dat we er zijn. In de rust. Ik vraag vijf keer per tien minuten aan S of de conducteur er al aan kwam. Ik wilde zo graag controle omdat ik zo trots was op mijn fiets-trein-kaartje dat ik gewoon graag even controle wilde.  Is dat gek? Ja, vermoedelijk wel. Maar fuck it.

Die controle bleef uit. Net zo teleurstellend als de Starbucks Coconut Icecoffee die ik half lauw had weggeslurpt. Ijskoud zou ie lekkerder zijn. (Ik ga hem nog testen en dan horen jullie het!)
We stapten uit op Den Helder (No shit Sherlock want verder kan de trein niet meer) en gingen vol goede moed op de fiets onderweg naar de veerboot. Dat ging soepeltjes.
We kochten een kaartje en de vrouw bij de kassa zei opgewekt “Als je opschiet kan je nog wel met deze boot mee!” Wij springen weer snelsnel op de fiets, staat er 20 meter verder een kaartcontroleur die ons ziet haasten en zegt “Rustig aan dames, al die auto’s moeten ook nog mee hoor..” Aan de rij auto’s te zien waar hij naar wees hadden we ook hinkelend met blinddoek op nog op tijd geweest. Bij wijze van spreken dan he. Want hinkelen met die backpack op, bagage en twee fietsen. Nope. 

“Wat een kreng” zei ik zonder slechte bedoelingen heel vrolijk maar ietsje te hard. Wij helemaal haasten voor niets. Maar ze was geen kreng hoor, ik vond ‘dr hartstikke vriendelijk en klantgericht. Daar kunnen ze op Texel op sommige plekken nog wat van leren.
We zoeken de fietsroute. “Immer geraden aus” komt het op neer. We grappen in het Duits want we zijn omgeven door Duitsers. We worden non stop ingehaald door eigenlijk alles. E-bikes, huurscooters, opa’s met helmen op racefietsen met zijspiegels, bijen, blije lammetjes.. Als het kan rijden of vliegen of zichzelf op een andere manier voortbeweegt haalt het ons in. Dat ligt heus niet aan ons. Echt niet. 

Verdomme. Het is ongeveer 12 kilometer fietsen. Door prachtig landschap. En echt instant vakantie gevoel. We genieten en roepen om de haverklap “Ohhh wat leuk” “Kijk nou wat mooi!” Enthousiast over bijna elk lammetje, paard en elke zonnebloem.. Tot er ineens heuvels komen, en wind tegen. Die backpack voelt toch lichter in Azië. Of misschien is ie dat ook wel. Ik weet het niet. M’n poes moet revalideren na deze fietstocht (terwijl m’n kat thuis een fantastisch lieve oppas heeft). Dat is zeker. We komen langs de boerderij met ook Alpaca’s, die gaan we vrijdag van dichtbij zien! Nu al zin in. Dus daar over zeker later meer. 

Als we eindelijk aankomen in het hotel kunnen we wel inchecken maar nog niet de kamer in.  Bewaakt je bagage achter laten kan ook niet. Dat risico gaan we maar niet lopen met twee dure laptops in onze tassen. We blijven Amsterdams op onze hoede he.
Tripadvisor zegt dat de lekkerste koffie van De Koog tegenover ons hotel zit. Top. We ploffen met ons hele hebbe en houwe neer. Ofnee: We ontsmetten onze vieze klauwtjes en vullen eerst een complete corona checklist in en nadat we gezworen hebben op alles wat ons lief is dat we geen corona klachten hebben mogen we bestellen. Oke. Grapje. Maar ze zijn wel streng in Texel. 

Gelukkig is de broodnodige cafeïne lekker EN de tuna melt tosti en de geitenkaas tosti zijn ook beide gewoon echt dikke prima. De bediening is lief, maar niet erg oplettend. Maar de lekkere koffie, de lekkere lunch en vrolijke Peter maakt alles goed. Oh en het chocolaatje bij de koffie. We moeten even wat tijd doden dus ja, het geduld was er best wel.. We bestellen een borrel en je verwacht het niet maar dan gaat de tijd natuurlijk ineens snel. Niet veel later kunnen we de kamer op. Prima kamer. Simpel. Geen absolute aanrader hoor want (goed) schoongemaakt wordt er niet. En er worden schone handdoeken neergelegd maar de oude vieze vergaten ze. En zo nog wat dingen (vooral het schoonmaken) waardoor ik het hotel niet noem als aanrader, maar de bedden zijn lekker en we kijken grotendeels uit op de duinen. En de kamer heeft een openslaande deur. Prima.  

We banjeren door de duinen, het bos, en we scoren een heerlijk softijsje gedipt in chocola. De helft van de chocola ligt op het plein, een kwart zit in ons haar en een kwart hebben we opgegeten.  Lekker, maar het eet voor geen meter.  Volgende keer maar gewoon weer spikkels. Succesformules moet je eigenlijk gewoon niet veranderen. Al vind ik wel dat we adult-life punten scoorden met NIETS op onze kleding te morsen. We besluiten bij de Griek te gaan avondeten. Yamas heet ie. Ik wil het positief houden, daarom wil ik alleen noemen: De licht pittige tapenade met feta is echt een gigantische aanrader. Wat een feestje in je mond. En daar laat ik het bij. Voor de service hoef je er niet te zijn. Die feta tapenade wilde ik wel echt even noemen. Anders had ik dit hele restaurant niet genoemd maar als het brood op is en je met je vork uit het bakje schept, ja dan moet ie vernoemd worden. (Misschien kan je hem ook take-away doen en op het strand eten met een stokbroodje en een borrel erbij. Tip van Flip.)
We kijken wel een prachtige zonsondergang op het strand. Als er toch een ding nooit verveeld is dat het wel.

We vullen onze dagen met fietsen, wandelen, zonsondergangen, tig keer roepen hoe mooi iets wel niet is en schaapjes aanwijzen (en dat zijn er veel zoals je vast verwacht op Texel) en door dorpjes slenteren. En natuurlijk: Eten en borrelen. En ijsjes eten. Soft ijs en heerlijk schepijs. Wie is er nog meer team altijd-sowieso-een-bolletje-citroen-ijs?? 

We fietsen op woensdag een kilometer of 13 naar de vuurtoren van Texel. We roepen nog om de haverklap hoe mooi het landschap is en maken een tussenstop bij de Slufter. Een soort onder water gelopen stukje Texel met prachtige natuur. We lachen heel hard om een paar mede toeristen die gewapend met hun koelbox en handdoekjes aankomen hobbelen. “Oh.. Nee.. Maar hier kunnen we niet zwemmen.” Ze gingen direct weer weg, zonder even een minuutje stil te staan bij hoe mooi het gebied was. Maar nee, zwemmen kon je er inderdaad niet.

Die vuurtoren waar we heen gingen bleek trouwens dicht te zijn, door Corona. Bitch. Again. Ik had gelezen dat door de oorlog de toren zwaar beschadigd was, en dat er om de oude toren een nieuwe toren was gebouwd. Briljant plan, maar dus niet van dichtbij bekeken. Best jammer. Maar goed, we hebben onze benen gespaard met de trappen die we niet gelopen hebben.. Onbewust en onbedoeld, maar als wisten wat ons nog te wachten zou staan hadden we er alvast blij mee kunnen zijn. 

We fietsen nog even door naar De Cocksdorp. Het leukste aan dat dorp is wat mij betreft de naam en Lange Ben zijn kibbeling. Oke doei de Cocksdorp.  Met Cee Oo Cee Kaa.

Het begint tijdens het eten van de heerlijke kibbeling al aardig te waaien. Little did we know.
We stappen uit eindelijk op onze Amsterdamse fietsen en google Maps geeft ons twee opties. Grotendeels de route die we heen gefietst hebben, en eentje aan de andere kant van de weilanden.
De keuze was snel gemaakt hoor. Door en langs de duinen was prachtig. Let’s do that again.

Kilometer een en twee gaan we als de brandweer. Daar merken we nog weinig van de harde wind.  Maar daar komt ie hoor HARDE tegenwind. Om de haverklap worden we ingehaald. We begrijpen inmiddels volledig waarom vrijwel iedereen hier een e-bike heeft of er eentje huurt. En we beloven plechtig om onze grappen over e-bikers nooit meer te maken. We trappen ons een slag in de rondte maar komen echt totaal niet vooruit. Als we niet trappen staan we letterlijk direct stil. Een ouder ANWB koppel kijkt ons nog een beetje minachtend aan als ze op hun hippe e-bikes met bidon houder en navigatie dingetje langs zoeven.
We houden een break en kijken naar iedereen die zich met parachute uit een vliegtuig laat storten. Dat gaat in ieder geval wel snel. 

Terug in het hotel gooien we met zweetreet en plaktieten de deur open, met uitzicht op de duinen (en de kliko en het dak van het pandje rechts van ons) en ploffen we voor dood op bed. Ik lig met mijn voeten (ja smerig ik weet het) op mijn eigen kussen en met mijn hoofd aan het voeten eind en val als een blok in slaap met het zonnetje op m’n gezicht. Kort daarna schrik ik wakker “Ho! Ik lag effe lekker te kwijlen hoor” 

Goed nou zo zien ongeveer onze Texel dagen eruit. Fietsen (waarvan heel veel met tegenwind), slenteren, slapen, kletsen, luieren, borrelen, bijna platgereden door iemand die vergat dat zijn huur caravan breder was als zijn auto. Thanks dude. We schrikken ons he-le-maal de kolere en we komen weg met een licht verstuikte enkel en een torenhoge hartslag. Ik scheld hem in het plat Amsterdams verrot, ik weet het, heb je niks aan.. Maar hij had ook even kunnen stoppen en sorry zeggen. 

Fast forward naar de donderdag: We brengen de dag door bij Beach Club Texel. Lisa een vrolijke lieverd van de bediening regelt dat we geitenkaaskroketjes als borrel snack krijgen die eigenlijk niet op de kaart staan. Die hadden we namelijk al eerder gegeten in de waaanzinnig lekkere geitenkaas salade. Wat een feest. We borrelen, kletsen, zijn een beetje aan het brainstormen en ik schrijf zelfs al een beginnetje aan deze blog. Ik smeer weer met mijn favoriete SPF50 stick van Vichy. Waarvan de dop al-tijd kapot gaat. Maar oke, de stick is superfijn. ECHT een aanrader om altijd in je tas te hebben. En aan iedereen op te dwingen. Want zo ben ik.  Klik hier dus. En ga dan ook even klagen bij Vichy dat ze wat aan die altijd-stuk-gaande- dop doen. Want naar mij luisteren ze niet. (Niet dat ik die illusie had overigens)

We vertrekken pas na het avond eten. We doen even een kleine outfit ‘upgrade’ op de hotelkamer. Namelijk de foeilelijke Lidl slippers die ik weken geleden al van S kreeg. No shame in onze slipper game. We halen ijs met roze en disco dip en terwijl half de Koog zich mooi heeft gemaakt voor het avond eten enzo kijken ze vol walging en medelijden naar onze slippers. En wandelen wij met veel lol weer richting het strand. Lekker met de voetjes in het zand zitten genieten van de zonsondergang. En die slippers fungeren als handdoek. Al zit het toch ietsje oncomfortabel.. maar oke, na al dat fietsen zijn onze billen geen luxe meer gewend.

De zonsondergang was wederom prachtig. Op de terugweg worden we nog verrast met campingjeugd die aan elkaar op iets te luide toon vraagt of ze al geneukt hebben. Met een boombox onder de arm waar Nederlandse rap met slechte tekst uit komt op standje geluidsoverlast en het parfummetje van hun vader moet het vast lukken “Om vanavond er echt werk van te maken”
Allemachtig wat voel ik me eventjes oud. We zullen nooit weten of er die avond nog geneukt is, maar wel dat wij er heel hard om gelachen hebben. 

De vrijdag ochtend hebben we om 10.30 uur een afspraak bij de alpaca’s. Je weet wel, die waar we op de heenweg al langs waren gefietst.
En oh wat hebben we daar zin in. Eerst even die verrekte backpack laatste beetje inpakken want we gaan via een tussenstop bij de alpaca’s en Texelse Branding in Den Burg naar de veerboot. Ik heb weer een paar minuten wat heimwee naar mijn laatste lange reis. Vloekend, zingend en dansen stonden Tess en ik elke keer die backpack vol te proppen als we weer van plek naar plek gingen. Ik haat het op de momenten zelf maar achteraf zoveel lol en zulke leuke herinneringen aan. 

We slaan het ontbijt bij het hotel over en doen een heerlijke kop cappuccino en een ovenvers gloeiend heet croissantje aan de overkant bij onze vriend Peter van Coffee and More. Ook voor de zoveelste keer moeten we ons corona registreren, maar oke, we doen het maar braaf.  Nee Peter we hebben nog steeds geen klachten. Echt niet.
Als we uit eindelijk bij de alpaca boerderij aankomen zijn we volledig weggewaaid en hebben het bloedheet. En dan krijgen we de verrassing die we niet zagen aankomen: 

“Hooooi! Wij hebben een afspraak met de alpaca’s!” (zie je ons staan met onze blije bakkes)
“Eehmm, ja dat kan, maar niet hier. Dat is hier ruim 30 minuten fietsen vandaan…Wij hebben geen boerderij maar alpaca’s omdat we ze gewoon heel leuk vinden…” de vrouw wijst in de richting waar we vandaan komen.
(Oke doei blije bakkes. Instant sippe koppen vrees ik)

Doodse stilte.
S doorbreekt hem daadkrachtig:
“Oh.. Dat is balen. Nou ik bel wel even die andere vrouw af dan. Dat is wel zo netjes”
Ik lach als een boer met kiespijn.. Maar ben ECHT teleurgesteld:
“Nou.. Oke, lekker stom zijn we.. We kwamen hier op de heenweg langs en gingen er blind van uit dat we hier een afspraak hadden omdat we hier alpaca’s zagen”
“Echt typisch hoor twee Amsterdammers die denken dat er op heel Texel maar een boerderij met alpaca’s is.” Zegt S. Ze kijkt me aan en we moeten zo hard lachen om onze eigen domheid dat we ons er al vrij snel bij neer gelegd hebben. Ik bedenk me dat ik nog had uitgezocht hoe we moesten fietsen en wel wist dat het niet richting veerboot was, maar de andere kant op. Wat stom. We voelen ons zo dom, dat valt bijna niet te beschrijven. Staan we dan. We kijken elkaar beteuterd aan, maar de afspraak bij de boerderij gaan we nooit meer halen.

De vrouw en haar man zeggen dat ze brokjes gaan pakken en dan mogen we zo langs als we willen bij de alpaca’s. Ze staan op een enorm stuk land, en hebben nog meer aanliggend land tot hun beschikking.
Na een paar keer vragen of ze het serieus menen, want we zijn zelf zo stom geweest, staan we al met de eigenaren bij de alpaca’s. Een bak brokjes en binnen no time is het een groot voerfestijn. Ze eten ietwat lomp uit je hand, en niet veel later wordt er aan mijn scrunchie geknaagd alsof ie lekker smaakt en mijn haar lijkt op stro. Haphap. 

We gaan met ze mee de grote wei in en al gauw lijken ze ons allemaal niet meer te zien staan. Af en toe komt er eentje even knuffelen, of aan je shirt happen. Of je haar. Ze liggen, springen, stoeien met elkaar en zijn helemaal zen.
De mensen van wie de alpaca’s zijn hebben ook nog onder andere Shetland pony’s en schapen en verhuren vakantiehuisjes die dus echt op het boerenerf staan.
Je kan niet boeken voor langs te komen, maar als je verblijft in een van de huisjes kan je (en mag je) de hele dag tussen de alpaca’s en hun babies rondlopen.  De huisjes hebben we alleen van buiten (en door het raam) bekeken maar die zien er hartstikke prima uit. Ik denk als je kinderen heb (of je net als wij gewoon forever kind voelt) je een heerlijke plek hebt. Mij vind je tussen de alpaca’s in ieder geval.
Nogmaals: Dit is dus GEEN boerderij waar je langs kan gaan. Het is eigen terrein en in principe dus niet de bedoeling dat je even alpaca’s komt knuffelen. Ik wil ze wel graag hier noemen, want mocht je op zoek zijn naar een leuk verblijf voor bijvoorbeeld met je kinderen. Tussen de alpaca’s, schapen, shetland pony’s en andere dieren dan denk ik dat je hier geweldig zit. En ik deel nou eenmaal graag wat me blij maakt. Ik zou zelf met liefde een keer een paar dagen hier in een huisje vertoeven! Klik hierrrr voor de site!

Met veel ruzie met de windkracht storm die liever heeft dat we nog blijven op het eiland (tegenwind waar je naar van wordt) gaan we na er toch vandoor met de veerboot na een tussenstop in Den Burg bij wederom de Texelse Branding voor een heerlijke broodje en heerlijke cafeïne die we nodig hebben! Voor we daar aankomen ligt S trouwens nog even met fiets en bagage midden op een kruispunt omdat ik me op het laatste moment bedacht dat ik geen voorrang had en vol moest remmen. Woepsie. Bestie S zou zeggen: Verder kan je niet vallen en dat is zeker waar. Gestrekt met de slappe lach, midden op het kruispunt. In Amsterdam was je al uitgescholden, aangereden, ondergescheten door een duif en misschien zelfs gerold van je horloge, tas of telefoon. Goed eiland wel dat Texel.

Vakantie in eigen land. Echt heel prima gelukt zo!
De vier echte favorieten op horeca gebied wil ik nog even delen (mind you: We hebben geen culinaire speurtocht gedaan over het eiland, dus er is zekerweten nog veel meer lekkers te vinden. . De rest deel ik niet, omdat ik ook niet met modder wil gooien, maar alleen de echte aanraders wil delen:

1. Coffee & More in De Koog voor lekkere koffie en lekkere lunch of ontbijt. Wel alleen een aanrader voor als je in de buurt bent, je hoeft er niet voor om te rijden (Dat moet je wel voor tip 3 en 4. Trust me!)

2. Lange Ben voor lekkere verse kibbeling in De Cocksdorp.  Een visstalletje, maar heerlijke verse kibbeling, van die grote stukken! En met een houten vorkje. Maar ik eet toch met mijn handen.

3. Beach Club Texel. Voor de lekkerste geitenkaas maaltijdsalade ever mét geitenkaas kroketjes die we dus later ook nog als borrelhapje bestelden. Ga dit proeven als je van geitenkaas houdt. Echt. Doe het! Oh en anders vind je er vast iets anders lekker. De kaart is niet enorm maar wel voor ieder wat wils. De bediening is vrolijk, snel, oplettend en denkt lekker mee.  En gezien het een strand tent is: blijf vooral lekkere borrelen want je hebt vanaf daar echt een fantastische zonsondergang.

4. En als tip der tips: Texelse Branding, koffie en ontbijt/lunch:
Ik drink nog niet heel erg lang koffie. (Anders dan uit pure ellende dubbele espresso op het werk om maar niet in slaap te vallen tijdens de nachtdienst dan)
Maar het lekkerste vind ik cappuccino. En wat een feestje was dat bij de Texelse branding. Ook heel erg leuk dat toen ik nieuwsgierig ging kijken naar de koffiebrandmachine (hoe heet dat eigenlijk?) We er een hele uitleg van eigenaar Evert bij kregen. Vol enthousiasme vertelde hij erover. Waar zijn koffie bonen vandaan komen, en hoe het branden in werking gaat. De koffietent met broodjes zit er nu een paar maanden en het ziet er nu al uit als een mega succes! Lekkere koffie EN hele lekkere broodjes (onder andere zelfgemaakte focaccia met burrata!)
Ik kreeg van S een doosje koffiecups voor mijn Nespresso apparaat van Texelse Branding. Thuis coconut cappuccino maken (Wel met Alpro Coconut Barista (klik), want die uit de supermarkt schuimt niet zo lekker.

Next up is een weekje glamperen (of creperen) in de Ardennen. Ook heel heel veel zin in.
Hopelijk wordt het volgende reisje weer op avontuur ergens in de zon. Besef me zo dat ik bevoorrecht ben met de mooie reizen en tripjes die ik maak. Van klein tot groot: Ik hou van het maken van herinneringen. Hier onder nog een paar foto’s. Gewoon, omdat het kan.