Met de boot van Trat naar Koh Kood. Of Koh Kut. Maar als we het eiland in de verte op zien doemen is het alles behalve kut. Je kan het gewoon op twee manieren schrijven. Een gigantische goudkleurige boeddha doemt op. Een een beetje mysterieus gehuld in mist en met palmbomen en jungle omgeven. Prachtig.
Als we de boot af gaan, worden alle passagiers opgedeeld in taxi’s. Onze taxi zit al gauw vol, maar dan moeten er toch nog meer mensen bij. Alle bagage op het dak of vastgesnoerd achterop met een spanbandje en daar gaan we. Dat wordt een interessant ritje zo op elkaar gepropt. En je zou denken dat met mijn werk ik weinig meer vies vind he.. Maar het plakkerige zweetbeen van een complete onbekende tegen mijn eigen been aan, dat is het huidcontact waar ik echt rillingen van krijg. En je raad het al… Met ongewild plakkerig zweetbeen huidcontact én (gelukkig) een bloedgang gaan we het eiland over. Een ding scheelt: Als je klem zit vlieg je niet zo snel die taxi uit. Het gaat allemaal ‘The Thai Way’. Als je hier een keer geweest bent dan snap je wat ik bedoel: Dingen lijken totaal ongeorganiseerd, gevaarlijk, niet te lukken, onhaalbaar of slecht geregeld. Maar het gaat toch elke keer weer goed. Hoe? Geen idee. In Nederland hebben we computersystemen, QR codes, kaartjes, moeten we met onmogelijke wachtwoorden overal drie keer inloggen en met tweestapsverificatie. En misschien nog een nier doneren. Hier heb je gewoon een papiertje met wat krabbels erop. Of alleen een mondelinge bevestiging en bedankt (Khop Khun Ka!)
Taxi’s hier zijn ook hier pickup trucks, met een open metalen constructie achterop. En direct het enige gemotoriseerde vervoer op het eiland, op heel veel scooters na dan. Als we een paar mensen hebben afgezet zijn wij (gelukkig) nog de enige in de taxi. Het landschap is een combinatie van witte stranden met metershoge palmbomen en gigantische jungle. De tweerichtingsweg zijn betonnen platen over soms behoorlijk steile heuvels waar we overheen vliegen. Maximale snelheid lijkt er niet te zijn maar de verkeersborden geven netjes aan wanneer er weer een helling of een daling komt. Hier en daar een gat in de weg maar, of iets wat eerst een gat was, en nu een bergje beton. Maar het werkt, dus het is prima.
Na een gas-zit-rechts-en-remmen-is-angst rit van toch wel al gauw 40 minuten komen we aan bij “Ao Yai Fisherman Village”. Niet alleen letterlijk het einde van het eiland, maar het voelt ook een beetje als het einde van de wereld.
We stappen de taxi uit en stappen direct ook terug in de tijd: Het hele dorpje (echt alles!) is van hout en gebouwd op palen. De meeste van hout, sommige hout met een laagje beton eromheen. Er zijn twee homestays in het dorp en die van ons staat ook op palen in het water. Uiteraard staat dus bijna het hele dorp op palen, behalve een paar huisjes op de rand van de rotsen naar beneden.
Als we inchecken is het duidelijk: Het verblijf is écht tussen de locals. Aan onze steiger vast zit een oude vrouw met een wasserette. 60 baht (1,60 euro) voor een kilo was en je krijgt de liefste, vrolijkste service en heerlijk ruikende schone was.
Later met Google translate (en handen en voetenwerk) komen we er achter dat zij de eigenaresse is van de homestay. En ze is bezig er nog een op te zetten, op een verder onbewoond eiland. (Renske en ik zijn er mentaal daar al ingecheckt toen we uit gingen checken op onze laatste dag)
De kamers zijn simpel. Een tweepersoonsbed, koelkastje, waterkoker, een badkamer met douche en toilet. Zoals wel vaker in Thailand veranderd de hele ruimte in een water ballet als je staat te douchen, maar het is hartstikke schoon.
Als ik even languit op het bed plof omdat het toch een lange reis dag was, hoor ik letterlijk een bonk zo hard land ik op het bed. Ik moet hardop lachen. Echt wat voor mij: Inchecken ergens waar ze het matras zijn vergeten op het bed te leggen. Plottwist:
Dat waren ze niet.
Het doet me denken aan Indonesië, daar heb ik ook een paar keer een echt keihard bed gehad. “Betonnesië” grapten we toen. “Dat wordt nog leuk de komende nachten..” denk ik. Ook Renske was een beetje geschrokken van het ‘matras’. Maar we zijn het al snel weer vergeten want als we vanaf ons balkon over het dorp op palen uitkijken is het bijna alsof je terug in de tijd in een schilderachtig oude film terug in de tijd bent beland. De lucht kleurt inmiddels in pastelkleuren alsof Bob Ross nog even dacht ‘and maybe a little palmtree here.. and a funny little cloud above this little wooden house..’ Stilzwijgend staan we naast elkaar minuten lang te staren.
Er zijn twee restaurantjes met verse vis. Vis, vis en nog meer vis op het menu. De vissers staan letterlijk vis schoon te maken op de boot die aangelegd is naast het restaurant. Het is maar net of het gevangen is, want anders is het ‘Sorry, we no have today’
Ze maken er ook fantastische lekkere koffie, maar je moet wel erbij zeggen dat ie ongezoet moet. Anders heb je suiker met koffie smaak.
Renske is een muy thai training doen en ik als ik na een slopende 5 kilometer ‘hardlopen’ al zwetend neerplof en uitkijk over de blauwe baai (met onder me honderden visjes) en me besef dat als ik nu mijn laptop ophaal, dit mijn ‘bureau’ voor het komende uur ga zijn sta ik weer even stil bij hoeveel ik hou van reizen. En zeker in combinatie met schrijven. Ik spring onder de douche en zit half uur later met mijn laptop en nog een ijskoffie te werken aan een opzetje voor deze blog. Met een klein beetje heimwee naar het schrijven van “Het wordt ook steeds gekker” (Die schreef ik echt voor een heel groot deel in het buitenland, en dat vond ik echt fantastisch. Dus mocht jij dit nou lezen en denken en een leuk schrijf en reis idee voor me hebben, laat het me vooral weten)
Er is in het vissersdorp op palen weinig, maar wel een klein hip koffietentje met wat zoete ontbijt of lunch opties. “The Marie’s Land Cafe” zou serieus niet mistaan in Amsterdam. Later horen we dat het vissersdorpje al zo’n 40 jaar bestaat. Het is een gek contrast als je je (heerlijke!) koffie drinkt met uitzicht op een oud houten vissershuisje vol charme. Maar de eigenaresse van het tentje is gewoon een jonge, slimme lokale zakenvrouw. En het handjevol toeristen wat hier komt gaat dan natuurlijk ook een koffie en een taartje bij haar doen. En eerlijk is eerlijk, een soort croissant met fruit en crème en het vijgentaartje zijn echt intens lekker. Kleine kunstwerkjes voor het oog (en onze buik haha)
We leven hier écht alsof je tientallen jaren terug in de tijd gaat tussen de mensen uit het vissersdorpje, en het duurt dan ook ook niet lang voor ongeveer iedereen ons herkent omdat er eigenlijk alleen toeristen komen voor de visrestaurants.
Van de oude vrouw die koud drinken en wat snacks verkoopt (de hot & spicy Thaise chips, is ECHT bel-de-brandweer-spicy) tot alle lokale honden en katten die we allemaal gedag zeggen. Elke 10 meter staan we weer stil. “Aah kijk deze” “Ah dit snoetje” “Oh kijk nou..” Het overgrote gedeelte van de foto’s door ons gemaakt op Koh Kood? Zonsondergangen, honden, katten, aapjes, palmbomen, idyllische plaatjes alsof de tijd stil gestaan heeft en kleurrijke vissersboten.
We zitten wel redelijk ver uit de bewoonde wereld, maar met een scooter rond touren is fantastisch. En het is echt een lokale beleving in plaats van in een hotel zitten. In principe kan je voor je naar je ontbijt gaat op de scooter even een broodje roosteren bij de homestay, maar wij doen dat eigenlijk alleen op de dag van vertrek.
De dagen vliegen voorbij, we ‘vieren’ Chinees nieuwjaar. Ongevraagd overigens, want het vuurwerk wat door het vissersdorp overal en nergens wordt afgestoken begint al bij zonsopkomst. Overal staan offers, en vele mensen zijn netjes gekleed of in het rood. En iedereen lijkt nog een tandje extra vriendelijk. Als dat überhaupt nog kan, want de mensen zijn zo zo lief hier…
Misschien las je deze blog in de hoop op tips voor Koh Kood.
Slecht nieuws: Ik ga je ze niet (oke, nauwelijks..) geven.
Waar moet je eten, welk strandje moet je bezoeken, welke bezienswaardigheid is het waard. Wat is overrated.. Ik hou zelf van dat soort blogs maar de keerzijde daarvan is dat je vaak niet meer zelf gaat onderzoeken. Of dat de schrijver van de blog heel anders kijkt of denkt als de reiservaring die jij wilt.
Maar eigenlijk is mijn grootste tip: Ontdek dit eiland zelf. Huur een scooter (echt zonder scooter ben je afhankelijk van vrij prijzige taxi’s die ook nog eens overal random mensen meenemen dus je ritje kan behoorlijk lang duren..) rij random straatjes in en ontdek. Zo zaten wij een mango sticky rice te eten terwijl er een boom werd omgezaagd en met alleen een soort kettingzaag met de hand zo in perfecte rechte planken veranderde. Met de hand en mega vakwerk, bijzonder om zo te zien.
Of ik dan helemaal geen tips ga geven? Jawel:
Er zijn een paar wat populairdere strandjes die zijn vrij makkelijk te vinden, en een paar meer verstopte waarvan ik er echt eentje wil noemen. Onze lievelings:
Ban Ao Jak. Die we eigenlijk bij toeval ontdekten omdat we gingen ontbijten ergens bij een wat meer afgelegen tentje. Toen reden we door en zagen we een klein houten bordje “Beach” met een paadje naar links. Een keer knipperen met je ogen en je hebt het al gemist, dus zet hem vooral in je navigatie en ga hierheen.
Niet alleen voor het superrustige maar adembenemend mooie strand met azuurblauw water en duizenden gekleurde visjes. Maar als je een klein beetje naar links loopt, je letterlijk de apen hebt die een meter boven je hoofd door de palmen heen springen en klimmen terwijl jij lekker in de schaduw je boek ligt te lezen.
En ook voor de massages letterlijk op het strand moet je hier zijn. Ik heb geen naam van de massagetent (want het is een bamboe hutje, met een paar matrasjes op het strand) maar als je het Ban Ao Jak strand op loopt is het letterlijk rechts voor Koh Kood Club. Het restaurant van Koh Kood Club kan je heerlijk eten (ook als je even een wat Westerse keuze wil maken omdat de mango sticky rice je oren uit komt)
Specifieke eet tips die ik met jullie móet delen heb ik niet. Het was letterlijk overal lekker en vers. Overal en nergens kan je de meeste Thaise gerechten eten. Als ik dan toch een eet spot met je ga delen is het voor als je de Thaise keuken even zat bent:
Yak’s – Een heel gezellig, groen en relaxt tentje, met gezonde Westers eten, heerlijke koffie en Acaibowls. En kom niet miepen met ‘Je bent toch in Thailand dus je moet Thais eten’ – af en toe komt de Pad Thai gewoon je neus uit en heb je zin in een broodje avocado met ei. We sliepen al op een hard matras dus soms even een beetje de diva uithangen mag best zullen we maar zeggen.
Ik weet dat Thailand een risico is voor ellende met je buik en darmen, maar met als enige ‘regel’ dat we voor het eten of drinken onze handen ontsmetten met alcoholgel: Wij hebben allebei nergens last van gehad. En ja ik heb echt al heel veel liters ijskoffie op, dus ook geen zorgen om het ijs! (Als deze blog online gaat ben ik al ruim vier weken in Thailand, en nog steeds helemaal nergens last van gehad!)
We zijn het hele eiland rondgereden met de scooter (makkelijk te huren, overal voor ongeveer 300 a 350 baht per dag, 8 euro. En tanken is 40 of 50 baht per liter als je lui bent (bij tankstation goedkoper) met flessen benzine in oude rum flessen langs de weg.
Scooter tip: Geef een borg van een paar duizend baht en geef niet je paspoort af als onderpand/borg waar ze in eerste instantie om gaan vragen. Als ze je paspoort kwijtraken of niet terug zouden willen geven om welke reden dan ook ben je echt niet blij.
Wel echt blij ben ik geworden van Koh Kood. Wat een heerlijk eiland! Overal een beetje rondkijken, pad thai en mango sticky rice eten tot het je neus uit komt, strandjes ontdekken en zwemmen in de azuurblauwe zee. Het hele eiland is zo relaxt en voelt heel veilig. Bijna niemand zet zijn scooter op slot (een rijtje scooters met sleutel er nog in is hier heel normaal) als ze even een winkeltje in gaan en iedereen is behulpzaam zonder dat het ongemakkelijk voelt.
Veel mensen spreken nauwelijks tot geen Engels, ook in de horeca, dus soms is het handen en voeten werk, plaatjes wijzen en Google translate voor gevorderden, maar juist dat heeft ook zeker zijn charme. Een keer ging het ‘mis’ met mijn bestelling en kreeg ik letterlijk alleen een bordje rijst. Maar goed we hebben er keihard om gelachen en het adembenemende uitzicht over de baai waar we zaten en de verse kokosnoot maakte alles goed.
Verder kan ik de Chonchitha homestay trouwens ook aanraden. Maar wel met een sidenote: Niet voor als je prinses ambities heb, een luxe reiziger bent of avonds nog tot laat de hort op wil.
Het is schoon, netjes maar superbasic. Het is gehorig en je leeft echt met de locals mee. Om het maar even visueel voor je te maken: Als je buren seks hebben ga je het sowieso horen alsof je bij ze op bed zit.
En als de vissers boten, en de kleine longtail vissersbootjes binnenkomen morgens vroeg ga je het ook horen. Er blaft af en toe een hond, er schreeuwt een kind naar zijn buurjongen, er lopen apen over je dak die ergens een banaan komen jatten en je bed is dus echt heel hard. (We werden wel uitgerust en zonder rugpijn wakker, dus een hard matras is zo slecht nog niet trouwens)
Ik zou het omschrijven als een echt heel basic verblijf maar wel een hele unieke locale ervaring. Omschrijf jij jezelf als vijf sterren luxepoes, dan moet je hier niet zijn. Wil je het lokale traditionele vissersleven even ‘leven’ is het zeker een unieke tip.
Eerlijkheid gebied te zeggen: Wij waren gewoon te laat met een accommodatie reserveren want we wilden eigenlijk een soort huisje aan / op het strand. (Koh Kood Club lijkt me fantastisch) Mijn eerdere ervaring met Thailand was dat je last minute nog van alles voor betaalbare prijsjes kon reserveren. Daar kom ik van terug, want last minute is niet alleen echt heel lastig geworden omdat vrijwel alles vol is (op de plekken waar ik tot nu toe ben) maar ook een stuk hoger in prijs.
Koh Kood in het algemeen kan ik zeker aanraden. Prachtige combi van mooie stranden met palmbomen, jungle, rustig, lekker eten, fantastische massages (ook een tip: Sabai massage) lieve mensen en op een scooter het eiland ontdekken is fantastisch. Het is geen feest eiland (Je hebt wel een paar plekken waar je kan feesten, en strandtenten met wat meer Ibiza-vibe muziek voor als je daar zin in hebt)
Een prachtig fijn eiland om te bezoeken. Als je dat daarbij ook nog eens doet met een dierbare vriendin, en de tijd hebt om uitgebreid over van alles bij te praten, dan is het misschien nog wel extra mooi. Lieve Renske, jij bent al weer even in het koude Nederland, maar dankjewel voor de onvergetelijke dagen op Koh Kood. Dankbaar voor onze vriendschap.
