12,5 jaar politie. Wat lessen.

Een paar maanden geleden was het zover. Ik vierde mijn 12,5 jarige jubileum bij de politie. Leuk is dat bij mijn wijkteam voor iedere collega iets bijpassends wordt gezocht om dingen te vieren. Ik kreeg niet alleen de oorkonde en medaille. Maar ook een taartje en drank. Haha!
Op mijn Instagram bleek dat jullie het leuk vinden als ik wat ‘lessen’ uit die 12,5 jaar zou delen. Ik heb in die 12,5 jaar heel wat diepte en hoogtepunten gehad. Dat zijn natuurlijk allemaal losse flodders om over te schrijven en ik kan natuurlijk wel puntsgewijs wat dingen delen.. Die ene kat met al haar kittens die ik ‘gered’ heb (en die nu bij een collega van onze Meldkamer woont) of het fiasco van witte overhemden (het oude uniform) in de onverwachtse regen op een hete dag. Of over de doorgewinterde straatrover die dankzij mijn emotionele gefrustreerde schreeuwpartij ineens het licht zag en nu al een paar jaar op een eerlijke manier zijn geld verdiend. (Let’s pray dat dat nog steeds zo is want ik heb hem al twee jaar niet gezien nu haha)
Of over de straatrover die ik graag wilde vangen maar ik midden op de Dam over die rottige &()!#(#@!! steentjes uitgleed met mijn fiets en guess what… hij rooft nog steeds en mijn ego liep een flinke deuk op. De fiets was nog heel. Dat dan weer wel…

Maar nee, ik denk dat het leuker is wat lessen die daar uit volgden te delen. Laten we “lessen” maar tussen aanhalingstekens zetten, want het kan natuurlijk niet allemaal maar serieus. Op random volgorde en serieus, grappig en sarcastisch door elkaar. Met als aftrap gewoon een wijze les voor iedereen. Politie of niet. Gratis tip van mij na 12,5 jaar politie:

Ga niet op 3 of 4 hoog wonen zonder lift.
De kans dat er politie, brandweer of ambulance aan je deur (of dwars door je deur heen..) komt is gi-fucking-gantisch!
Hartaanval? 3 hoog. Verstopte verdachte van een zware mishandeling? 4 hoog. Iemand die het interieur van zijn hele woning naar beneden smijt? 4 hoog. Geluidsoverlast? 3 hoog. Geluidsoverlast? 4 hoog. Geluidsoverlast? 3 hoog. Geluidsoverlast? 4 hoog. Wietplantage met dubieuze elektra? 4 hoog op zolder. Geen gehoor bewoner? 3 hoog. Geen gehoor bewoner waarbij de bewoner al twee weken dood ligt? 4 hoog tijdens een hittegolf.
Burenruzie over stampende kinderen? 3 hoog heeft last van de kinderen van 4 hoog. Verwarde man ziet beestjes en hoort stemmen die er niet zijn? 3 hoog. De buurman heeft te luide seks? 4 hoog. Vrouw staat al een uur te schelden op haar zoon? 4 hoog. De sleutelmaker vraagt woekerprijzen voor het vervangen van het slot en staat nu te schelden? 3 hoog. Lang lopende relationele problemen? 4 hoog. Water overlast? Het water stroomt van 4 naar 3 naar 2 naar 1 hoog en 4 hoog is op vakantie. Te dikke vrouw moet afgetakeld worden door de brandweer en wij gaan assistentie verlenen? 4 hoog door het raam naar beneden. Slagaderlijke bloeding? 3 hoog. Hamster is overleden en kind schreeuwt de hele wijk bij elkaar? 3 hoog. Vrouw vertellen dat haar zoon zojuist is overleden? 4 hoog. Man die nog 50 dagen moet zitten? 3 hoog. Had ik de geluidsoverlast al genoemd?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. 3 en 4 hoog zonder lift zijn echte prijsschieters in de meldingen hier in Amsterdam. Maar goed, traplopen is gezond (kunnen we weer extra snoepen!) en lekker mopperen dat het offcourse offcourse noooooooooit op de begane grond of een hoog is? Dat zorgt voor een band zullen we maar zeggen.
Goed. Dat was de allerallerbelangrijkste les van deze blog. Door naar de rest:

Communicatie. Een bloedserieuze. En eigenlijk wel overkoepelend voor alles heel erg belangrijk. Veel belangrijker dan ik ooit had gedacht. Soms mijn sterkste punt, soms maak ik er een grandioze puinzooi van. Soms (🙈 of misschien iets vaker) moet ik gewoon m’n smoel houden. Ik durf wel te zeggen dat ik op dat punt enorm gegroeid ben. Lessen geleerd. Confronterende en regelmatig pijnlijke lessen. Cursus gevolgd (angermanagement iemand?) Wat schoppen (“SHHHHT! Hou je bek Liek”) onder tafel gekregen. En zelfs een armbandje om m’n pols wat ik steeds bij het gebruiken van “verkeerde” communicatie van pols moest wisselen. (Er waren tijden dat ik het drukker had met armbandje wisselen dan met het eten van chocola) De ene leidinggevende was de andere niet en ik had duidelijke communicatie nodig. En als het even kon nog met goede uitleg erbij. A zeggen en dan ook A doen. Ervaringsdeskundige ben ik niet. Eerder die ezel met heel veel stenen. Laten we het maar een lange weg noemen. Wetende dat er veel mensen dit nu mee lezen en lachen en als je me niet al 12,5 jaar kent bij deze baas weet je het misschien niet. Maar:
Ik heb er op dit gebied écht een lange weg op zitten. En ook met regelmaat wel weer een stukje weg te gaan. We blijven ‘bouwen’. Net als in mijn mooie stad Amsterdam. Met hier en daar af en toe een flink gat in de weg.
Dankjewel iedereen voor alle schoppen onder tafel, de mooie gesprekken en de tweede/derde kansen. Bedankt iedereen die er wel in geloofde en iedereen die me wees op de positieve kant van dat wat ik soms niet meer echt positief kon zien.

“Soms is het anders”  Ik zie de rollende ogen van collega’s al voor me. Verzuchtend “Soms is het anders..” We kozen met zijn alle voor afwisseling. En als je een agent vraagt wat ie zo leuk aan het werk vind denk ik dat we de afwisseling allemaal hoog in het rijtje hebben staan. Het loopt vrijwel nooit zoals je dacht. Je vroeg een paar uur geleden aan de chef van dienst of je eerder naar huis kon voor de spontane BBQ met je beste maat.. maar je eindigt met een Snicker als avondeten diep in het overwerk. Er is zelfs geen taai geworden stokbroodje meer over van die BBQ. 
De cursus “omgaan met teleurstellingen” halen we af en toe al grappend naar boven.. Maar hebben we niet gekregen. Hey ook dat leer je met de jaren. En met de nodige scheldwoorden. Tenminste.. ik wel. Mijn vroegere teamleidster heeft (ook daarmee) haar handen vol gehad aan me, zullen we maar zeggen. Voorbeeldje? Inzet op een ordebus. Het zou een drukke, chaotische bende moeten worden. Busje vol met stuiterend enthousiaste collega’s en een zooitje kleffe lunchpakketten. Door het enthousiasme over het gekkenhuis wat komen gaat klaagt zelfs niemand over de kleffe broodjes. Maar de chaos, bende, gekkenhuis en vechtpartijen blijven uit. En de airco begeeft het. Dikke vette jammer. Klagen over het lunchpakket dan maar! En over de kapotte airco. Soms is het anders…. 

Positieve mindset. Ik heb in die 12,5 jaar heel wat werkplekken gehad. Op sommige plekken voelde ik me ontzettend thuis. Op andere niet. Maar als er een ding is wat altijd gewerkt heeft: Zelf er een feestje van maken. Positieve mindset maakt alles écht fijner. Niet dat je nooit mag klagen natuurlijk maar zo’n non stop klaagmentaliteit is wel vermoeiend. Voor jezelf en de mensen om je heen. Pessimistische kijk op de wereld is nooit mijn ding geweest en ik probeer dan ook altijd nog ergen wat positiefs uit te halen. Cellencomplex bijvoorbeeld is zoveel meer dan je denkt. Ik heb oprecht nergens meer politionele mensenkennis opgedaan. Vergis je niet dat je ook vanuit daar een hele belangrijke rol bent in het onderzoek proces van soms hele grote zaken. En nee dit zeg ik nu niet omdat ik er niet meer rondloop. De hele dag mopperen en klagen is nog nooit een dienst beter van geworden en je hebt zelf écht invloed op je eigen humeur.
De kracht van je eigen mindset en gedachtegang. Oh en: Er zitten op een uitzondering hier en daar na alleen maar verdachten. Je bent belangrijk voor de mensen achter die dikke deur. Vergeet niet dat ook wij met regelmaat wel eens de verkeerde van straat plukken. En ondanks dat ze altijd zeggen dat ze het niet gedaan hebben, en ik dan altijd zeg “Ja ja en ik werk bij de Efteling!” Hebben ze soms wel gewoon gelijk. Het kan een ieder gebeuren dat ze onterecht in het cellencomplex terecht komen. En dan is het extra fijn als je in ieder geval wel netjes behandeld wordt.

Humor, Als het met bakken uit de hemel komt en je mascara samen met je goeie humeur weg is gespoeld: Door de ellende heen blijven lachen. Jaren geleden in Amsterdam noord met m’n vriendinnetje Danielle. He-le-maal doorweekt. Keihard zingend “it’s raaaaaining men.. HALLELUJAAAH” want hey, we gingen toch nog niet naar huis. Er was geen schuilplaats, we moesten voor een of ander festival daar blijven en dus.. konden er maar beter wat leuks van maken. Tranen van het lachen zie je niet in de regen. Ook een goeie les. Jaren later doen we nog steeds dansjes in de regen, lachen we om ontploft kuiken haar (en proberen het als het droog is tevergeefs te fixen), schelden we op Piet Paulusma, Buienradar en op doorweekte broeken. Uuuuren bij een afzetlint, wachten op een lijkenwagen, afdichting voor een eruit gebonkte deur.. alles is leuker als je er bij blijft lachen. Jammer alleen dat de spreeksleutel van de portofoon net zo waterproof is als mijn haar.. “Ik versta je niet je klinkt alsof je in een vissenkom zit!” Humor. Overal goed voor. De herinnering met Danielle is er een van de vele die ik heb waarbij we met humor omgaan met van alles. Als je de situatie niet kan veranderen, kan je alleen je eigen manier van omgang veranderen. Dat staat vast al wel ergens op een vreselijk lelijk tegeltje.

Dood is dood. Relativeren kun je leren. Met zwarte, vaak onbegrijpelijke, humor. Daar schreef ik hier en hier over. “Veel dooier wordt ie niet” “Kapot is kapot” natuurlijk zit er achter ieder overlijden en en ander leed een boel verdriet voor nabestaanden. En zelf heb in ook m’n (un)fair share in dat soort verdriet. Maar als ik er niet emotioneel bij betrokken ben, functioneer ik beter als ik gewoon een soort to do lijst af werk.. Doe wat er gedaan moet worden. En als het even kan: wat slechte grappen maak. Daarmee ben ik niet harteloos. Maar bescherm ik mezelf om geen spons van andermans ellende te zijn. En ben ik wel een keer een spons (want hey, ook ik ben gewoon mens) dat is ook goed. Dan komen we bij m’n volgende punt:

Praten. Mijn mond heeft het druk. Ik ben of aan het kauwen of ik praat. (Of ik praat over waar ik op zal gaan kauwen. Om 14.00 uur al over het avondeten bijvoorbeeld) Maar praten is vooral belangrijk als je iets heb meegemaakt wat je even moet ventileren. De ellende delen met een ander. En wie begrijpt dat beter dan je maatjes/collega’s op de werkvloer. Het uiten van frustratie, verbazing, verontwaardiging, woede, walging, angst, verdriet of machteloosheid (die is oprecht een van de allerkutste als je het mij vraagt..) Gewoon even tien keer roepen hoe ontzettend smerig het lijk was waar je net bij stond. Of dat de slagaderlijke bloeding van iemand ervoor zorgde dat ook jij onder het bloed zit. Ookal deel je het met sarcasme, toch is het goed het even te delen.  Praten dus. Dat heb ik trouwens in 12,5 jaar politie keihard zien verbeteren!! Ligt natuurlijk ook enorm aan hoe veilig je je voelt, en hoe je jezelf kan zijn op het werk, maar toch trots op hoe dat dus aan het verbeteren is. Ik heb werkplekken gehad -helaas- waar ik me niet veilig voelde om te praten en kwetsbaar te zijn. Machocultuur dingen ook regelmatig. Of het lag aan mijzelf. Laten we het antwoord maar in het midden. De Burgwallen is voor mij een veilige fijne plek, ik kan, mag en durf er te zijn wie ik ben. Ook als dat niet de vrolijke gekke Lieke is. Ook zit ik al een tijdje bij het Team Collegiale Ondersteuning. Een luisterend oor zijn voor de collega’s die het even nodig hebben na een ingrijpende gebeurtenis. Daarbij soms een klein verschil kunnen maken vind ik heel belangrijk. Personele zorg, op elkaar letten en er voor elkaar zijn.

Dingen zien als leerzaam en interessant ookal is het misschien niet direct jouw werk of business. Dienstje mee met de hulp Officier van Justitie, of de Officier van dienst. Vragen stellen aan de ambulance en de brandweer. Als je snapt waarom zij iets op een bepaalde manier doen, kan je misschien niet alleen wat leren maar voor een volgende keer rekening houden. Ouwehoeren met de noodschoonmaker (100 punten voor deze man, die kots/bloed/pis/poep schoonmaakt met een grote grijns en letterlijk nooit zeurt. Ook niet midden in de nacht als we hem uit bed bellen). Luisteren naar het levensverhaal van die dakloze die (met toestemming) in de voortuin van een bewoner ‘woont’. Of -misschien voor veel collega’s heel gek, maar bij ons op de Wallen vrij normaal- praten met een bekende dealer.. hoe is het zo gekomen dat ie niet een normale baan heeft? Ik ouwehoerde op cellencomplex altijd met de arrestanten, en dat leverde heel veel verrassend leuke/verdrietige/interessante verhalen op.  Praatjes pot met prostituees op de wallen, ook heel interessant en goed voor de vertrouwensband voor misschien in de toekomst! De wereld is vol met leuke verhalen, kleine en grote lessen. En we kunnen van iedereen altijd wat leren. Ook van leren hoe het niet moet, of als student leren dat iets niet bij jou past valt wat mij betreft onder leren. Leren dicht bij jezelf te blijven bijvoorbeeld.

Hygiene? “Kun je dat eten?” “Telt de vijf seconde regel hier?” Sommige dingen kun je vermijden. Die dronken wildplasser geven we geen hand, hoe vriendelijk ie ook wil bedanken voor de waarschuwing in plaats van de bekeuring. Maar die dronkelap die het water in is gesprongen en je eruit helpt via de kade.. Dat is natuurlijk altijd op het smerigste stukje kademuur wat je je bedenken kan. Die onwelle waar je nauwlettend de hartslag van in de gaten houdt kotst ineens over je voeten. Je handen was je niet vaak genoeg, en je broodje pindakaas leg je even op je niet-zo-helemaal-schone dienstbroek terwijl je je telefoon opneemt. Die al weken niet gedouchte zwerver ruikt niet naar eau de parfum, maar agh.. alles went en het kan altijd erger. Smerige handschoentjes bij een bloederige melding en toch na de melding een veegje bloed op je jeukerige arm/wang/neus vinden ondanks dat je zooo goed oplette. Erg schoon en hygiënisch is ons werk niet. Ook in de koelkast ligt regelmatig eten wat er bijna zelf uit loopt. Maar agh.. die grenzen die vervagen is. Bah! haha! Oh en dan hebben we het nog niet eens over ‘de ronde tafel’ bij ons. Daar waar je je drugs test, maar ook snel je broodje eet en je koffie drinkt. Ook de wikkels (nep) drugs eventjes aanpakken van een collega die zijn handen vol heeft is vaak een hygiënische dingetje. Somehow verstopt met drugs relatief vaak op plekken waar je toch liever niet komt met je handen. Zeker niet zonder handschoenen…

Over grenzen gesproken: Grenzen aangeven. We zeggen bij onze blauwe familie soms écht te vaak ja. Inclusief ikzelf. We zeggen zelfs ja als we ieder ander die dezelfde situatie aan je zou vertellen zou adviseren nee te zeggen. Nee is ook een antwoord. Niet alleen tegen die korte wissel. Ook tegen slecht voor jezelf zorgen. Soms moet je jezelf beschermen. Niet overal doet een ander dat voor je. Dat is jammer, maar het is wat het is. Kom voor jezelf op, denk na wat je nodig hebt. Of wat je kan helpen. Uit ervaring weet ik dat zelf met een mogelijke “oplossing/idee” komen vaak beter werkt dan wachten tot iemand je gedachten kan lezen.. That shit is never gonna happen!

Als je haast hebt zit er ellende op je route. De brug is altijd open op momenten dat je bijna in je stuur wilt bijten van frustratie. (Niet hygiënisch, dus niet echt doen!) Die ene trambaan waardoor je een kilometer af kan snijden is ineens toe aan groot onderhoud (net als de rest van Amsterdam) en ligt open. Dat verrekte smalle grachtje is voorzien van een enorme verhuiswagen met verhuislift midden op de weg. De gemeente besloot dat er midden op dat fietspad wat wij als sluiproute gebruiken een paaltje moest komen te staan. Wegwerkzaamheden die per dag veranderen. Soms zelfs per dienst. Raampjes dicht, even schelden.. ennnn doorrrrr!

Doe niets normaals. Je doet het toch of fout of verkeerd. Politiemensen gaan nooit naar de bakker, de pizzeria, de snackbar, of de Albert Heijn. We eten geen ijsjes. We roken niet. Om vragen te voorkomen kan je beter gewoon doen alsof je een robot bent. “We zijn soms net mensen” is het antwoord op alle verbaasde blikken. Grapje natuurlijk. Doe gewoon je ding. Haal ijs, eet je half koude kaassoufle gewoon op aan het politielint en in het zicht van mensen. Anders wordt ie straks helemaal koud, en dan is het net een betonblok. Niet lekker. En zonde. En anders went men er nooit aan dat ook wij gewoon mens zijn. Doe ook maar gewoon dansjes. En gek. Dan lijk ik ietsje minder afwijkend.

Je hebt extra setjes schoon uniform nodig in je locker. Soms omdat je doorweekt bent van het zweet. Een hittegolf is no fun als je aan het werk bent. Soms omdat er bloed, spuug, kots of iets anders smerigs opzit.. Soms omdat je in de stromende regen je een melding van een verkeersongeval kreeg. In het geval van die laatste kan je ook maar beter schoon ondergoed in je locker hebben. Gratis tip. Oh en shampoo en douchegel. Voor als je zelf het grootste slachtoffer bent van je aanhouding met pepperspray. Of je collega ietsje enthousiast tegen de wind in te werk ging. Zeg asjeblieft niet dat je niet weet wat ik bedoel…

Zorg dat je wat te eten mee hebt just in case je de komende uren geen tijd hebt om normaal te eten. Een muesli reep, een reep Tony Chocolonely, een zakje chips, een zak worteltjes, een pak rijstwafels.
Of zorg dat je hele lieve vrienden of collega’s hebt die je komen voederen als je ineens ergens uren staat. Zonder eten. Of zorg dat het algemeen bekend is dat je gewoon op tijd gevoederd dient te worden. Voor een ieders bestwil. “Ga jij maar even een broodje halen bij de Appie hoor Liek, wij wachten wel even hier op de eigenaar van de auto” – aldus de zeer wijze maar ook erg lieve woorden van Sander en Guillian. Of lieve Jan wiens halve bakje eten ik met grote regelmaat niet-erg-stiekem leegeet. Oeps. (Als je bekend staat als vreetzak kan je ook maar beter VEEL snaaiwerk bij je hebben. Want tot aan sommige daklozen aan toe, iedereen weet je te vinden voor snoep, chocola en whatever er eetbaar is. Een rolletje Stophoest is niet genoeg. Gewoon een familieverpakking mee!)

Werk je in een toeristisch gebied? Vraag een euro per keer dat er iemand je de weg vraagt. En vraag 10 euro per ongevraagde selfiecamera in je gezicht. Just kidding. Voor iemand me aanmeld bij het VIK. (Het VIK onderzoekt klachten en doet interne onderzoeken. Niet de bepaald de Tony Chocolonely store om langs te gaan dus..)

Zoek een hobby, een uitlaatklep, iets compleet anders dan je werk. Iets om je hoofd leeg te maken is denk ik voor iedereen heel gezond maar met beroepen waar je heftige of ingrijpende dingen ziet, doet en mee maakt is het extra belangrijk om je gedachten lekker te kunnen verzetten.
Deze is dan direct wel weer serieus, ik denk dat het heel gezond is om af en toe iets compleet anders te doen dan ons werk. Ben trouwens wel benieuwd naar wat jullie doen om je hoofd leeg te maken?