Alleen reizen. 5 redenen om het toch te proberen.

Ik ben nu bijna zes weken in Thailand. Deels met vriendinnen als fantastisch gezelschap en deels alleen.
Bijna vier weken geleden, ik was net twee dagen alleen en hing ongeveer met tranen aan de telefoon:

“Ik voel het niet, ik vind het niks hier, ik baal, ik voel me verdrietig, ik voel me alleen, de accommodatie klopt niet met wat de site zei” 

Kortom: Ik was totaal niet blij. Ik kon het even niet relativeren ook in mijn eentje en ik baalde letterlijk van alles tegelijk. Dus nee, ook bij mij gaat in mijn eentje reizen heus niet altijd over rozen. Soms is het gewoon een bos verlepte brandnetels. Zelfs zonder mooie strik eromheen. En ik denk dat alle mensen die ooit in hun eentje gereisd hebben echt dat soort momenten (of dagen) kennen.

Dus laat ik lekker negatief beginnen met 5 redenen om het niet te doen. 5 redenen om lekker veilig thuis op de bank te blijven zitten:

• Je gaat jezelf hoe dan ook minstens een keer keihard tegenkomen.
• Je kan niet even overleggen als je denkt ‘Wat zullen we doen’
• De kans is aanwezig dat je een hele dag alleen tegen jezelf lult of tegen de ober. 
• Wat nou als je ECHT hulp nodig hebt?
• Je moet linksom of rechtsom ergens je veilige comfortzone uit.

De 5 tegenhangers van hierboven?

• Elke keer dat je jezelf keihard tegen komt leer je weer iets over jezelf.  En groeit uit eindelijk het vertrouwen in jezelf.
• Je hoeft met niemand rekening te houden. Je mag alles zelf bepalen, wat wil je nou écht doen vandaag? Je eigen gezelschap waarderen is zo fijn!
• Je maakt in je eentje makkelijker contact met nieuwe mensen. Zelfs als je dat eng vind. 
• Als je weinig andere keuze hebt is hulp vragen ineens makkelijker. “Hey, I am puking my guts out and I feel very sick with stomach issues, can you help me” Aan de receptie vragen wordt ineens makkelijker als je geen keuze hebt.
• Als je niet je comfortzone uitgaat, onderneem je waarschijnlijk niets. Dus voor je het weet zit je in je eentje met sangria en tapas en raak je met leuke nieuwe mensen aan de praat op een terras of ga je alleen mee met een excursie. Terwijl je dat eigenlijk niet durfde. Comfortzone stretchen.

Elke keer als ik iets deel over in mijn eentje een weekend, week of weken weg zijn krijg ik vragen en opmerkingen. Het overgrote deel is vooral vragen om tips en vele opmerkingen als: ‘Wat dapper! Ik wil wel maar durf echt niet’ 

Laten we beginnen met dat als je jezelf elke keer zegt dat je het niet durft je het ook niet gaat doen. Hoe je tegen jezelf praat, en over jezelf denkt heeft meer impact als je misschien denkt. (Dit gaat trouwens op voor alles, niet alleen over alleen reizen) 
“Ik wil dat graag een keer proberen en ik ga kijken hoe ik dat stap voor stap voor elkaar ga krijgen” is al een hele andere gedachte. 

Toen ik besloten had dat ik toch echt mijn kleine meisjesdroom wilde waarmaken ging ik mensen ‘bestuderen’ die al daar waren waar ik heen wilde: De mensen die al een (succesvol) boek geschreven hadden. (En hey, mijn beide boeken zijn nu bestsellers!) Als jij een marathon wilt rennen: check de gewoontes van succesvolle marathonrenners. Als je in je eentje wilt gaan reizen is er genoeg te vinden op social media van mensen die dat al doen. Iedereen is ergens ooit een keer begonnen. De meeste solo reizigers zijn echt niet meteen in hun eentje op wereldreis gegaan. Iedereen -ookal kan je je het niet voorstellen als je het ‘succes’ van nu ziet- was ooit een stuntelige beginner.

Dus mijn grootste tip is, stop met jezelf keer op keer vertellen dat je het wel wil maar niet durft en start met bedenken welke kleine stapjes je kan ondernemen om wél tot actie over te gaan. 

“Ik wil wel maar ik durf niet, hoe begin je?”

– Begin met een weekendje weg in eigen land. Of met een bestemming dichtbij. Malaga, Valencia of misschien gewoon Haarlem ofzo. Of des noods begin met een nachtje hotel in eigen stad. Maar begin érgens. Als je nog niet toe bent aan een nachtje: Ga een dagje in je eentje ergens heen en probeer op zijn minst met een onbekende een praatje te houden.  Leg de lat vooral laag. Meteen in je eentje voor weken naar de andere kant van de wereld vertrekken is dapper, en je kan natuurlijk altijd een vlucht terug boeken, maar ik raad klein beginnen aan. Een beetje zelfvertrouwen opbouwen werkt.

“Hoe doe je dat met alleen eten, ik heb het gevoel dat iedereen naar me kijkt als ik alleen ergens zit”

– Waarschijnlijk ben je bang dat men denkt over jou wat jij denkt over mensen die in hun eentje uit eten zijn. Hoogstwaarschijnlijk geven die mensen er geen f*ck om dat jij in je eentje zit. Ze merken het op en gaan weer door met hun leven. En het is misschien meteen een mooie oefeningen om te oefenen met loslaten wat anderen (onbekenden) over je denken. Wat ik zelf altijd doe is een boek meenemen (ook om te voorkomen dat ik continu ga zitten scrollen op mijn telefoon) en als ik me creatief voel een notitieblok met een pen.

“Voel je je nooit eenzaam?”

• Jazeker wel. Je bent alleen dus ja, dat voel je je soms ook als je alleen reist. De belangrijkere vraag is: Is het erg om je soms alleen te voelen? Dat denk ik niet. Het dwingt je soms tot nadenken. En soms ook wel tot het besef wat er belangrijk voor je is. En als je behoefte hebt om je sociale emmertje even te vullen, dan moet je zelf actie ondernemen. Daar leer je weer van. 

“Heb je tips om een beetje contact te maken?” 

– Verblijf in een hostel! (Al is het voor een hele korte periode, je kan je nieuwgemaakte vrienden ook opzoeken buiten het hostel) Ik verbleef in een klein, superleuk en gezellig vrouwen hostel.
(Absoluut een tip voor als je als alleen reizende vrouw naar Koh Phagnan gaat: The Purple House)  Daar is contact maken echt het aller allermakkelijkste. Maar bij een excursie, in een koffietentje, op het strand of in een bar kan het ook allemaal. En praat ook vooral met het personeel, normaal zou je ze alleen gedag zeggen, en bedanken (hoop ik) maar vooral in hele andere landen is het leuk om te praten over waar ze vandaan komen, wat ze mooie vinden aan het land, of het dorp/stad. In een rustig koffietentje leerde ik wat dingen over de Thaise cultuur van een lieve barista. En zij leerde wat nieuwe Engelse woorden die ik voor haar opschreef en uitsprak.  De volgende dag oefenden we ze nog een keer en was haar uitspraak al een stuk beter en leerde ik haar nog een paar nieuwe woorden. Ze werd geen vriendin, maar het was wel een ‘contact’ – momentje die ik nooit meer ga vergeten. 

Lang verhaal kort: Als je het graag wil proberen om een keer alleen weg te gaan, of als je simpelweg niemand hebt die met je mee kan of wil naar die ene bestemming: Ga. Laat je niet tegenhouden door het feit dat het niet altijd over rozen gaat. Probeer het. Bedenk je dat het bij geen enkele solo reiziger altijd over rozen gaat, en als je er zin in hebt: Deel vooral je ‘Het was een bos slappe brandnetels’ momentje. Of je momenten die wel over rozen gingen. I love them both.