Bijzondere ontmoeting in de verhoorkamer. Met filmpje.

Zit ik dan, het is mijn laatste officiële dag bij het CUBT waar ik hier al over schreef. Bijna weer het uniform in (alvast een uniform foto erbij, gewoon omdat het kan!)
Ik heb er net een verhoor opzitten en als ik weg ga op het cellencomplex komt er een nieuwe verdachte binnen. De collega’s die de vrouw overbrengen geven lachend aan dat ze een topzaak voor me hebben.

Ik rol alvast lachend met mijn ogen. “Topzaak” staat gegarandeerd voor of een winkeldief die een halve liter blik bier of iets dergelijks heeft gestolen. Of een zaak die vermoedelijk op niets uit gaat draaien (maar wat ter plaatse vaak niet anders kan dan toch aanhouden) Of een combi van die twee.. dat is helemaal top. In ieder geval niet een zaak waarvan je hart sneller gaat kloppen.
Little did I know!!
Want lees verder waarom mijn hart hier zeker weten wel sneller van ging kloppen, en jouw hart misschien ook wel.

Ik zie het straks allemaal wel of ik die topzaak krijg of niet en ga snel mijn eten in de magnetron gooien. Een hangry Lieke is voor niemand goed zullen we maar zeggen…
De coördinator geeft de nieuw binnen komende zaken uit aan de collega’s die de zaken gaan draaien. (En beantwoord non stop telefoontjes met lastige vragen en nog veel meer. Blij dat ik geen coördinator ben kan ik je zeggen.)
Met een volle buik kunnen we er weer tegen aan en ik krijg inderdaad deze zaak toebedeeld. Zou het toeval zijn?
Ik lees me in, maak een opzetje voor het verhoor.
Dat wil dus zeggen dat ik wat vragen verzin van dingen die ik op voorhand al graag wil weten en de altijd standaard vragen die in elk verhoor zitten. (De rest komt vaak tijdens het verhoor wel) en wandel naar het cellencomplex.
Bijna altijd ‘ouwe jongens krentenbrood’ met de toppers op het cellencomplex. Vanmiddag was ik nog gestresst omdat mijn computer dacht dat ik in regio Haaglanden werkte en ik dat met geen mogelijkheid veranderd kreeg. Nu ben ik gewoon weer vrolijk. Soms is het nog steeds gek om hier nu te komen met een andere taak. Het lijkt niet heel lang geleden dat ik hier broodjes uitdeelde en arrestanten invoerde (dat is het overigens wel)
Nu pak ik de sleutel van een verhoorkamer en roep “Ik ben boven in verhoorkamer 7 als jullie me zoeken!”
Als of ik dat al jaren doe. 

“Heeey ik zag jou toen straks al!” Begint het al meteen gezellig als de verdachte mijn verhoorkamer binnen wordt gebracht door de collega’s van het cellencomplex. Ik kan je vertellen: Ik ben wel eens minder vrolijk begroet.

Mevrouw wil geen advocaat. Ik vraag waarom ze die niet wilt. Ze geeft aan te geloven in het rechtssysteem. Ik leg haar uit dat ze zich elk moment nog kan bedenken, en dat ik dan alsnog een advocaat voor haar in kennis ga stellen. Ze acht het niet nodig. Zoals we dat in nette politietaal zeggen. (Een punt voor mij he, ik gebruik een keer nette politie taal)

Tijdens het verhoor leer ik mevrouw beter kennen bij het sociale verhoor wat bij alle verhoren vooraf gaat aan het zakelijke deel. Daarna dus het zakelijke verhoor:
Het gedeelte dat gaat over het feit waar ze van verdacht wordt.
Ik ben natuurlijk als politie agente van nature niet goedgelovig. Want op een of andere manier vind vrijwel niemand zichzelf schuldig aan het feit waar hij of zij van verdacht wordt. Ik lig regelmatig gevouwen om wat verdachtes verzinnen. Laatst moest zelfs de advocaat van de verdachte lachen om zijn eigen client. Dat was ook een mooi moment.
Maar je bent tenslotte verdachte, en in het verhoor is het de kans om jouw kant van het verhaal te vertellen. Soms klopt dat, soms niet. Soms is het verdrietig, soms maakt het me boos. Soms begrijp ik iemand helemaal. Soms is het een hopeloos verhaal en is er alleen maar hulp nodig. Ook dat proberen we dan te regelen natuurlijk.
Maar eigenlijk maakt het natuurlijk niet uit wat ik er zelf bij voel of van vind. Ik doe alleen onderzoek en verhoor. Ik ga er niet over. Het gaat erom wat de Officier van Justitie er van vind. Als er nog nader onderzoek gedaan moet worden, dan moet ik dat doen. Camerabeelden kijken en uitwerken bijvoorbeeld. Of een getuige nog uitgebreider horen.
Maar bij deze vrouw zegt mijn onderbuik dat het klopt wat ze zegt. Het is echt een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Ik heb al mijn vragen gesteld en zij heeft op alle vragen geantwoord. De officier van Justitie besluit na nog een klein extra onderzoekje dat het een seponering wordt. Gelukkig.

Ik zeg gelukkig omdat ik heel graag iets van haar wil delen. Namelijk deze vrouw haar talent.
Dit is wat er gebeurde:

We hebben het verhoor afgerond en raken in gesprek.
Ze vertelt me dat ze zingt in het koor van het de daklozenopvang. Dat vertelde ze al in het sociale verhoor maar we gaan er nu ietsje dieper op in. Ik geniet van haar enthousiasme en ondanks dat er genoeg redenen om misschien bij de pakken neer te gaan zitten zijn voor deze vrouw ze toch het leven nog zo mooi ziet. En leeft.

Ze heeft mijn soort humor en ik hou er zo van. Er zit kracht in deze vrouw. En doorzettingsvermogen. Ze heeft diepe dalen gekend, dat is me ook duidelijk.
Ze legt uit waarom en de tranen staan in haar ogen. “Ik ga echt niet weer janken hoor ik ben er ook niet trots op maar ik heb het wel gedaan.” Ze vertelde me niet alleen wat ze gedaan had in het verleden, maar ook de waarom. Vooral de waarom. En goedkeuren kan ik het natuurlijk niet, maar ik begreep het heel goed. 

Ik hou van de verhalen die achter mensen schuilen. Je bent niet wat je doet. Zo hebben alle daklozen verhalen waar we eigenlijk allemaal wel iets van kunnen leren. En ja natuurlijk als je iemand vermoord ‘ben’ je ‘een moordenaar’. Als je drugs dealt ‘ben’ je een drugsdealer. Maar je bent niet alleen maar dat wat je doet.  Ik hoop dat ik goed onder woorden breng wat ik bedoel, maar ik denk dat jullie me wel snappen.

Corona is nog steeds een bitch maar ik had deze vrouw met liefde een dikke knuffel willen geven. Toen wist ik nog niet wat de Officier over de zaak zou gaan zeggen, maar ongeacht de uitkomst van deze zaak: Ik wilde deze vrouw een dikke knuffel geven. Gewoon. Daarom. Ik deed het niet hoor. Maar ik wilde het wel.
Terwijl mevrouw het uitgeprinte verhoor verder aan het lezen is toets ik haar naam in op Youtube zoals ze me eerder trots vertelde. Ik klik de bovenste video aan en terwijl ze op het schermpje van mijn telefoon a capella de sterren van de hemel zingt leest ze onverstoord het verhoor door.

Ik gooi er wat verbijsterde “What the fuck”s uit.  Met een oog kijkt ze kort naar me op terwijl ze aandachtig het verhoor leest. Ik zie een trotse glimlach. Ik zie hem en ik voel hem ook. 

Ik ben een beetje uit het veld geslagen. Ik sta met mijn telefoon in mijn hand en het is stil na een paar minuten. Het nummer is afgelopen.  
Zij is klaar met lezen en zegt “Ja! Dit is precies zoals het gegaan is. Het is niet mijn geluksdag vandaag, maar goed, morgen weer een nieuwe!” Bijna trots zet ze haar handtekening eronder en maakt nog een hele grappige opmerking over het feit waar ze van verdacht werd in combinatie met de situatie. Ik lach bijna tot de tranen over mijn wangen rollen.

Haar aanstekende lach buldert door de normaal zo kille verhoorkamer. Het is een achenebbisj zooitje hier. Maar nu even niet. Ik geniet ervan. We lachen samen.  Het is hier even niet koud en geen oude bende. Het is hier even gezellig en warm en een prima plek om te zijn.

Dan komt er een idee in mij op. Ik pak mijn telefoon en leg aan haar uit dat ik op Instagram 14000 volgers heb. En ik vraag of ik een filmpje met haar mag opnemen, en dan een swipe up naar Youtube. Zodat mijn volgers haar zang filmpje kunnen zien. Ze is ontzettend enthousiast, bedankt me en zegt vrolijk: “God bestaat!” Ik doe een klein vreugdedansje van binnen. Ik vind dit ZO leuk!

Ik maak een filmpje op instastory. Ik de weet dat als ik hem zo online zou gooien ik vermoedelijk aan alle kanten commentaar ga krijgen over privacy enzo. Wat logisch is. Maar: Vastbesloten om haar talent te delen, en onze ‘ontmoeting’ wil ik er over gaan bloggen. En tegen de tijd dat jij dit leest, dan is het me gelukt. Ik volg alle regels en zij geeft toestemming en vind het een onwijs leuk idee. En ik blog graag over wat me blij maakt. En holy shit dit maakt me ECHT blij!

Pas toen ik terug op de afdeling was een paar uur later hoorde ik dat de zaak dus geseponeerd werd. Af en toe lachen we als collega’s onderling naar elkaar en zeggen we gekscherend dat we ‘verrot’ of ‘dood’ zijn van binnen. Soms is het echt een beetje een droevig om te zien hoe veel shitzooi we zien en horen, dat het gewoon normaal wordt en we er niet echt intens op reageren. Eigenlijk is ‘normaal wordt’ niet de juiste bewoording, want het zal nooit normaal worden, maar je bouwt denk ik in de loop der jaren een muur op. Een muurtje waar veel van de ellende niet doorheen komt. Je ogen zijn veel ouder als je daadwerkelijke leeftijd. En dat is oke. Maar af en toe komen dingen dan toch zo bij je binnen dat je weet dat je alles behalve verrot van binnen bent. 
Het raakt, het knalt zo door je beschermmuur heen. 

Deze vrouw, haar optimisme, humor, emotie en kracht. De trots toen ze mijn reactie op haar YouTube video zag. 
Ik was blij toen het een seponering was. Blij voor haar.
Dus lieve iedereen. Klik de link, of luister in het filmpje hier onder naar deze vrouw. Haar stem. Ladies and Gentlemen:
Natural Woman gezongen door niemand minder dan de vrouw hierboven omschreven.

Zo gek kan een verhoor lopen. Ik vind het te gek. Dit MOEST ik gewoon delen. Muziek is verbindend, dat wist ik al.
En in deze soms wel echt zware tijden, mag een beetje blijheid wel. En als ik een ding leuk vind is het delen waar ik blij van word. Bij deze dus. Carla, ik ben trots op je!