24 uur bij de brandweer. Kijkje in de keuken van kazerne Hendrik.

Als eerst mijn steunbetuiging en respect voor de vrouwen en mannen van kazerne Hendrik, die hun directe vriend en collega verloren bij de vreselijke gebeurtenis afgelopen drie december. En voor alle anderen brandweerkanjers. En alle hulpverleners die er waren voor elkaar, met elkaar. Ik hoop dat jullie de steun bij elkaar vinden die er nodig is om samen weer sterk te zijn. Voor elkaar, met elkaar, voor de burger. Ik wilde deze blog eigenlijk eerder online zetten, maar heb gewacht. Uit respect. Omdat mijn 24 uur- meekijk dienst eigenlijk alleen maar blij, leerzaam en genieten was en dat even volledig ‘verkeerd’ voelde tegenover iedereen die het verdriet, pijn en gemis voelt. Ik hoop dat ik niemand kwets met mijn blije-ei stuiterend van enthousiasme brandweerblog. Mocht dat wel het geval zijn, weet dat dat het laatste is wat ik ermee wil bereiken.

24 uur bij de brandweer meelopen. Voor mij was dat een stiekeme kleine Lieke droom. Tegenwoordig is een van de eisen bij de selectieprocedure van de brandweer dat je minimaal 18 moet zijn. Dat was jaren geleden 21. En ik was te jong. Dus solliciteerde ik bij de politie. Natuurlijk had ik ook tig drijfveren voor die keuze. Het was geen gevalletje “Heb je geen ambitie, kom bij de politie” Maar het had net zo goed brandweer kunnen worden om het zo maar te zeggen. We zijn nu alweer bijna 13 jaar politie later, en ik heb het mooiste beroep van de wereld. Maar als ik dan een brandweervrouw zie lopen, ben ik toch een beetje jaloers haha! Positief jaloers. En dankzij lieve Linda mocht ik 24 uur meekijken. En een beetje meehelpen!

Veel te weinig slaap want op 4 november was het ook een bijzondere dag:
Aflevering een van Bureau Burgwallen was ook echt heel spannend! Maar toch ondanks flink slaapgebrek wakker voor de wekker uit enthousiasme!
5 november om 07.30 uur stond ik voor Kazerne Hendrik! Klaar om mezelf 24 uur zwaan-kleef-aan van Linda te noemen. Linda is een van de ongeveer 10 vrouwen die in Amsterdam bij de brandweer zitten en een lieve, energieke, stralende aanwinst voor de brandweer als je het mij vraagt. Het brandweer wereldje is hecht. Ookal werkt men nu niet meer in A en B ploegen, toch voel je direct het hechte familiegevoel. Ooit keek ik een docu over de 9/11 en ik jankte tranen met tuiten. Om de rauwe emotie die de brandweermannen hadden over het verlies van hun “Brothers”. Ik kon me die emotie zo goed indenken. En hij kwam zo overeen met wat de blauwe familie voelt. Vond ik mooi.
Ik had me voorgenomen zonder enkele verwachting binnen te stappen bij de brandweer. Gewoon maar zien hoe het loopt. Brandweer en politie zijn niet altijd even lovend over elkaar in Amsterdam. Er zijn dingen die niet goed gaan, die beter kunnen. Vooroordelen. De zoektocht en zelfs soms een beetje strijd naar waar zijn we nuttig en waar lopen we in de weg. Wat kan er beter, wat doen we al hartstikke goed. Waarom dit en waarom dat. Als ik uitlegde wat ik kwam doen en het woord politie viel werd er bijna bij iedereen verrassend goed gereageerd. En kwamen er kritische maar oprechte vragen van een brandweerman die het maar niets leek te vinden dat er politie in zijn kazerne rondliep. Maar dat duurde kort. Hij stelde me wat vragen, ik heb ze allemaal open beantwoord. Ik denk dat hij mijn oprechtheid wel zag. En toen was het klaar. Het gevoel wat daarbij paste: Recht voor zijn raap. En soms is dat hard of confronterend, maar ik kan het waarderen.

We deden om 08.00 uur rappel en ik stond op de lijst. Gek genoeg maakte dat al dat ik me heel erg welkom voelde. Ik had een plekje in de autospuit. Linda had een pak voor me geregeld met brandweerlaarzen. En een helm. En een zogenoemde kazerne broek en brandweer tshirt. Ik mocht ECHT meedoen.
De ladderwagen werd getest. Ik mocht mee naar boven in het bakkie. In mijn brandweerpak. Overenthousiaste ik wilde ook meteen de helm opzetten, maar dat hoefde niet haha! Met een veel te blije bakkes zwaaide ik naar Linda op de grond. Hallo prachtig Amsterdam! Adembenemend uitzicht. Ok, en een beetje hoog. En een beetje uitleg over de ladder en waarbij hij ingezet wordt. Echt lang niet alleen bij brand! Overigens.. het lijkt me flink heftig met een brand vanuit dat bakkie blussen!
We zetten mijn spullen op mijn kamertje en met een beker verse muntthee erbij ging er een boodschappen lijst rond. Ik schreef drie bruine pistoletjes op met kaas en een tomaat voor de lunch. En een bak kwark just in case ik na het avond eten nog honger zou krijgen.

Er was een brandweerman -dat wisselen ze natuurlijk door- die heeft wat ze noemen “de prik” een soort van corvee. Met koffie en thee zaten we te kletsen. Mooie eerlijke gesprekken. Uitkijkende over een van de meest chaotische kruisingen van Amsterdam. De Rozengracht met de Marnixstraat. Een jaar of tien geleden stond ik doorweekt op die kruising verkeer te regelen na een aanrijding toen er een wat oudere brandweerman me een kop koffie kwam brengen. Dat dronk ik toen nog niet. Maar ik was wel heel blij met de grote vormeloze jas die hij meenam. En zijn vaderlijke glimlach. Gek genoeg vertellen we vaak alleen de negatieve verhalen. Dat de brandweerman de plaats delict platstampt. Of de politie auto volledig klote in de weg geparkeerd staat. Ik betrap mezelf er ook op. Dat koffie verhaal is oud, en volgens mij heb ik het nog nooit aan iemand verteld. Stom. Bij deze nu dus wel. Lieve brandweerman van toen, ik heb geen flauw idee meer wie je bent, maar bedankt!
En toen ineens ging het alarm. Trappen af rennen en het brandweer pak inspringen, laarzen aan en door de autospuitwagen in.
Ohnee wacht: Trap af rennen en tot de conclusie komen dat dat pak met stress aantrekken echt een bakkie ellende is. En die laarzen zijn ook geen echte instappertjes als je ze dicht wil maken. Gelukkig mocht ik nog mee naar de melding, maar om nou te zeggen dat ik snel was.. nee. Als het een reanimatie was geweest hadden ze me vrees ik achter gelaten. Maar goed. We kwamen aan bij de melding. Veels te blij stuntel ik de auto uit. Afstapje. Ohja. Stuk hoger dan de politie auto (en zeker de Mercedes haha) Er was een rookmelder afgegaan in een hotelkamer. Niets aan de hand, gewoon een stomme toerist die ondanks drie verbodsbodjes toch even zijn joint opsteekt. Onder de rookmelder. Niet heel intelligent. Maar goed. Ik heb mijn eerste melding gehad. Terug op de kazerne heb ik meteen de halve eerste verdieping gedweild.
Ik deed tenslotte mee aan alles, dus ook aan het schoonmaken. Muziek keihard aan en gaan met die banaan. Mijn eigen huis was er vast jaloers op.

De rest van de dag bleef het druk. Ik mocht iets van 10 keer mezelf in het brandweerpak hijsen. Ik mocht Linda helpen een vrouw uit een vastgelopen lift te halen. Ik weet niet wie er blijer was.. De vrouw die weer uit de lift kon, of ik die ontzettend blij de trappen af kwam stampen met mijn lompe brandweerlaarzen.
Ik mocht stoerkijken en brandslangen rollen bij twee container brandjes. Die kregen we toen we bezig waren met preventie advies geven. Ik was veel te blij met die brandjes haha! Ter plaatse moest ik even mijn politiemodus uitzetten toen ik vlakbij die container brandjes twee voor mij bekende inbrekers uit Amsterdam West zag. Dat de voor de brandweer hartstikke fit moet zijn is me duidelijk want die waterslangen zijn zwaar! Zeker met water erin!

Ik mocht Daniël helpen met het in de brancard plaatsen van een patiënt die via het raam naar beneden gehaald moest worden. Afhijsen voor de ambulance heet zo’n melding.
Daarbij verzocht ik in een brandweerpak met een politionele stem de omstanders vriendelijk doch dringend door te lopen. In het kader van de privacy van zo’n patiënt wel zo netjes. Ook in brandweerpak verbaasde de nieuwsgierigheid van mensen me. Een vrouw was aan het Facetimen en draaide de camera zo dat haar gesprekspartner wel even mee kon kijken. Een jong jochie maakt even een foto en twee mannen van middelbare leeftijd proberen nog net niet op theekransje te komen met de patiënt. Ik kon de verbazing gelukkig onderdrukken, maar ik vind het maar bijzonder…
Bij een volgende afhijs melding is het rustiger op straat en zie ik de brandweermannen om de brancard heen staan. De patiënt wordt gerustgesteld, krijgt even een bemoedigend klopje en een vaderlijke glimlach. Stoere mannen in een brandweerpak, maar je ziet er dwars doorheen dat ze allemaal een gouden hulpverleners hart hebben. Het lijkt mij fijn, als je daar ingesnoerd op zo’n brancard ligt en uit het raam getild wordt zo de straat op dat er iemand je geruststelt, en je nog even zegt dat je het goed hebt gedaan. En voor de mensen die dit lezen en denken “Dat is vast alleen de brandweervrouw” Nee. Het was echt niet alleen Linda!

Nog even over brandpreventie. Van deur naar deur. Dat is duidelijk niet favoriet. De iPad werkt niet helemaal mee, waarop je kan zien op welk adres je al geweest bent. Maar ondanks het niet favoriet is wordt het zonder verder mopperen gedaan. Ik begrijp al gauw waarom het niet favoriet is want er zijn verdomd weinig mensen thuis.
Al met al schoot de preventie niet op want de container brandjes melding komt tussendoor.

Mijn hemel wat geniet ik van het brandweerclublied. La lu la lu la lu! Ik stuiter van enthousiasme. Het lijkt wel de eerste keer ever dat ik in een zwaailicht en sirene voerende auto zit. Maar die van de brandweer maakt me een herrie. Heerlijk! Van container brandjes tot gevaarlijke stoffen meting. Ik vind het allemaal machtig mooi. Ik vond het ook fantastisch dat ookal was het maar miniem: Ik had een taakje. De koevoet uit de klem van de deur halen, en hem na gebruik er weer instoppen.

Niet alles gaat overigens goed hoor want bij een van de eerste uitrukken liet ik de deur wagenwijd openstaan. Midden in Amsterdam. Lekker snugger Liek. Excuses aangeboden aan de bevelvoerder die er bijna iemand anders de schuld van gaf. Dat zal me nooit meer gebeuren.

Bij de politie zeur ik regelmatig dat ik weer eens geen tijd heb om te eten. Ik word daar een chagrijnig mormel van. Niet best voor mijn collega’s en niet voor de mensen op straat. Sorry. Maar bij de brandweer was het niet veel beter. Twee keer zonder eten naar een melding gereden. Een keer met een stukje brood wat ik kreeg van Linda haha! Zou ze nu al doorhebben dat ik een hongerig monster word met een lege buik?

We gingen voor de lunch ook nog Fire Fit training doen. Allerlei brandweer gerelateerde oefeningen, doorgewisseld na elke 40 seconde. De warming up was een aantal keer de trappen in de kazerne van beneden naar boven. Ik heb gelachen. En stiekem ook gezweet. Ik zou het zo waarderen als we mogen sporten ‘in de baas zijn tijd’ maar bij ons is het helaas niet zo. Gelukkig ben ik vanaf nu welkom bij kazerne Hendrik. En ze hebben er mooie spullen om te trainen. Hard nodig trouwens ook wel, want brandweer mannen en vrouwen hebben echt een goede conditie en flink wat spierkracht nodig. Ook zij moeten elk jaar fit genoeg zijn voor de job. Met volledige bepakking op de stairmaster bijvoorbeeld! Maar Linda heeft in ongeveer 5 weken zichzelf fit genoeg getraind voor de fysieke brandweer testen. Nou deed ze al wel krachttraining dus als je van nul komt moet je er natuurlijk langer voor uittrekken, maar dames, laat je niet afschrikken. Het is gewoon ‘te doen’ als je ervoor traint!

Douchen is bij mij altijd een momentje van ontspannen. Of lekker wakker worden. Nou… Na het sporten bij de brandweer niet! Met wat hoe-ben-ik-zo-snel-mogelijk-weer-inzet-gereed tips van Linda spring ik onder de douche. Met een hoge hartslag. Wat als er nu een uitruk komt?? Rapido rapido was ik het zweet van me af. Ontploft pluishaar binden gewoon weer vast in een rommelige staart. Ik ben blij als ik mijn kazerne kleding weer aan heb en klaar ben voor een nieuwe uitruk!

Het avond eten wordt samen gekookt. Er is een vegan of vega brandweerman, die bereid rustig zijn eigen enorme salade. En een brandweer man die zelfgemaakte pasta eet in plaats van de gezamenlijke maaltijd. Maar iedereen zit gezellig aan tafel. Ook iemand hoger in de boom van de brandweer. Leuk dat de leiding gewoon gezellig aan tafel komt zitten. Ik begreep dat niet alle leidinggevenden dat doen, maar deze keer dus wel en ik denk dat het sowieso goed is dat als je leiding geeft je ook goed weet wat er speelt op de werkvloer.

Na het eten gaat het alarm. Echte brand. Geen containerbrandje. De stem die door de omroep van de kazerne omroept dat er brand is maakt me blij:
“Prio een, voor autospuit Hendrik. Brandgerucht.” lekker alarmherrie erbij en rennen die trap af. De brandweerpaal naar beneden mag helaas niet meer gebruikt worden. Als een dolle geit ren ik de trap af. Ik heb al een keer of 8 a 9 kunnen oefenen om dat pak aan te trekken en deze keer gaat het me best snel af. Ik plof op mijn plek in de auto en duim dat er echt brand is. Zei ik dat nou echt? Ja. Het lijkt me vreselijk als je huis in de fik staat maar voor deze meekijk 24 uur wil ik stiekem natuurlijk heel graag echt brand.
Er is daadwerkelijk brand. Er gaat ook een zaag naar boven en een grote lamp. Het stinkt en Linda en de mannen boven moeten een heel stuk vloer eruit slopen om te zorgen dat iets niet nog nasmeuld en weer gaat branden.

Ondertussen geeft Daniel mij allemaal uitleg over de autospuit. De autospuit zit vol met technische snufjes. En Daniel weet ze allemaal. Als ik al naar al die knoppen kijk word ik tureluurs haha!
Ik sta bij de brand nog even te praten met een politiecollega die me al een tijdje niet gezien had en even dacht dat ik de overstap naar de brandweer had gemaakt toen ie me in het brandweerpak zag.

De pakken stinken naar rook als we op de kazerne aankomen. Ons haar ook. Ookal heb ik maar een nanoseconde in de rook gestaan. Ik durf mijn haar weer niet te wassen want stel je voor dat er een nieuwe uitruk komt en ik die mis omdat mijn haar vol shampoo zit. Helaas. Dan maar met vies vet stinkend haar slapen straks.

Voetbal kijken, chocola eten -Linda zorgt goed voor me- en grap van de mannen (plakband in de deuropening en bakje water tegen de dichte deur aan) later is het tijd om te gaan slapen. Slapen. Dat doe je met je ogen dicht toch? Ondanks het slaapgebrek ben ik nog steeds een stuiterbal. Met sporttop aan onder m’n shirt lig in in bed. Als ik dat straks half slapend allemaal ook nog moet regelen ga ik te laat in de auto zitten vrees ik. En het laatste wat ik wil is dat ze weggaan zonder mij. Maar stel het gaat om levens redden, dan gaan ze echt niet op mij wachten natuurlijk.

Ik hoopte ontzettend op een uitruk in de nacht en kon ondanks het best lekkere bedje niet echt slapen. Om de haverklap was ik wakker. Is er al uitruk? Alarm? Uitruk? Brand? Brand? Reanimatie? Alarm? Uitruk? Wakkerwakkerwakkerwakker!!
De volgende ochtend was ik oprecht teleurgesteld. Het leek me echt een hele ervaring om midden in de nacht gewekt te worden door dat herriealarm, en met m’n slaapdronken kop mijn kont in dat pak te wurmen.
Respect hoor, van nul naar 100 in hele korte tijd. Want stel er komt bijvoorbeeld een heftige melding. Een grote woningbrand, een reanimatie, of iemand uit een auto knippen bij een zwaar ongeval om maar iets te noemen, dan verwacht de maatschappij, je collega’s en je commandant wel volledige honderd procent inzet. Tijd om te zeggen “Ja we gaan die kant op, maar eerst even wakker worden” kan natuurlijk niet..

Het waren fantastische 24 uur. Het is fantastisch mooi, afwisselend en zwaar werk. Fysiek en geestelijk gezond en fit zijn is hard nodig.
En er zijn in Amsterdam dus ongeveer 10 vrouwen bij de brandweer, maar ze zoeken nog steeds nieuwe mensen!
Mocht je alle macho cultuur verhalen nou willen geloven, dat vrouwen het superzwaar hebben enzo: Not true.
Als je gewoon fit bent, niet op je mondje gevallen, je niet druk maakt om het feit dat je in je onderbroek ‘moet’ staan om je kazerne broek uit te trekken en je uitrukpak aan, je je niet druk maakt over je uiterlijk (zweet, bloed of andere viezigheid, gebroken nagels of pluishaar haha) Dan denk ik dat het helemaal goed moet komen. Nou is dit natuurlijk even kort door de bocht. Een beetje “one of the guys” moet je gewoon wel zijn. En dat is niet erg in mijn optiek.
Tijdens de meeloop dienst heeft zowel Linda als ik het een en ander aan filmpjes gemaakt. Die brandweer instastories kan je terugvinden op mijn Instagram. Klik hierrr. En dan op “24 uur brandweer” bij de highlights.

En nog een filmpje -dankjewel lieve Olaf van VGI-websites die dat even geknutseld heeft voor me. Ik begreep er weer eens niks van, en hij is altijd heel behulpzaam.
Om te beginnen met het aantrekken van het gehele pak, voor Linda me de uitleg gaf waarmee het allemaal veel sneller ging. En dan nog de laatste en de eerste uitruk. Niet op logische volgorde, maar agh.

Dankjewel Brandweer Amsterdam en dan natuurlijk vooral kazerne Hendrik dat ik zo welkom bij jullie was.