‘Pittige’ lange nachtdienst. Wintertijd en niet alleen de autokraker gepepperd…

We beginnen de dienst altijd met een briefing. Daarbij geeft de chef van dienst de bijzonderheden van de voorgaande dienst(en) aan ons door. En natuurlijk een aantal briefing items waar we met zijn allen naar kijken. Daar kan van alles in langskomen. Vermiste/ontsnapte/gezochte personen, personen die agressief zijn geweest tegen politie en waar we voor uit moeten kijken, regelgeving die is veranderd, .. En ook altijd een reeks koppies kijken van personen die een gebiedsverbod hebben. Als we die in de wijk spotten worden ze aangehouden.

Deze dienst is wintertijd dienst. Alsof van 22.00 uur tot 07.00 uur nog niet zwaar genoeg was gaan we om 03.00 uur terug naar 02.00 uur. Volgende keer hopelijk weer een uur langer slapen in plaats van een uur langer werken. Jan en ik hebben een tijdje niet samen gewerkt en dus is het extra leuk dat we weer samen dienst hebben. We ruilen onze oude muziek-loze Touran met Leandra voor de Mercedes. Met muziek. Anders moet Jan luisteren naar mijn valse kattengejank zonder achtergrond muziek. Ik vreet nog even een half Turks brood met muhammara weg en vul mijn thermosfles met slappe thee. Ik ben er klaar voor!

Jan en ik krijgen onze eerste melding. De meldkamer wil dat we met spoed gaan naar een meisje die dreigt in de gracht te springen en het leven niet meer ziet zitten. Jan is de Max Verstappen van de avond en -lalulalulalu- we zijn er snel. De locatie veranderd een paar keer maar door een goed signalement vinden we het meisje en de melder al snel. Onze auto staat midden op een smal Jordanees straatje. Tegen de richting in. Lekker in de weg voor andere auto’s. Want dat doen we natuurlijk om iedereen te ergeren. Om lekker in de weg te staan. Niet om hulp te verlenen aan een meisje wat ons hard nodig heeft op dit moment.

Terwijl we in gesprek zijn met een meisje wat zichtbaar overstuur is komt er een man in het gebroken Engels boos op ons af. De boodschap is duidelijk. We moeten die auto NU weghalen. NU. Jan rent naar de auto, en zoekt snel een parkeerplek 400 meter verderop. Of toch nietttt! Ik sta het dichtste bij deze man en roep “Sorry, I know we are blocking the road but we are doing our job!”
Gezien het meisje wil ik er geen ordinaire schreeuwpartij van maken. Ze is al overstuur genoeg. De man negeert mijn korte maar duidelijke uitleg en gaat van boos, naar bozer en nog bozer. Hij lijkt een beetje op een peuter met een driftbui in de supermarkt. Ik probeer het nog een keer normaal. Werkt niet. Dan bied ik met zachte rustige stem aan het meisje alvast mijn excuses aan en ga daarna viswijf modus tegen de man. Dahaaaag, fuck you met je onbegrip. Een portie viswijf doet hem goed. Hij druipt af. Ik bied nog een keer mijn excuses aan aan het meisje. Maar dat is niet nodig. Het meisje staat vol onbegrip te kijken “Als ie dit in Spanje zou doen had ie al een pak slaag gehad..” zegt ze vol ongeloof. “Jullie komen alleen maar om mij te helpen..” Ik ben blij dat zij het begrijpt maar kook van woede. Deze keer is het geen ambtelijk boos zoals ik in de dienst zo vaak ben en moet zijn, maar dit is echt woede. Ik stop de energie in het meisje. Zij is mijn energie waard. Tijdens deze melding worden we nog vier keer aangesproken. Van nog een soort van netjes tot ronduit asociaal en grof. En er wordt langdurig naar ons getoeterd. Na de derde discussie word ik nog bozer. Erger me ka-pot dat het waardevolle gesprek met het meisje steeds wordt gepauzeerd.
Deze is voor iedereen die vindt dat we maar even aan de kant moeten:
We staan hier écht niet voor stinkvoeten. En we kunnen simpelweg niet ‘even’ ergens anders parkeren. Amsterdam heeft die optie vaak niet. En ook al konden we het wel, ga er maar van uit dat we er staan voor een reden. We LIJKEN misschien in een simpel gesprek te staan maar die toeterende droeftoeters hebben geen idee dat ze een gesprek verstoren waar we bezig zijn met vertrouwen winnen in korte tijd. Iets kunnen betekenen. En rust brengen in een situatie waar dat hard nodig is. Dat het keihard regent en we ons gelaten nat laten regenen zou misschien iets kunnen zeggen over hoe serieus wij dit nemen. We doen ons werk. We staan hier geen theekransje te houden. De tranen rollen over de wangen van het meisje, jullie zien ze alleen niet van een afstandje in het donker in de regen.

Een man moet naar zijn werk. Jan gaat nog een discussie aan met een (droef)toetertype. Maar de man blijft bij zijn mening. We hadden aan de kant gemoeten. Ik bijt op mijn wang en trek de autodeur met kracht dicht als ik instap. Ik ben niet ambtelijk boos meer, ik ben écht boos. En flabbergasted over zo intens weinig begrip. Over de melding verder doe ik in verband met privacy geen verdere uitspraken. Het gaat naar omstandigheden goed met haar. Met een story op de Instagram van bureau Burgwallen uit ik de frustratie over de bemoeizuchtige en ongeduldige types die kwamen zeuren over onze auto die in de weg stond.

We rijden nog wat kleine meldingen en racen nog even langs de Starbucks voor wat broodnodige cafeïne. Met kokosmelk in plaats van koemelk krijg ik direct weer vakantie herinneringen aan Indonesië. Coconut Cappuccino met m’n zielszuster. Dat was fijn.
Ook voor de Starbucks parkeren we trouwens op de stoep. We willen koffie, maar als we de Starbucks uit moeten rennen voor een melding die spoed heeft willen we natuurlijk zo snel mogelijk in de auto zitten. Ziet het er asociaal uit? Voor veel mensen wel. Is het logisch? Voor ons wel. Stel we krijgen een melding van een reanimatie en we moeten eerst nog een paar honderd meter naar de auto rennen dan zijn dat écht kostbare secondes.
(Trouwens de Hartstichting geeft op meer dan 600 locaties in Nederland reanimatie cursussen! In vier uur leer je de basis van reanimeren. Gun jezelf en anderen deze ‘skill’ die ze wat mij betreft gewoon standaard op elke middelbare school mogen geven. Klik hier voor de info! )

We genieten met onze koffie in de hand en de regen tegen de ramen. Jan geniet extra want (ik zing niet mee met de radio en) Jan had de nacht ervoor nét koffie gehaald toen hij een melding kreeg van iemand die doordraaide na een heel doosje paddo’s leeggevreten te hebben. Gevolg: Die man werd uit het niets agressief en Jans koffie moest heel lang wachten. In de auto. Koud dus. Don’t touch Jans koffie, wordt ie niet blij van. En Jan is leuker als ie blij is. Echt.
We zijn even op het bureau voor een sanitaire stop. Er komt een melding ‘verdachte omstandigheden’ in de parkeergarage van de Bijenkorf. Direct daarna veranderd ie: “Er wordt NU ingebroken in de parkeergarage in de Bijenkorf” We rennen met meerdere collega’s de trap af. Dat gevoel blijf ik leuk vinden. “Met z’n allleeee, met z’n allleee” Oke. Soms is dat door personeelsgebrek niet echt veel. Maar toch met zijn alle haha!
Over de districtsportofoon (soort van babbelbox voor alle collega’s in het district (binnenstad en noord samen in ons geval) wordt een insluitingsplannetje gemaakt. Ik hou van dit enthousiasme. Hier doen we het voor. Boeven vangen! De jongens komen de garage nu uitlopen horen we. Als we aankomen passeren we twee jongens. Dit moeten ze zijn. Met Jan Verstappen achter het stuur zetten we de achtervolging in, Ze rennen weg en splitsen op. De Nieuwendijk op. ‘Onze’ verdachte gooit een tas neer en nog iets anders. Sander zit te voet achter hem aan en ziet dat wij hem overnemen. Sander blijft bij de tas. De buit moet natuurlijk veiliggesteld worden EN uit eindelijk retour eigenaar. Wij dachten hem in te kunnen sluiten als rat in de val maar zagen een steegje over het hoofd. Oeps. Nu moeten we dus sprinten. Steegje door. Langs de bushalte, Damrak over de Dam op. Ik weet hem te pepperen. Hoppaaaa! “Dat vind ie lekker!” Ik ren zelf ook een beetje door de pepperspray heen, maar omdat ik hem de volle bak trakteer op een sloot pepperspray vind ik het niet erg dat ik zelf ook geraakt ben. Je kan niet altijd zes gooien zullen we maar zeggen. De aanhouding gaat vloeiend. Plat op zijn buik op de Dam. Zo zien we autokrakers graag haha. De toppers van arrestanten transport stoppen hem razendsnel bij hun in de bus zodat wij door kunnen zoeken naar de tweede autokraker. Ik heb Jan ook een klein beetje geraakt met m’n fanatieke pepperspray actie. Oepsie, sorry lieve Jan. Door de adrenaline kan het geprik me (nog) allemaal weinig schelen, als m’n lenzen maar in m’n ogen blijven door alle tranen. Jan vraagt heel lief “Kan je door?” offcourse kan ik door, snelsnel opzoek naar autokraker nummer twee.

We springen de auto in en gaan op jacht. Al gauw horen we dat ook hij is aangehouden. Yes. We gaan terug naar het bureau. Het adrenaline level in m’n lijf is gedaald en ik heb mezelf toch ietsje meer geraakt als ik gehoopt had. Terwijl m’n gezicht en ogen fikken brengt Jan me snel naar het bureau. Jan wast ook maar even zijn gezicht terwijl ik een paar minuten onder de koude kraan hang. Daahaag mascara. Dahaag verkoudheid! (We bekijken het positief)
Er wordt gehighfived in het bureau met alle collega’s die bij de achtervolgingen en aanhoudingen betrokken waren. De buit is gevonden, de ruitentikker waarmee de jongen het raam vermoedelijk ingeslagen hebben ook. Wat later staat de eigenaresse van de buit aan de balie voor het doen van aangifte. Ronde zaak noemen we dat. Heerlijk.
Een broodje falafel later heeft Jan het verbaal al af, en Sander de inbeslagnames. Ik hoef alleen mijn handtekening onder het verbaal te zetten en een proces-verbaal van aanhouding op te maken. Dat is snelsnel gedaan. Ik voel me verwend want uitgebreide bevindingen tikken -wat hardwerkende Jan nu heeft gedaan- in de nacht vind ik soms best even lastig. Nu met die brandende pepperspray ogen die nog een beetje tranen ben ik extra blij!
De rest van de nacht is het weinig. Wat kleine meldingen hier en daar en even een mooie aanhouding van twee hondengeleiders voor onze neus. Hoppa, geen beledigingen naar onze hondengeleiders! De beredenen zijn ook aanwezig, machtig gezicht altijd die paarden in galop naar een vechtpartij of iets. Er zijn wat vechtpartijtjes en een boel dronken irritant gedrag op het Leidseplein.
Gratis tip: Als je dronken bent en je denkt dat tegen de politie praten een superleuk idee is: Abort Mission. Het is irritant. Ga naar huis. Tosti’s maken met heel veel kaas, water drinken en slapen. Dat is echter beter tegen je kater.
We komen ook nog op de Ruysdaelkade. Ook daar heb je een aantal prostituees en er zijn problemen met een klant die zijn geld terug wil.
Hij wilde seks zonder condoom. Dat gaat natuurlijk niet gebeuren als je het netjes vraagt dus hij trok stiekem het condoom eraf tijdens de seks met de prostituee. Tijdens mijn opleiding als zedencontroleur had ik het een en ander over deze prostituee gehoord maar haar nooit gezien of gesproken. Nu wel. We houden een gezellig informatief praatje en ik noteer het een en ander om later in ons systeem te zetten.

Bij Centraal Station is er een man die zich heeft verschanst in een soort bouwput en vanaf daar met stenen aan het gooien is naar politie. Het is laat. Of vroeg. Hoe je het zien wilt. Jan vraagt of ik er heen wil, ik reageer niet bijster enthousiast want ik ben echt he-le-maal naar de gedver. Moe. Dat extra uur doet me niet goed en ik heb het gevoel dat ik zo in een zombie film van B kwaliteit kan gaan spelen.
Maar we gaan toch even kijken of we de collega’s daar kunnen ondersteunen. Niet veel later wordt de man na een strak uitgevoerde schild procedure in de boeien geslagen. Ook jij doet even niet meer mee meneer! Al vermoed ik dat deze man hulp nodig heeft in plaats van straf. Daarmee praat ik het stenen gooien naar politie zeker weten niet goed, want ook dat valt natuurlijk onder geweld tegen hulpverleners. En ook al is die man hulpbehoevend, hij moet wel met z’n poten van ons af blijven. Niet lang geleden zaten Jan en ik over dat onderwerp bij De wereld draait door (klik hier voor die blog!) en ik vind het nog steeds ontzettend belangrijk natuurlijk!
Bezuinigingen op de zorg levert ons indirect ontzettend veel werk op. En ook gevaarlijke situaties waar er mensen zonder hulp of medicatie op straat lopen die eigenlijk een gevaar zijn voor zichzelf hun omgeving. En dat extra werk kost vooral bizar veel tijd. Want vaak is het een kastje naar de muur en weer terug verhaal voor er een oplossing is. En die is dan ook tijdelijk.

Ik heb het koud en sleep Jan snel terug naar onze auto. “Kom we gaan naar het bureau. Ik moet nog die ene prostitutie melding in het systeem zetten en ik heb het koud” Giiiierende banden naar het bureau. Of toch niet.
Alles is opgebroken en het is bijna een doolhof rondom Centraal Station en de Prins Hendrikkade. En dan gaat er over de portofoon dat er op de Wallen een vrouw is beroofd door een man met groot mes. Dat is vlakbij! Weg is de vermoeidheid. Adrenaline! Die man willen we natuurlijk hebben. We horen een redelijk goed signalement en via camerabeelden heeft Rogier van ons bureau de man in zicht. Jan stuurt ons razendsnel de goeie kant op en het laatste stukje lopen we en doen een superkort plan van aanpak maken voor als hij niet op de gewenste manier op aanspreken zou reageren. Messen zijn ontzettend gevaarlijk en we willen graag nog heel naar huis natuurlijk.
Rogier stuurt ons portofonisch naar de juiste verdachte.
“Voor jullie loopt nog een stel, daarvoor zie je de man die je hebben moet. Let op he, hij heeft haar beroofd met een mes!” Veiligheid onderling wordt ook hoog op gehamerd.

We laten het stel passeren en beginnen dan met aanspreken (aanroepen eigenlijk) in verband met onze eigen veiligheid willen we zijn handen zien. Aanspreken in Engels en Nederlands, want je weet het nooit hier. Ik doe alle bewegingen als “Armen spreiden!” een soort van in de stijl van het“hoofd, schouders, knie en teen” liedje voor. Ik gok dat ze op het bureau wel gelachen hebben. Beeld zonder geluid zal er volkomen idioot uitgezien hebben. We fouilleren de man en vinden geen mes. Dat heeft ie dan snel weggewerkt want we waren er naar mijn idee heel snel.
De vrouw gaat aangifte doen en de man in de boeien en met ons mee.
Mijn zorg inspecteur Misha, die al vaker in blogs voorbij is gekomen is ook hulp Officier van Justitie. Hij toetst de aanhouding en wijst de verdachte op zijn rechten. Na de insluitingsfouillering gaat de man het dagverblijf in (een tijdelijk grote cel). Bij zijn insluitingsfouillering moet alles waarmee hij zichzelf of ons kan verwonden af en uit. Veters uit je schoenen, sieraden af, geen touwtjes of riem in je broek, vrouwen moeten hun bh uit..Het klinkt soms overdreven en men wordt er regelmatig boos over maar ingesloten verdachten vallen onder onze verantwoording en in het verleden is gebleken dat men ontzettend veel kan doen met iets wat op het eerste oog onschuldig lijkt. Men doet met regelmaat echt gekke dingen in hun cel. Vrijwel altijd om zichzelf te verwonden. Zo probeerde er jaren geleden een vrouw haar pols ‘door te snijden’ met een oorbel die ik bij het fouilleren had gemist als student. Gelukkig kwam er iemand anders op tijd achter maar ze had nog een behoorlijk smerige diepe snijwond weten te maken.. Fouten maken is menselijk maar ik moet er niet aan denken dat die vrouw een slagaderlijke bloeding zou weten te veroorzaken met iets wat ik gemist had tijdens fouilleren.

Ik ben weer eens afgedwaald. Sorry. Een gedeelte van de gelukkige collega’s die nachtdienst hadden met het uur extra eindigden ook nog met een uur overwerk. Ik kan je vertellen dat dat in combinatie met de klok die een uur terug gegaan was ervoor zorgde dat we een soort Walking Dead waren toen we eenmaal naar huis gingen.
Thuis was douchen nog even een kleine reminder aan mijn pepperspray feestje op de Dam. Alle collega’s die dit lezen weten wel wat ik bedoel haha! Of jullie hebben mazzel en hebben geen collega’s like me, die gratis even trakteren op een beetje pepperspray in de nachtdienst. (Gelukkig trakteer ik ook vaak genoeg op snoep en chocola. Om het goed te maken…)
Voor alle niet collega’s:
Zorg dat je nooit gepepperd wordt, gewoon luisteren naar de politie en meewerken haha!