#Dagverslag 8

Al maanden staat ie met grote letters in m’n agenda. Vreetdate in Ypenburg. Daar woont lieve R met ‘dr vent en kids. Een keer in de zoveel tijd komen we daar met een vast (beetje wisselend) clubje vriendinnen samen. We maken allemaal wat lekkers, nemen dat mee en proppen ons vol terwijl we bijkletsen, lachbuien hebben, foto’s maken, nog meer kletsen,  en gekkigheid uithalen. En vreten. Laat ik daar nou goed in zijn! Vreetdate dus. Lieve R is ziek dus het duurt nooit onwijs lang, maar het is wel altijd supergezellig. En fijn om iedereen te knuffelen.

Vandaag begon de vreetdate dag met snelsnel naar de Albert Heijn. Normaal maak ik caramelshortbread (een soort Twix, maar dan in mega grote taart versie) of pittige gehakt balletjes met dip. Deze keer had ik gewoonweg geen tijd en dus haalde ik wat spul voor op stokbroodjes/toastjes in huis. En een bak aardbeien die in een nanoseconde opgevreten waren haha! Al knagend op een chococroissant liep ik terug naar huis. Ik had ook even ontbijt gehaald voor bestie S en bleef daar nog even heerlijk in de tuin hangen. Het was nu al een fijne dag met een zonnetje en een vrolijke S.

Ik maakte thuis m’n enigszins vermoeide grauwe kop even toonbaar. Ik zweer bij felle lipstick, works like a charm als je moe bent. Brightens up the whole face.  Fake it till you become it!

Lieve W kwam me ophalen in haar racemonster. En kletsend en lachend gingen er kilometers asfalt onder ons door (en doorstonden we een file)… Tot er ineens een omleiding was en we in Oestgeest belanden. Als je me zou vragen het aan te wijzen op de kaart zou ik werkelijk geen idee hebben want topografie was ook al niet een van m’n sterkste vakken op school geloof ik. In ieder geval er staan mooie huizen en m’n iPhone vertelde ons de snelste weg er weer uit. W zei nog hoe blij ze was met mij en m’n werkende iPhone. Die van haar was even oververhit geraakt dus mijn navigatieskills werden flink op de proef gesteld. iPhone vond dat we er afslag 8 af moesten, W vond dat ook.. Maar ik als chef navigatie vond toch dat de iPhone het een beetje vreemd aangaf en zei “Ik denk toch dat het hier al is hoor”.  Niet dus. #okédoei voor mijn navigatieskills. Gelukkig kan ik goed eten. Iedereen zijn talent.

Uit eindelijk kwamen we na een paar lachkicks (en een over het hoofd gezien hobbeltje) veilig vliegend aan en hadden we een heerlijke middag. Er werd gelachen, gevreten, foto’s gemaakt en er werd ook serieus gepraat. We waren deze keer met een klein clubje en hadden vooral heel veel lol maar altijd zijn er wel momenten dat het even heel serieus is allemaal. Lieve R vecht tegen de anorexia die haar lijf vanbinnen helemaal heeft gesloopt. Als iemand je zo lief is en je ziet diegene vechten, dag in dag uit.. Dan is dat soms best flink heftig. Het machteloze gevoel van iets willen doen ergens aan, iemand willen helpen, iemands problemen oplossen… Maar letterlijk niets kunnen doen. Dat gevoel is best pittig soms. En dat is dan een understatement. (Nou ben ik sowieso slecht in mensen in de shit zien die ik lief heb en er niets aan de situatie kunnen veranderen) Ik heb ook zo ontzettend veel respect voor haar man en kids. Eetstoornissen, en alle gevolgen daarvan zijn vreselijk. De geestelijke kant, maar ook de lichamelijke kant.. En de gevolgen op langere termijn. Na jaren went het om iemand te knuffelen met geen vlees meer op haar oh zo sterke botten. Maar elke keer breekt het m’n hart een beetje. Uit liefde. Zoveel respect voor het feit dat ondanks helse nachten, crashes, en vele andere klachten ze zo vecht en doorbikkeld voor haar gezin. Ook vandaag stonden de tranen me weer even in de ogen (maar ik hield het droog voor R hahaha) want wat gun ik de kids een gezonde moeder, haar man een gezonde vrouw en bovenal: wat gun ik het R zelf. Dat ze weer helemaal vol uit kan leven!

Ik wilde dit dagverslagje eigenlijk alleen maar vrolijk houden, want vorige blog over m’n lieve opa was ook al niet mega vrolijk.

Maar het leven is nou eenmaal niet altijd vrolijk, en iedereen vecht zijn eigen gevecht. Soms is het makkelijk te oordelen, en ook ik doe dat. Soms heb ik woorden met R over haar strijd tegen de anorexia. Soms ben ik het ergens zo over oneens dat ik m’n frustratie uit in harde woorden. Soms is haar koppigheid me teveel. En dat in combi met onmacht is nog niet een procentje van hoe veel ellende zij doormaakt, dus is het gewoon even slikken. En zoals vandaag, dan hebben we gewoon goeie gesprekken.  Vol liefde. Zij ziet m’n verdriet, stelt me gerust maar snapt me wel.  Liefde!

Waarom ik dit schrijf: Eetstoornissen zijn niet alleen ellendig, ze zijn nog een taboe ook. Veelal denkt men dat het een aanstelleritis is en iets van jonge meiden.  En tegenwoordig met alle vormen van sociale media en glossys met superslanke meiden erin wordt de standaard-lat ook wel heel erg hoog gelegd. Kijk naar plus-size modellen. Waarom is een maat 40 (of soms zelf 38 al!) een plussize maat in de modellenwereld? Waarom alleen maar hele hele slanke vrouwen op de catwalks en in de reclames? Waarom niet een vrouw met wat meer vlees op haar botten? Waarom niet een afspiegeling van de samenleving?

Goed, ik heb niet echt een moraal van het verhaal, maar ik ken meerdere mensen in m’n directe omgeving met een eetstoornis, of eet eetstoornis geschiedenis.. Alle drie zijn al jaaaaren geen jonge meiden meer. Ookal gedragen ze zich soms zo. Het is echt een ziekte van alle leeftijden. En geen aanstelleritis. Neem eetstoornissen in je omgeving asjeblieft serieus. Welke vorm dan ook.

Verder met mijn heerlijke dag want ik dwaal weer af. We hebben heerlijk zitten vreten van al het lekkers, kletsen in het zonnetje en de man van R kwam ook nog even het gekakel aanhoren. Die was weggevlucht naar voetbal. Ik snap je wel hoor hahaha!

Ik zat op m’n vaste vreetdate plekje bij de prachtige koi vijver. Die enorme mega uit de kluiten gewassen koi’s zijn echt rustgevend trouwens. Het was bloedje heet maar intens genieten! Ik hoorde alle fantastische puberverhalen van R, W, en M aan.. Man man man, echt moeders.. RESPECT voor jullie….  Ik heb dan zelf geen kinderwens maar als ik af en toe de verhalen hoor dan denk ik echt: “HOE DOEN JULLIE DAT ZONDER ZE VOOR EEUWIG ACHTER EEN OUBOLLIG BRUIN GEEL WIT BEHANGETJE TE PLAKKEN?”

En als je ze dan niet achter het behang plakt -oh de zelfbeheersing- hoe voorkom je dan dat je niet minstens 30 hartaanvallen per week krijgt? Moeders: respect voor jullie. En mochten jullie het nodig hebben ik heb nog een mooi grijs wit barokprintbehangetje liggen hoor. Een beetje oud, but it will do the job. (if not, Duc-tape…. )

Goed, de vreetdate. Ik heb weer de aandachtsspanne van een kikkererwtje, sorry het zal de warmte wel zijn. Heerlijk trouwens, van mij mag het eeuwig dit weer zijn. Het was een heerlijke dag en ik ben altijd zo blij als ik die schatten weer geknuffeld heb. Op weg terug naar huis -zonder omleiding- thank god, allah, buddha en het spaghettimonster-  nog heerlijk als twee pubers met W zitten kletsen in de auto. Ondanks ik geen druppel alcohol gedronken had ging ik nog even genadeloos hard op m’n smoel op de trap. De buurvrouw van 1 hoog deed zelfs de voordeur open om te checken of het allemaal wel goed ging. (Ik lag nog net niet gestrekt op haar deurmatje, maar deed alsof ik onkreukbaar ben) “Gaat alles goed buurvrouw?” “Jazeker, ik zag alleen de bovenste trede niet, kan de beste gebeuren…”

Het was een heerlijke dag. Mijn wijsvingerteen  (jullie weten allemaal welke ik bedoel!) denkt daar anders over, die kwam in botsing met de bovenste traptrede, maar verder heb ik echt niets te klagen.  Het was een dag vol liefde. (En dat is fijn in een wereld vol ellende)