Regelmatig heb ik even een momentje van dankbaarheid. Ik noem ze liefkozend “Emo momentjes” Soms komen ze door een berichtje van een vriendin, soms door een mooie quote, soms door een herinnering, soms door een borrel (teveel), soms door een foto, soms door een scene uit een film of een serie. Maar ook echt heel regelmatig door het nieuws, of iets op -jawel- Facebook..
Iets kleins of groots, wat ineens maakt dat ik de dingen weer zie zoals ze zijn. Ik heb een huis. Ik heb een goede baan. Ik ben gezond, ik heb een heleboel onwijs lieve mensen om mij heen, en ik heb onwijs lieve vriendinnen en maatjes die altijd en eeuwig voor mij klaarstaan. Die bewezen hebben er altijd te zijn. En met altijd bedoel ik niet al m’n halve leven.. Maar sinds het moment dat we vriendinnen (of maatjes) zijn. Gekomen en niet meer weggegaan. Ook niet als ik – om het zacht uit te drukken – niet de beste of de leukste versie van mezelf was. But.. They stayed.
Dag in dag uit, 24/7. Niet omdat het moet, maar omdat ze het willen. Ze houden van mij in de puurste vorm van mezelf. Ze houden van de altijd positieve ik met een mooi makeupje in een jurkje.. Klaar om een avondje feest te vieren.
Maar ze houden ook van me als ik ongedoucht een te groot joggingpak aan heb getrokken. Niet eens de moeite heb gedaan om mascara op te smeren, laat staan m’n vette haar te borstelen. Niet schoon, wel fris doen we dan. Beetje Chloé opspuiten en off we go. En nee ik schaam me daar niet voor. Ik heb toch schoon ondergoed en sokken aan😝.
En tussen die twee versies van de heerlijk ongecompliceerde ik zitten nog wat gradaties van verschil. (Als je mazzel hebt ben ik fris gedoucht maar alsnog in joggingpak of legging met oversized trui) Ongeveer al m’n collega’s kunnen het beamen. Ze zien me heeeul vaak komen in joggingpak of oversized truien. Just don’t care.
M’n lieve vriendinnetjes houden altijd van me. Elke versie, en zelfs om 03.00 uur in de nacht. Kan je nagaan. Om 03.00 uur ‘nachts hou ik niet eens van mezelf.En dat, dat is liefde. De liefde van mijn vriendinnetjes voor mij, en mijn liefde voor hun.
Oke genoeg over de versies van me, myself and I (smell you later bitches). Kort verhaal; ik ben dankbaar dat ze ALTIJD van me houden. En dankbaar dat ik van hun mag houden. Dat ik ze kado’tjes mag geven, bloemen, knuffels en kusjes. (En dat ik ze met een borrel teveel op weer eens WhatsApp op een belachelijk tijdstip dat ik van ze hou)
Dankbaar zijn is iets belangrijk vind ik. Soms vergeet je het even omdat je zoveel hebt wat niet goed gaat, of zoveel hebt om over te zeuren. En dan zie je kindjes in Afrika op tv..die dood gaan van de honger, of aan vreselijke ziektes. (HOE de hel kan het dat je dat 20 jaar terug ook al zag op tv en er weinig verbeterd lijkt te zijn..?) Of je ziet een nieuwsitem over de vele verkrachtingen van jonge meisjes in India. Uitgehuwelijkt op hun 10e. Doei.
Of dieren die voor menselijk vermaak mishandeld worden. (En ja ik eet vlees dus ja ook ik doe mee aan mishandelen..) Of je hoort voor de zoveelste keer dat kanker weer een hartverscheurend slachtoffer heeft gemaakt en binnen korte tijd weer een boel harten leeg en verdoofd gaat achter laten. Of als je hoort over alles wat voetbalhooligans nou weer hebben gesloopt. (Of niet hebben gesloopt maar hoe fucking veel ME daar dan aan te pas moet komen..) Dan ben je toch at least dankbaar voor het hebben van een functionerend stel hersenen in plaats van het nadenkend vermogen van een kikkererwtje.
Maar nee, terug naar de serieuze kant; je kan door en voor grote en kleine dingen dankbaarheid voelen. Het maakt je kwetsbaar. Maar who gives a fuck. Soft as fuck als ik ben: Ik vind het heerlijk om eens goed te voelen waar ik allemaal wel niet dankbaar voor ben. Jep: marshmellowheart!
Oke, moraal van dit verhaal; denk eens na over alle moooie dingen om dankbaar voor te zijn. We zeuren en zeiken al genoeg:
Die baggerslecht uitkomende regenbui, de wachtrij bij de supermarkt, de geluidsoverlast van de buren, de dure boete die écht slecht uit komt, de wekker, de drogist die je favoriete mascara uit het assortiment haalt.. (klootzakken!) Het zijn de kleine dingen, maar wij maken ze groter dan nodig. Iets met een mug en een olifant. De kleine dingen, zoals een onverwacht bezoekje, onverwachte zonnestralen, een heerlijke training in de sportschool, een lekker broodje Zeedijk (dicht tot 12 maart!), een knuffel of een “drive save” smsje.. Die kleine dingen.. Wees er dankbaar voor.
Als iemand je vraagt even te laten weten als je veilig thuis bent na een avondje borrelen, het net-uit-de-oven broodje bij de bakker, de wandeling door het park met de eerste echte lente zonnestralen (of onder een paraplu in de regen), de slappe lach met je beste vriendin, de paaseitjes die in de winkel liggen. (gevuld met Oreo of die grote paaseieren van Tony!), lekker slapen in een net verschoon bed, het onverwachte belletje van een vriendin, de kat die lekker bij je komt knorren, het complimentje van een wildvreemde.. en nog veel veel meer uiteraard.
Dankbaar zijn voor kleine dingen, maakt dat je veel vaker stilstaat bij alles wat fijn en mooi is in het leven. Alles wat je laat glimlachen! Als je alleen maar dankbaar en blij bent met en voor grotere zaken dan ben je relatief weinig dankbaar..
Ik draag al jaren een ring met het woord Grateful, zo herinner ik mezelf er elke dag aan om dankbaar te zijn. Ook voor hele kleine dingen. De foto hiernaast, een blauwe dag in de grijze winter op de wallen.. Ik kan dan echt even gewoon genieten van mijn mooie stad. En ja vijf minuten later sta ik misschien weer te schelden op een taxi die weer eens midden op de weg 10 koffers staat in te laden.. Maar gewoon even een klein momentje genieten. Stilstaan op een van de prachtige plekjes van Amsterdam. En hey.. misschien sta ik wel in de weg.. Maar agh, dan heeft er weer iemand anders iets om op te schelden. En ook dat is fijn.
