Scroll Top

Het is niet vanzelfsprekend.

Sta ik dan, met mijn griepkop bij “buurman” de ontzettend lieve eigenaar van het Turkse winkeltje om de hoek. Buurman noemt mij altijd buurvrouw. Met een Turks accent. En het is prima, precies zoals het is. Buurman zegt dat hij net nieuwe bloedsinaasappels heeft. En die vind ik heel lekker. Dat weet buurman. Ik kan wel wat extra vitamines gebruiken want ik klink nog steeds als een overjarige zeehond. Ik leg er een paar op de toonbank en loop nog even naar buiten, want daar liggen de grapefruits. Ook favoriet. (Nee ik eet heus niet alleen maar chocola..Ik hou ook hartstikke van gezond eten!)

*BOEM*

Het suist in mijn oren. Ik vergeet van schrik wat ik buiten ging doen. Maar ik scheld de jonge jongens die zojuist een stuk vuurwerk gooiden helemaal verrot. Met creatieve scheldwoorden. Niet eens iets grofs. Ik moest wel even kort om mijn eigen creativiteit lachen. Zo schold bestie S ooit iemand uit, woedend, vanuit haar tenen, voor “frikandel”. Mijn gescheld kwam met m’n krakende stem vast niet goed over.. Een wat oudere man staat versteend naar me te kijken. Zie ik nu pas. “Sorry meneer maar ik schrok van het vuurwerk en dat tuig denk verdomme dat het grappig is!” Ik dacht dat man daar stond omdat hij schrok van mijn scheld kanonnade.. maar het kwam ook door het vuurwerk. “Je hebt gelijk -” hij slikt de rest van zijn woorden zichtbaar in. 

Ik zie de pijn in de man zijn ogen en voel me direct nog stommer voor mijn geschreeuw. Ik denk dat ik het alleen maar erger heb gemaakt..“Schrikt u ook altijd zo van de knallen.. je zou denken dat het wel weer eens klaar is he?” (Het is al bijna lente. Hoop ik. Wil ik.)

“Ja. Die gastjes he.. die zien er geen kwaad in he..” 

Hij maakt een beweging met zijn hoofd in de richting naar waar die jongens stonden.. Die zijn natuurlijk al lang weggerend. Lafbekken.
Ik heb het gevoel dat de man duizenden woorden zegt, maar dan zonder geluid. Ik wil hem knuffelen. Maar ik weet niet eens waarom.
Nog niet in ieder geval. Buurman komt naar buiten met appels in zijn handen. Ik bied nog maar een keer mijn excuses aan. Ik voel me een aanstellerige idioot maar ik schrok me de kolere van die knal..
“Het is niet erg! Het is al maanden zo..”
Ik kijk naar de man. Hij staat nog precies hetzelfde. Er is iets met deze man. Ik durf hem niets te vragen maar tegelijk wil ik het zo graag.  Het voelt als staren naar een zichtbaar gehandicapt iemand. OF je moet gewoon vragen wat je wil vragen. OF je moet niet kijken. (correct me if I am wrong want ik ben niet gehandicapt)
Ik, die normaal gemakkelijk met iedereen ouwehoert, durft niet meer. Het gaat je helemaal niets aan Liek. None of your business. En dan hoor ik het mezelf zeggen.. 
“Kan ik iets voor u doen meneer? Ik heb het gevoel dat u heel erg geschrokken bent en ik vind dat heel vervelend voor u..”

Half vallend over mijn eigen woorden wenste ik directtt dat ik ze in kon slikken. Wat ben ik ook voor een idioot. De man geeft geen antwoord. Sta ik dan met een fucking grapefruit in mijn hand me met de zaken van een volslagen vreemde te bemoeien..  Ik zie die jongens teruglopen. Ze grinniken. Ik krijg er jeukende handen van. Voelden ze maar even wat deze man voelt. Ik weet niet wat ie voelt. Maar ik denk dat hij het zijn ergste vijand nog niet gunt. 


Foto erbij zoeken had ik even geen zin in. Maar deze klopt wel een beetje.

Foto erbij zoeken had ik even geen zin in. Maar deze klopt wel een beetje.

Ik ben toch al te impulsief vandaag en ik loop naar de jongens toe.
In te grote, grijze joggingbroek, met blauwe Uggs, een grote gele sjaal en ontploft vet haar boven op mijn hoofd (wél met felroze scrunchie) zonder zelfs een grammetje mascara zie ik er vast niet uit als de leuke buurvrouw die even een gezellig praatje komt maken.
De jongens kijken naar elkaar. Ik vraag me af of ze weg gaan rennen, vuurwerk naar me gaan gooien of blijven staan.  Ik hoop optie 1 of 3. Want ik schijt zeven kleuren stront voor optie 2.
De jongens blijven staan. Ze bekijken me van top tot teen. Ik voer een best redelijk betoog over vuurwerk, gevaar, hoe mensen erop reageren. Dat er mensen trauma’s hebben, of gewoon heel bang zijn, dat er dieren heel erg van schrikken.. en dat ik het zelf ook heel eng vind.
“Jij bent toch van dat ene programma? Dat politie programma?”
“Ja dat klopt?”
“Ga je ons nu een boete geven? Of aanhouden?” hij zegt het met zo’n uitdagend stemmetje.
Hij haalt het bloed onder m’n geel gelakte nagels vandaan.
“Nee.. ik ben vrij. Ik heb griep. Ik kwam alleen even wat fruit halen..”
Ik wil me omdraaien. Het wordt geen fantastisch gesprek. Dat is me duidelijk. Waarom doe ik dit ook..
“Fijne middag nog jongens..” zeg ik vol sarcasme.. “en asjeblieft.. stop met dat stomme vuurwerk..” Het is ineens helemaal stil op straat. Een oude man kijkt naar ons gesprek. Ik voel me nog stommer.
”Sorry mevrouw” zegt datzelfde uitdagende stemmetje. M’n bloed was al weggelopen, laat het maar Liek. Kansloos dit.

Als ik een paar stappen weggelopen ben hoor ik nog wat gegrinnik. Ik luister goed of ik het geluid van een aansteker hoor. Ik vertrouw die jongens voor geen meter en heb geen behoefte aan een stuk vuurwerk in m’n nek. Ik hoor een oudere man wat zeggen, maar ik hoor niet wat..
Ik hoop dat ie zegt dat ik gelijk heb, en dat ze op moeten sodemieteren met hun vuurwerk. Maar hey, die kans is net zo groot als dat het morgen ineens 30 graden is in Amsterdam.

Ik sta weer bij buurman bij het fruit buiten. De man staat binnen aan de kassa. Hij heeft ook bloedsinaasappels op de toonbank gelegd. Ik loop naar binnen en zeg een beetje in het luchtledige dat ik met de jongen gepraat heb, maar dat het weinig zin heeft gehad.. De man kijkt me aan maar kijkt dwars door me heen. Zo voelt het tenminste.“Het is net oorlog soms. Het is alsof ik er nog ben. Alsof ik nog vecht. Op mijn hoede alsof ik morgen weer daar wakker wordt. Ik ruik het zelfs..” 

Hij legt wat kleingeld op de balie en loopt de deur uit. Buurman en ik blijven in stilte achter. Buurman plukt wat lelijke munt blaadjes uit een bosje munt. Ik krab aan een pukkel op mijn kin en hoest.. “Ben je ziek buurvrouw?”Ik geef maar half antwoord. Een kwartier geleden had ik bestie S aan de lijn. Ook zij heeft even een griepje. Ik vroeg of ze iets nodig had van buurman. Ik moest namelijk de deur wel uit, want toiletpapier is niet echt optioneel.. We lachten nog samen over mijn klaagzang dat buurman alleen maar schuurpapier als toiletpapier verkoopt. Maar we hebben grotere problemen op de wereld als schuurpapiertoiletpapier. Ik en mijn verwende billen realiseren ons weer even extra dat we in een vrij land zijn. Ik hoef niet te vechten voor mijn vrijheid. Dat is voor mij gedaan. Voor ons gedaan. Maar zo heel normaal is het allemaal niet.. Dat toiletpapier. En even naar buurman lopen voor wat bloedsinaasappels. Vrijheid is een groot goed.
Ik weet niet waar deze man oorlog heeft meegemaakt, waar hij gevochten heeft en wat hij allemaal geroken heeft dat hij het nu nog steeds ruikt. Maar ik weet dat hij grote offers heeft gebracht, en gevochten heeft in een oorlog die vermoedelijk niet eens ‘de zijne’ (voor ‘zijn’ land) was. Nou is dat natuurlijk een vooroordeel maar in ieder geval heeft het iets in hem helemaal kapot gemaakt. Ik weet het zeker. 

Kunnen gaan, staan, doen en laten wat en waar je maar wilt is onbetaalbaar. Bloedsinaasappels, toiletpapier, je beste vriendin kunnen bellen wanneer je maar wil. Het valt of staat allemaal met vrijheid. En met zoveel ellende op de wereld is het nooit verkeerd om daar even bij stil te staan.  Ik ben er dankbaar voor. Vrijheid, waar dan ook ter wereld, is een groot goed. En nee het is dan nog lang geen bevrijdingsdag. Maar elke dag die vrijheid vieren kan geen kwaad. Even stilstaan bij het feit dat het allemaal zo gewoon niet is. Dat er zoveel mensen niet in vrijheid leven. Of wel in vrijheid, maar niet vrij zijn als het gaat over zijn wie ze zijn, houden van wie ze houden.  Vandaag vier ik het met een vers sapje. Ik schil de bloedsinaasappels, een citroen en een stukje gember en prop deze door de slowjuicer. Cheers. Op vrijheid. En tegen griep.

(Als jullie dit lezen voel ik me alweer een stuk beter gelukkig.)

Gerelateerde berichten

Opmerkingen (4)

Als eerste… beterschap
Het is te gewoon voor ons… vrijheid… en dat realiseer je maar weer eens als je je stukje leest. Genoeg mensen hebben verschrikkelijke dingen mee gemaakt en eventueel zelfs gevochten voor de vrijheid. Goed om weer eens bij stil te staan!

Respect voor je dat je een "gesprek"aan hebt durven gaan! Wat zielig voor je buurman met zijn vreselijke herinneringen. Inderdaad wees eens lief voor elkaar en pas op elkaar. ❤

Mooi stuk weer <3

.. http://www.constantkusters.nl/ met een kort maar heftig addertje onder het gras weet je nooit hoe een koe een haas vangt als de lucht vergeven is van de een dag stront vliegen https://www.youtube.com/watch?v=SQ21dP6csrg ..

Opmerking aan An Reactie annuleren