Ik heb een boek geschreven.

“If you can’t beat the fear, just do it scared” 

Ik kan het bijna als lijfspreuk van de afgelopen jaren op mijn lichaam laten tatoeëren. 
Dat deed ik niet.
Ik liet een banaan tatoeëren vorig jaar. Lang verhaal kort: (It’s your lucky day, want normaal maak ik een kort verhaal lang) die banaan staat voor doen waar ik blij van word. 

En ik kan zeggen: Dat heb ik gedaan.
Afgelopen jaren deed ik meerdere dingen waar ik heel blij van werd maar ook eng vond. Of vind. Vermoedelijk allebei.

Maar bovenaan staat -in stilte- dit boek schrijven. 

Een boek schrijven over mijn werk als politieagente wilde ik al jaren. Überhaupt een boek schrijven is iets waar ik al als kind van droomde.
Ik had het op de ‘als ik later groot ben’-lijst gezet. Dan hijgt het niet zo in mijn nek, dacht ik al die jaren.
Maar waarom zou ik dat boek pas schrijven als ik met pensioen ga? Oud worden is geen garantie. Bijna eerder een cadeau.
Waarom zou ik die droom niet NU waar maken? Ik wilde het ZO graag. 

Antwoord: It scared the shit out of me.

Het zelfvertrouwen miste om dwars door die angst heen te gaan. Dus als het onderwerp er weer op kwam in een gesprek met de mensen dicht om mij heen dan was mijn antwoord standaard dat ik mezelf er te jong voor vond. Dat ik er bang voor was vertelde ik er niet bij. Maar ondertussen wist ik wel dondersgoed wát ik wilde maken.
Een boek vol politieverhalen. Zonder politiek correct sausje eroverheen.

– Als ik weer wat stoms zeg, dan zeg ik wat stoms.
– Als ik scheld is dat misschien niet professioneel gezien het uniform wat ik draag, but I still did it. 
– Als de maden over een wegrottend lijk krioelen dat er al drie weken ligt?
Dan neem ik je lekker levendig mee in hoe smerig dat is. Want zo ben ik.
– Als ik keihard zoek naar woorden om te zeggen tegen iemand die zichzelf van het leven wil beroven dan zoek jij met me mee.
En als ik het vervolgens een beetje verpest (want ook dat is realiteit)
Mag je denken “Waarom zeg je dat nou??” 
– Als er iemand een beker lauwe pis in m’n gezicht gooit in het cellencomplex?
Dan kan je lekker met me mee kokhalzen. 
– Als we grove, zwarte en morbide humor hebben, en ik het zelfs met wat schaamte opschreef.. Mag je denken: “Jemig Liek dat kan je echt niet zeggen” Maar het is wel waarheid. Want zo gaan we met heftige dingen om. Het is een copingmechanisme. 
– Als ik mopper over dat ik een melding van een lijkvinding te lang vind duren en honger heb..
Dan kan jij er ondertussen een snack bij pakken en me respectloos vinden. 
– Als mijn hart een beetje breekt, mag je rustig met me mee janken. 

Pak je tissues, pak je snacks, pak een borrel. You will need it. All of it.
En als je een zwakke maag hebt, pak ook een emmer. 

Het is een boek geworden vol verschillende verhalen. En echt niet barstensvol sensatie. Heel veel allerdaags politiewerk waarvan je misschien wel geen idee hebt dat we het doen/meemaken.
Juist omdat ik ook dat wilde delen.
Maar ook een aantal oude verhalen, want op het cellencomplex bijvoorbeeld maakte ik ook echt wel dingen mee dat je denkt “Het kan ook nooit normaal”

Er lopen lijntjes doorheen van mijn privéleven.
Want in dat uniform zit een mens. En het is ook bij mij niet altijd zonneschijn, glitters, gele bloemen, chocola en borrels met de mensen die ik lief heb. Ook ik heb bij de psycholoog gezeten, en met dikke tranen op het werk.

Ik vind het doodeng, en ik ben ontzettend trots tegelijk. Ik hou van schrijven, intens veel. 
Iedereen die me de afgelopen jaren op welke manier dan ook heeft gesteund:
Ik kan jullie niet genoeg bedanken. Zonder jullie had ik waarschijnlijk nooit een boekcontract durven tekenen. 

Voor iedereen met commentaar, sarcasme met een gemene ondertoon of ‘goedbedoeld’ advies over mijn blog/schrijfsels/instagram:
Besef je dat je woorden impact op me HADDEN. Ook als ze achter mijn rug om waren. Maar dat je woorden in de toekomst impact op iemand anders kunnen HEBBEN. Use them wisely. 

Op 22-02-2021 dronk ik dus champagne met mijn redacteur Noor ( www.studio-noho.com). En tekende ik het spannendste contract van mijn leven. Bij uitgever HarperCollins. In de jaren daarvoor verschenen er met regelmaat uitgevers in mijn inbox. Dat voelde ontzettend goed en een enorme eer dat er mensen mijn schrijfsels zo leuk vinden dat ze een boek met me wilde maken. Ook al heb ik ze tot aan Noor allemaal afgewezen uit ‘ik ben er nog niet klaar voor’ of ‘ het voelde net niet helemaal goed’- redenen, het hielp me wel te geloven in mezelf.

Iedereen die mijn blogs, posts op Instagram (én zelfs vroeger mijn schrijfsels op Facebook) deelde, ook als ik je nooit bedankt heb: Thanks a million. Jullie hielpen me ontzettend in mezelf geloven. En dat hielp enorm tegen alle haat, bedreigingen en lelijkheid in mijn inbox.

Ik hoop dat jullie me geloven dat dit een mega gaaf boek is geworden (gaat worden, want er moet nog veel gebeuren). Het is een soort van ode aan het prachtige werk wat ik doe, met de fijnste collega’s en natuurlijk mijn mede-hulpverleners.  Maar wat ook frustratie over bijvoorbeeld de geestelijke gezondheidszorg met ellenlange wachtlijsten. 

En soms zelfs een ode aan de bijzondere bekende, beroemde, beruchte koppen in onze mooie stad. Want misschien verklaar je me voor gek maar eerlijk is eerlijk: Na de lockdown de ons bekende daklozen, verslaafden, overlastgevers, schorremorrie én zelfs de bekende dealers en andere boeven weer terug zien keren naar ‘hun stekkies’ in onze wijk:
Het was gewoon genieten. 

Begin april 2022 ligt mijn boek Het kan ook nooit normaal in de boekwinkels. Ik kan het me nog niet voorstellen hoe gaaf dat gaat zijn. En hoe eng ik het ga vinden.. En geen idee wat er allemaal wel of niet op me af gaat komen.
Maar dat is niet erg want If I can’t beat the fear, I will do it scared.
Tot die tijd moet er trouwens nog mega veel gebeuren. Want als je denkt dat het wachten op forensische opsporing, de recherche en een lijkschouwer lang duurt als je honger hebt en naast een lijk staat:
Schrijf een boek. 

Als ie te pre-orderen is laat ik het weten, en tussendoor ga ik vanaf nu vast ook updates delen. Sorry dat het stil is op de blog, maar ik wilde dit boek schrijven in stilte. Zonder invloed van wie dan, helemaal mijn eigen ding maken, in mijn eigen kracht. Dat heb ik gedaan. En die stilte was daar voor nodig. 

Ik heb het al 100 keer geschreven, maar ik doe het gewoon nog een keer:

Liefs,

Een trotse Lieke