De Wereld Draait Door. En een beetje extra.

Zowel hier op mijn blog als op Instagram (@Liekeschrijft) deel ik met regelmaat dingen over geweld tegen hulpverleners of tegen politie specifiek.

Toen ineens hing de politiebond NPB aan de telefoon en zoefzoef ging het snel. Ik voelde me vereerd, maar tegelijk vond ik het vre-se-lijk eng. Ik ben nogal recht voor zijn raap, niet erg subtiel en eehmm.. vrij duidelijk in mijn woordkeuze. Dat is regelmatig mijn kracht, maar ook (zeer regelmatig) mijn valkuil. En hoe zou dat gaan op live televisie bij De Wereld Draait Door. Zonder enige kennis of kunde van mediatraining.

Op het bureau netjes het uniform aangetrokken. Collega’s die vragen of ik het spannend vind. Zou het van m’n kop af te lezen zijn? “Ik schijt zeven kleuren stront” “Doe maar niet dat is misschien niet zo handig op live televisie” “Oke dan niet”
Lieve Misha bracht ons weg. Misha is mijn zogenoemde zorg inspecteur. En hij kijkt dwars door me heen. Best onhandig soms, maar ik ben er dankbaar voor. Personele zorg heel heel hoog in het vaandel. En hij kent me goed. Ook in hoeverre ik dit onderwerp belangrijk vind. Het onderwerp waar Jan en ik zometeen over gaan praten is geweld tegen politie ambtenaren. Misha weet heel goed hoe dit me aan het hart gaat. We krijgen een mini peptalk. Het komt er op neer dat we onszelf moeten zijn. En niet te lang van stof. Haha!

Boven in de best wel gezellige soort van huiskamer bij De Wereld Draait Door werd bevestigd aan de telefoon door Erik Akerboom dat ik gewoon mezelf mocht zijn. “Weet je het zeker?” was daarop mijn antwoord. Want politiek correct enzo is niet geheel mijn ding. Of geheel niet. Dat wist hij zeker. Jan en ik mochten gewoon ons verhaal vertellen, onze kijk, ons gevoel. En ons vooral niet inhouden. Oke. Dat werd ook eigenlijk al eerder bevestigd door de woordvoering van de korpsleiding. Wij zaten aan de koffie met extra koekjes en hadden net eten besteld. Je kan in ieder geval niet zeggen dat er niet goed voor de gasten gezorgd werd. Nog een peptalk van de mannen van de bond. Een paar minuten nadat we opgehangen hadden aan de telefoon stond Erik Akerboom voor mijn neus en mijn voorgenomen netheid was al meteen verdwenen “Kolere wat ben je groot in het echt” zei ik ieeeets te enthousiast. Goeeeeie binnenkomer wel. Maar hij kon er smakelijk om lachen. Je kan het ijs maar beter meteen breken zullen we maar zeggen.
Ik had er een nachtdienst opzitten dus toen ik bij Beppie in de stoel mocht voor een makeupje was ik al gauw helemaal op mijn gemak. Poedertje hier, poedertje daar. Weg waren mijn wallen. It’s Magic. En ze hield het nog heel naturel ook. Jan in de make-up en even samen een foto maken. Het is toch een flinke rollercoaster en zonder hem had ik hier nooit van mijn leven naartoe gedurfd. Chickenshit 2.0 met m’n grote bek. Wat ben ik dankbaar en trots!

Tijdens het eten werd er nog even het een en ander doorgesproken. Gekke wereld hoor die televisie.
The Tesky Brothers waren een welkome afleiding tegen de zenuwen. Lekker meeklappen en ze waren oprecht ontzettend goed. Eenmaal aan tafel vloog de tijd voorbij. Het begon over het stroomstoot wapen wat we moeten gaan krijgen. Jan vertelde ontzettend goed wat ons overkomen is maart dit jaar op de Bloemenmarkt. Lees hier het at5 artikel
Ik vind zijn kracht in vertellen en uitleggen zo sterk. Woah! Trots en opgelucht dat hij dit vertelde en ik het niet hoefde te doen (haha!) zat ik er naast.

Toen Matthijs begon over “Had dit voorkomen kunnen worden?” voelde ik al het vuur, woede, frustratie en strijdkracht omhoog komen. Het gaat naar mijn idee niet meer om voorkomen, het gaat om straffen. Blijf met je poten van hulpverleners af. Besluit je dat niet te doen, dan moet je écht goed gestraft worden. Alles wat je kan voorkomen is natuurlijk prachtig. En ik hoop dat het stroomstootwapen daar iets aan toe gaat voegen. Maar, ook met een stroomstoot wapen kan er iemand je een beuk geven. Of je moedwillig een hersenschudding slaan. Of in je gezicht tuffen.

De straffen en gevolgen voor de daders zijn klein, minimaal en zijn geen genoegdoening voor de hulpverleners. Dit moet anders. We hebben hier alles wat hoog in de boom zit bij nodig. Wij hebben elkaar al en onze blauwe familie, en hulpverlenersfamilie, is ontzettend groot. Wij zijn er voor elkaar en vechten voor en naast elkaar. Enige wat wij kunnen doen is alles wat GTPA is goed en duidelijk vast te leggen. Elkaar er scherp op houden dat we ondanks dat het zo ontzettend aan de orde van de dag is we het toch echt nooit mogen vergeten vast te leggen.

Het vloog voorbij. En daar was Misha om ons op te halen! Dikke knuffel en nog napraten met een bitterlemon en toch best trots op ons.

Overspoeld met ontzettend lieve reacties. Mijn telefoon ontplofte. En die van Jan ook.
Ik weet dat ik nog lang niet iedereen heb bedankt en ik denk dat dat ook niet gaat lukken, maar weet dat ik het ontzettend lief vind. De strijd is nog lang niet gestreden maar als dit een ieniminie beetje heeft kunnen bijdragen of misschien een beetje bewustwording heeft gecreëerd dan was het het al meer dan waard. En het was een gave ervaring onder het motto: “If you can’t beat the fear, just do it scared”

De paar mensen die me te boos/pittig/geëmotioneerd vonden. Ik zie wat jullie bedoelen, maar dit ben ik. Deze strijd is voor mij belangrijk. En dat is voor mij en de mensen dicht bij mij soms best heftig, maar het is oke.
En nee ik weet dat ik hier geen excuses voor aan hoeft te bieden en dat doe ik ook niet, maar dit onderwerp doet me veel. Daarom wat uitleg bij het vuur, de boosheid en alles wat je aan me zag.
Er is een bodycam filmpje van de beelden van de mishandeling van Jan en mij op de Bloemenmarkt. Ik vind het tot op de dag van vandaag moeilijk dat filmpje te zien. Tot tranen aan toe. Tijdens de opname van de serie Bureau Burgwallen (vanaf 30 oktober op RTL5) ging Ewout Genemans het bodycamfilmpje even kijken. Ik keek mee en werd onverwachts geconfronteerd met 101 emoties. En heb boehoehoe stijl staan huilen. Ben een vrouw van 31, volwassen en 12,5 jaar in dit prachtige beroep. Maar ik had blauwe familie schouders nodig om me te troosten. Ik wil liever niet janken om die klootzakken die ons naar het leven stonden, maar het is wat het is. Ik ben zo. En omdat excuses aanbieden voor wie je in de kern van je bestaan bent niet mijn ding is, doe ik het maar anders: Het is prima dat ik zo ben.

Again.
Er zit een mens in het pak. Daar waar je mij slaat, doe je iedereen verdriet die om mij geeft. De politie hoeft je beste vriend niet te zijn wat mij betreft. Maar blijf met je poten van ons af. Besef dat ik je zus had kunnen zijn. Of Jan je beste vriend. Besef dat er mensen zijn die huilen om ons verdriet, trots zijn op onze overwinningen, lachen om onze slechte grappen. Besef dat de politie ook gewoon werk is. De bakker sla je toch ook niet op zijn smoel als zijn brood uitverkocht is? Vlieg je de stratenmaker aan als hij een baksteen verkeerd heeft neergelegd? Of de bloemist die gewoon haar werk doet? Nee.
Besef dat de brandweer ook komt als je moeder gereanimeerd moet worden. Besef dat de ambulance geen enkel ander doel heeft dan levens redden en mensen helpen. Hoe de fuck is het mogelijk dat je ze belaagd?
En hierbij ook alle andere beroepen die te maken hebben met zinloos geweld. De zorg, de mensen in de daklozenopvang.. You name it en zij doen hun werk voor de maatschappij. Ze zijn belangrijk voor ons allemaal. We zijn allemaal mens.

Ps. Mocht dit stukje overlopen van de spel en schrijffouten. Ik heb nachtdiensten en ik kijk er later naar!
Oh en terugkijken van ons stukje? Klik hier!