Met mijn ziel onder m’n arm en vermoedelijk een pruillip waar de gemiddelde om snoep zeurende peuter jaloers op is kijk ik naar de inhoud van mijn kledingkast.
Ik heb een dag vrij, het regent, ik heb spierpijn en ga niet sporten vandaag. Ik heb eten voor vanavond in huis (dat dit een broodje uitsmijter met tomaat en kaas is wilde ik er in het kader van volwassenheid niet bij vertellen, maar het past wel in het verhaal als je kijkt wat ik een puinhoop maak van sommige dingen in het volwassen leven..) Ik heb niets beters te doen. Ik ben uitgeslapen. Ik heb een volle buik. En een reep chocola liggen voor als ik klaar ben. Als beloning.
Ik heb dus werkelijk geen enkel excuus om nog voor deze gigantische puinzooi te vluchten. Geen pakketje meer om retour te brengen, geen werk dat roept, geen afspraken met vrienden of vriendinnen.. Ik hoef ook de hond van de neef van de overburen niet uit te laten. En er is zelfs geen bij op m’n balkon gecrasht die ik een lepeltje suikerwater moet geven. Er zit niets anders op:
Ik ga mijn kleding kast uitmesten. Echt. Ik meen het bloedserieus. Dat bloedserieus nam ik bijna iets te letterlijk:
Ik ga eerst even een vers gembertheetje drinken. Snij daarbij niet alleen de gember maar ook in m’n vinger. Gaat lekker Liek.
En een uur door Facebook scrollen. Ik tag ook maar even m’n besties in een paar lieve dierenfilmpjes.
En ik doe even mee aan een deel en win actie. Oh nee toch niet. Ik haat deel en win acties op Facebook. Deel en win precies niks. Doei.
De kledingkast. Ik loop met een cracker met sambalsmeerkaas met extra klodder sambal nog maar eens richting slaapkamer. Ik voel me een soort bouwopzichter. Overigens: Geen bordje onder de cracker natuurlijk want ik moet toch stofzuigen en ik ben een totaal mislukte huisvrouw. Onderweg naar de slaapkamer (alsof m’n gang een kilometer is..) kom ik een sok mét bananenprint tegen. Die gooi ik straks wel in de wasmand. Want waarom zou je dat direct doen?
Oh ja, die kledingkast. Met cracker in m’n ene hand graaf ik met m’n andere hand even door het hanggedeelte heen. OH JA dat ene mooie overhemdje! Hey, die jurk heb ik heel 2018 niet aangehad.. Want ik was vergeten dat ik die had. Maar hij stond zo mooi!
Oke. Ik MOET dit doen. Ik zing ondertussen met Sympathy for the devil mee. Onverwachts goed playlistje met The Stones! Munk, de harige man des huizes op vier pootjes vlucht de slaapkamer uit. Ik zing niet de sterren van de hemel maar wel de kat uit de slaapkamer. Ha!
Terwijl ik een oude tas onder de hang kleding vandaan trek breekt er een stukje cracker af. De ene helft zit in m’n mond. De andere helft ligt op zijn kop -fuck you zwaartekracht- op een van de kledinghanger gegleden blazer. Waarom draag ik die niet? Oh ja. Er zat een groot brandgat in door een dronken toerist. Iets met een avond in de Bubbels. Met bubbels. Zij die erbij waren en meelezen: Zwijgplicht.
Oke. Ik begin met deze blazer met smeerkaasvlek en brandgat op de kraag. Weg.
Ha! Zie je wel Liek, JE KAN DIT!
Plingpling. Whatsappje van beste C die een paar schoenen besteld heeft en ze vallen tegen. Ik voel de teleurstelling. Ik heb hem ook regelmatig. Ben je hopeloos verliefd op een paar schoenen. Zoek je even een passend excuus om ze te kopen en bestel je ze. Was de digitale liefde toch mooier dan het echte plaatje. Return to sender, en achterblijven met een gebroken hart. Nieuw paar zoeken! En het excuus kan je recyclen!
Dwaal ik weer af van die kledingkast? Shit. De concentratie van een sprinkhaan aan de coke.
Ok. Ik gooi het hanggedeelte dicht. Ik ben er nog niet klaar voor. Ik moet rustig beginnen! Level 1. De kledingkast-oorlog moet wel eerlijk zijn. Ik trek resoluut mijn stapel (berg) grote shirts van de plank. Het begint goed: mijn Nirvana shirt en Guns ‘n Roses shirt komen tevoorschijn. Meteen zit ik weer met m’n gedachte een paar maanden terug op Borneo en de Filipijnen. Nirvana shirt..
Heel veel in gelachen, tranen mee geveegd, in geslapen, duizenden kilometers in gevlogen, extreem blij in geweest, dronken in gedanst, in gesport, berg in beklommen, aangetrokken na skinnydippen, ingesprayed met parfum op het vliegveld, in staan zoenen op een onbewoond eiland kampvuurfeestje. Zonder broek aan. Want Nirvanashirt is genoeg.
In de loop der jaren heeft dat shirt het nodige met me meegemaakt. Ok. Ik gooi een aantal shirts in de ‘recycle’ zak. Dit gaat goed. Ik vouw de rest netjes op en omdat het zo soepeltjes gaat doe ik ook mijn hemdjes en basic shirtjes stapel. Er gaat een boel weg.
De conclusie toen was: ik heb nieuwe basic hemdjes nodig. En ik heb ze nog altijd niet gekocht. Wel tickets gekocht naar Indonesië.
M’n I am a happy go lucky ray of fucking sunshine-shirt wordt ook netjes opgevouwen. Die heeft ook al wat mooie avonturen beleefd. Ik heb hem nog gedragen op de broek die mijn bananengekte startte: DE joggingbroek met bananen. (Als Colourful Rebel meeleest: PLEASE maak die broek opnieuw!) Hij ging mee naar Rome, even de Paus bezoeken, en natuurlijk het Colosseum. Maar ook mee naar een van de simpelste mooiste reismomenten ever. De aller-allerverste vis, garnalen, rijst en mango eten met onze handen op het strand met twee nieuw gemaakte Filipijnse vriendinnen. Lindsay en Luiza. Fantastische dagen op Siargao en omgeving. Terwijl de stroom was uitgevallen en de zandvlooien ons als avondmaal en midnightsnack gebruikten.
Met een beetje weemoed denk ik dankbaar terug aan alle herinneringen die de shirts met zich meedragen. Gelukkig heb ik er al weer mooie reisjes opzitten dit jaar. Parijs, Philadelphia en Budapest. En er staat gelukkig nog leuks gepland! Ik spaar alle mooie herinneringen en kan nog voor ik terug ben al niet wachten tot ik weer ‘mag’. Altijd op zoek naar nieuwe avonturen. Klein en groot. Spontaan en gepland.
Bij een tanktop die ik in drie kleuren en twee maten had en elke keer opnieuw kocht moet ik denken aan een megaruzie met mijn ex. Allemachtig wat was ik een onredelijk kutwijf. Maar wat was ik boos en verdrietig. Ik had zoveel gejankt dat toen ik de volgende dag de donkerblauwe versie van die top naast mijn bed vond er witte randen van zoute tranen in zaten. Er was nu nog een van die tanktops over. Weg ermee.
Ik smijt hem in de vuilniszak. Dikke doei. Kort daarna komt er een fijne herinnering langs, ook met ex, met een glimlach gaat dit satijnen topje de deur uit. In de recycle tas. Ga maar nieuwe herinneringen brengen, want ik vind je te strak. En je bent m’n kleur ook niet meer.
Hey, de gestreepte top die ik aanhad toen een agressieve idioot vorige zomer probeerde mijn neus de andere kant op te slaan op het terras met bestie S. De bloedvlekken zijn eruit gegaan. En we hebben er smakelijk om gelachen achteraf. Ook om het telefoongesprek met de meldkamer.. Toch Eef? Haha!
Ik vind een zwembroekje weggestopt achter een shirtje. Daar past m’n reet sowieso niet meer in.
Ik vind een verkreukeld Tommy Hilfiger overhemdje. Waarom ligt die hier zo verkreukeld te zijn? Ik schud hem uit en schud meteen langs een trip down memory lane. Ik hou niet van rode wijn en toch zit er een rode wijn vlek op. Precies ter hoogte van mijn borst. “Oh shit sorry!” “Maakt niet uit” zei ik toen iets te snel. Het maakte wel uit eigenlijk. Dat was het einde van een tijdperk. En het begin van een boel nieuwe avonturen. Zonder pardon gaat mijn ooit zo favoriete overhemdje weg. En er gaat nog veel achter aan. Ik worstel me zelfs door een zooi spijkerbroek teleurstellingen heen.. Als ik een pet op had had ik hem die middag afgezet voor mezelf trouwens. Want:
Voor ik het weet heb ik me door twee planken kleding geworsteld. Zo. De tweede kledingoorlog is gestart. En ik ben aan het winnen. En het mooiste is, de recycle tas is vol. En vuilniszak voor moet-echt-weg kleding. Ik huppel met m’n zo-lelijk-dat-ze-mooi-zijn roze huis slippers de trap af. Met een doffe plof vallen er een zooi herinneringen in de ondergrondse container. Wat is er veel gebeurd afgelopen jaren. Wat heb ik veel gehuild, maar zo zo zooooveel meer gelachen. Nieuwe lieve mensen in mijn leven, die ik nooit meer wil missen. Maar ook mensen verloren, of bewust contact verbroken. Geen plek voor negatieve energie. En wat een waanzinnige mooie reizen heb ik gemaakt. Wat heb ik mooie dingen gezien en meegemaakt. Van diepe dieptepunten naar waanzinnige hoogtepunten. Van euforisch bovenop een vulkanische berg met een zonsondergang waar je van moet janken zo mooi. (oké misschien ook van de locale rum die allejezus sterk is) tot enorm huilen in een donkere, warme, stinkende bezemkast-achtige hotelkamer.
Tot zo ver ging het allemaal goed. Die twee planken kon ik net handelen in mijn eentje. Voor onder andere het hanggedeelte had ik echt professionele hulp nodig. Mijn zielszuster kwam to the rescue enkele weken geleden.
In een ochtend tijd verricht ze wonderen. Ik gooide heel daadkrachtig een heleboel weg onder haar leiding. Zij organiseerde, ik regelde lunch. Zij deelde in. Ik zocht mijn veel te grote collectie aan sjaals uit. Een vrolijk gekleurde sjaal die onder andere mee was naar Philadelphia en m’n favo gele sjaal die mee ging naar Parijs. Om de gele vandalistische haatsmurf hesjes te bestrijden.
Samen haalde we bakken voor bovenop de kast. Zij sorteerde en hing alles op hangertjes, ik zette een wasje aan. Ik schaamde me met regelmaat dood, zij stelde me gerust. Liefste vrienden en vriendinnen? Dat zijn de mijne.
Ik kwam nog vele herinneringen tegen. Het mocht dan wel oorlog zijn in die kledingkast, maar die oorlog bracht me een boel positiefs. Heb jij ook dat je kleding ‘linkt’ aan bepaalde dagen of momenten?
Ik weet dat veel mensen dit met geuren hebben. Ik zelf trouwens ook.. Maar heb jij het toevallig ook met kleding? Of ben ik de enige staatsidioot met trips down memorylane door kledingstukken?
Heerlijk verhaal weer 🙂
Dankjewel lieve Henk, trouwe lezer!