“Doe je vanavond extra voorzichtig”

Af en toe zijn er momenten dat ik een berichtje krijg met “Doe je voorzichtig?” “Be safe!”  of “App je als je veilig thuis bent”
En elk jaar zijn er een paar dagen dat de berichtjes veranderen. Dat komt door een klein woordje. “Extra” 

“Doe je vanavond extra voorzichtig?”
“Zeg maar tegen je collega dat ie extra goed op je past vandaag!”
“App je even als je in je bed ligt.. ook als het heel laat is?”
“Als je tijd hebt laat je dan even weten hoe de dienst gaat?”

Oud en Nieuw is een van die diensten waarbij de berichtjes net ietsje langer worden. De mensen die om je geven en hartstikke gewend zijn aan je werk, zijn extra bezorgd om je veiligheid en dat je weer veilig thuis komt. 

Ook de sfeer op het bureau is ietsje anders dan normaal. Je weet dat het druk gaat worden. Het blauwe familie gevoel is groter, strijdbaarder. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van dat gevoel en het is oprecht een goed, vertrouwd en warm gevoel. Ik ben dankbaar dat ik het mag voelen.
Chaos. De meldkamer geeft de ene na de andere melding uit en er zijn nooit genoeg eenheden om alle meldingen af te handelen binnen een tijd die de burgers tevreden houdt. En dan is het nog niet eens middernacht.

Als je geluk hebt dan kan je proosten met een bekertje kinderchampagne en je uniform bedekken onder een laagje poedersuiker wat eigenlijk op je oliebol hoort, voordat de grootste chaos losbarst.

Nou verwacht je vermoedelijk een “Als je pech hebt dan…..”
Maar die komt niet. Want we kozen allemaal voor dit beroep.
En als je het mij vraagt: Het mooiste beroep van de wereld. Behalve dan misschien iets in de richting van chocola tester bij Tony Chocolonely. Of betaald de wereld over reizen. Maar dat is niet realistisch. Dus ik hou het erop dat ik mijn werk het mooiste van de wereld vind.

We kozen voor het regelen van verkeer, midden in de stromende regen na een verkeersongeval.
We kozen voor het rennen met een koppel met teveel kilo’s spullen om onze heupen achter een te snelle verdachte aan.
We kozen voor het brengen van slecht nieuws aan iemand die tegen beter weten in hoopt op een wonder.
We kozen voor de gesprekken met jeugd die jointjes roken onder het raam van een buurtbewoner.
We kozen voor het fouilleren van de zwerver met net zoveel lagen kleding als dagen niet onder een douche gestaan.
We kozen voor het helpen van de toerist die de combinatie van bier en wiet niet zo goed kon handelen.
We kozen voor het kleine jongetje dat het volgend jaar nog heeft over alle knopjes in je politieauto waar hij even op mocht drukken. 
We kozen voor het omhoog houden van de arm met slagaderlijke bloeding en tegelijk zorgen dat er zo snel mogelijk een ambulance komt.
We kozen voor het onbegrip van iemand die te lui is om 300 meter om te lopen omdat de kruising is afgezet.
We kozen voor het natrekken van ontzettend veel kentekens en zo af en toe een mooie vangst te hebben.
We kozen voor het fanatiek zoeken naar de straatrover die zojuist iemands Rolex heeft geroofd met grof geweld.
We kozen voor een pand evacueren omdat de zolder in de fik staat.
We kozen voor spanning, adrenaline, chaos en drukte.
We kozen voor het luisteren naar twee portofoons tegelijk. 9 uur per dag.
We kozen voor het sociale praatje met de (nep)drugsdealer die langzaam verandert in straatrover.
We kozen ervoor die ene kop koffie extra te geven aan die dakloze.
We kozen ervoor diezelfde dakloze wakker te maken omdat hij in iemands portiek ligt te slapen.
We kozen voor het tikken van een lastig proces-verbaal terwijl je ogen bijna dichtvallen in de nachtdienst.
We kozen voor de mooiste en onverwachte ‘Faith in humanity restored’ momentjes.
We kozen voor het geruststellen van een demente oma die steeds naar haar ouderlijk huis wegloopt.
We kozen voor het komen bij situaties waarbij je niets kan maar zoveel wil.
We kozen voor omgaan met teleurstellingen maar kregen er geen cursus voor.
We kozen voor de mooiste excuses horen waarbij een pokerface niet meer werkt en je bijna lachend over straat rolt.
We kozen voor highfives van iemand die je grootste fan is zonder dat hij je kent.
We kozen voor het tonen van empathie, ook als we het niet voelen.
We kozen voor het praten met iemand die het jammer vindt dat ze nog leeft na een zelfmoordpoging.
We kozen voor het proberen te redden van elk leven dat in gevaar is. Ook als het ons in gevaar brengt.
We kozen voor het zo snel mogelijk zo veel mogelijk informatie krijgen uit een zojuist beroofd slachtoffer.
We kozen voor het altijd er staan voor elkaar, ook als je het niet eens bent met je collega’s besluit.
We kozen voor het eten van chips en een mars als lunch of avondeten.
We kozen voor rennend het toilet af moeten omdat iemand een hartaanval gekregen heeft.
We kozen voor niet weten welke beslissing de juiste is maar er toch een moeten maken in een split second.
We kozen voor het moeten kunnen levelen met de meest uiteenlopende type mensen.
We kozen voor wennen aan de geur van de dood, bloed, kots, pis, stront en dagen/weken-niet-gedoucht.
We kozen voor fouten maken en ons daar voor moeten verantwoorden in een glazen huis.
We kozen voor aan kindjes uitleggen waar je dienstwapen voor is.
We kozen voor de ontzettend blije eigenaar zijn dure gestolen racefiets terug kunnen geven.
We kozen voor die veel te vroege wekker als je ochtenddienst om 06.30 uur begint.
We kozen voor een permanent gefuckte biologische klok.
We kozen voor het zien van lijken, vreselijke ongelukken en het horen van hartverscheurende verhalen.
We kozen voor het mogen zien van de zon die op komt in je nachtdienst.
We kozen voor woordenwisselingen, onbegrip en woede.
We kozen voor dankbaarheid, tranen, handen, highfives, spontane knuffels en lieve woorden.
We kozen voor samen, een team, een doel voor ogen.
We kozen voor beneden al ruiken dat er op derde verdieping een lijk achter de deur ligt. En dan moet de deur nog open.
We kozen voor huilen van het lachen en soms lachen als het om te huilen is.
We kozen voor kleine overwinningen waar je een week op kan teren.
We kozen voor de dood zien maar professionaliteit uitstralen.
We kozen voor “Dankjewel mevrouw ik ben zo blij dat u er bent” terwijl je alleen maar iemand wees op een openstaande tas.
We kozen voor de confrontatie aangaan met de angsten van een ander. En ook soms die van jezelf.
We kozen voor er zijn voor elkaar, ook als het echt zwaar is.
We kozen voor dansjes in de regen omdat mopperen ook zo weinig zin heeft.
We kozen voor de boef weer naar buiten moeten sturen soms nog voor we zelf klaar zijn met de afhandeling.
We kozen voor belanden in de meest hilarische en hachelijke situaties, maar niet mogen lachen.
We kozen voor het proberen te winnen van iemands vertrouwen die nooit liefde heeft gekend.
We kozen voor het troosten van het troosteloze kind die zijn moeder met spoed de ambulance in ziet gaan, maar zelf met een andere mee moet.
We kozen voor schelden achter het stuur omdat de weg weer opgebroken is maar jij zo graag de inbreker wil vangen.
We kozen voor liedjes zingen tijdens het rijden met zwaailicht en sirene.
We kozen voor het soms mogen zijn van iemands ommekeer in het leven.
We kozen voor het tijd investeren in vertellen wat zij waard is ze dat zelf niet meer ziet door jarenlang huiselijk geweld.
We kozen voor het geven van de peptalk die ook mensen aan het randje van de maatschappij soms even nodig hebben.
We kozen voor het hechten aan de mafkezen uit je wijk.
We kozen voor de uniformbroek die na een vakantie geen centimetertje meerekt. 

We kozen voor werken met de feestdagen voor de slappe kinderchampagne uit dat plastic bekertje,
We kozen voor die koude oliebol waar je een raam mee stuk kan gooien..
En..
We kozen voor die extra lange Oud en Nieuw nachtdienst.

Dat waren 70 willekeurige dingen waar we voor kozen.

We kozen echter niet voor agressie tegen ons.
We kozen niet voor beschoten worden met vuurpijlen.
Belaagd met stenen, terrasstoelen, bierflesjes en cobrabommen.
We kozen er niet voor bedreigd te worden met een stukgeslagen champagnefles die een paar uur eerder nog open werd getrokken met een vrolijke “Gelukkig Nieuwjaaaaaar”.

Ik ga geen lange opsomming maken van waar we niet voor kozen. Daar word ik verdrietig van. Maar het is simpel:
Handen af van onze/jullie hulpverleners. En heb een beetje respect.
Wens ons gelukkig nieuwjaar in plaats van een zooitje ziektes.
Het is te gek voor woorden dat onze geliefden vrezen voor de veiligheid van diegene die veiligheid (of medische hulp) brengen aan de maatschappij. Spread love (en koekjes), geen vuurwerk, bierflesjes en bakstenen.
Alvast bedankt namens iedereen die houdt van een hulpverlener. 
En ook namens ons. We zijn namelijk niet alleen een uniform, we zijn niet alleen ons werk, we zijn mens.

Gelukkig, gezond, gezellig en veilig 2019 iedereen.
Liefs,
Lieke

Ps. meneer/mevrouw rechter:
Áls er dan toch weer iemand besluit zo ‘stoer’ te zijn met cobrabommen te gooien of denkt dat we graag een baksteen of bierflesje terug koppen. Of vindt dat hij of zij onze neus achterstevoren moet slaan omdat de alcohol een ‘kwaaie dronk’ opleverde…
Meneer of mevrouw de rechter, deel dan asjeblieft een ECHTE straf uit!
Wij staan achter elkaar, naast elkaar en voor elkaar.
Waar staat u, meneer/mevrouw de rechter?