Kiulu Farmstay deel 2, ongelofelijk💛

We staan vroeg op, de zon brand al flink en we beginnen met een nieuw laagje smeersels over ons toch al smerige lijf. We zijn twee vrolijke haarballen met een twijfelachtige combinatie van Zweet, Deet en Nivea. Stoerkijken ennnn doorlopen. Jungle trekking en local life staan op de planning.

In de bloedhitte banjeren we rijstveld na rijstveld door. Berg op, waterpauze, berg af, breath-taking-view pauze, volgende berg. Lokale school. De verlegen kindjes komen toch even zwaaien. Zodra we terugzwaaien is het feest. Iedereen komt zijn of haar naam vertellen en we maken foto’s. “PEAAAAAACE” veel kindjes slapen hier de hele week, want het is ruim 3 uur lopen naar de school voor ze. Opvallend: De meisjes hebben een mooie slaapzaal met vrolijk kleurige stapelbedden. De jongens een kaal hok met vieze matrasjes.

Als we vragen waarom is het antwoord een beetje vaag.. iets in de richting dat het ze “man” zal maken. We lopen snel door.

Rijstvelden, 10% klim, wiebelbruggetje, prachtig uitzicht. We zijn inmiddels weer veranderd in zweettiet 2.0 en zijn blij te zien dat ook Sassy het zwaar heeft. Trots laat zij haar huis zien als we er langslopen.

We komen bij het dorp en huis van Saidin. We kunnen daar even bijkomen van de bloedhete zon en naar het toilet. Daar stelt Gaby (nichtje van Sassy) zich aan ons voor. Gaby en haar hond gaan met ons mee voor het ruige stuk jungle wat we gaan krijgen.

Door de stortregens zijn sommige stukken jungle twijfelachtig glad. Ik roep naar achter naar Gaby “Luckily if I’ll slip now I break my neck in a second. And i just die in Jurassic Park” Gaby snapt m’n humor nog niet. Maar agh.. als ik het zelf maar snap.

Gaby’s hond besluit dat het handig is op het moment dat Tess aan een touw hangt om zichzelf hoger de jungle in te trekken haar te passeren. De situaties worden steeds penibeler. Ondertussen komen we de ene na de andere bijna on-echt mooie plaatjes tegen. Ananasplanten, allerlei medicinale kruiden, een hele dure honingbij, die niet prikt, weer een supergiftige boom ter afwisseling.. Sassy vertelt hoe haar stam deze kennis over wordt gedragen van moeder naar kind. En zo al generaties lang gebruikt wordt. Het ziekenhuis is tenslotte onbetaalbaar en onbereikbaar. Het zelfde geld voor medicijnen zoals wij ze kennen.

Planten waar men de vezels van gebruikt om te vlechten. Besjes voor dit, bladeren voor dat. Er vallen wat grote druppels… uh oh. Er komt weer regen aan!

Gelukkig zijn we bij het huis van Sassy’s oom. Van beton, super eenvoudig. TL licht aan het plafond, plastic gordijnen.

We krijgen allebei een flesje water en of we op hun relax stoelen willen gaan zitten. Wat meteen opvalt is de eenvoud van het huisje, maar een grote tv en geluidsinstallatie. Oud. Maar werkend, blijkt later.

We krijgen eenvoudig eten. Op hard plastic borden. Hoe we ook aandringen.. het werkt niet: Wij moeten eerst eten, zonder de familie.

We hebben onwijs het gevoel direct hun eten voor de dag in onze mond te stoppen dus we eten allebei een klein bakje wintermeloen soep en beetje rijst met groente en ei. We krijgen ook nog super verse papaya. Heerlijk. De rest eet na ons. Dat voelt verkeerd maar we leggen ons erbij neer.

Op het terras krijgen we les in hoe het werkt als de rijst gedroogd is. De velletjes van de rijst stampen. #duurtlang. De velletjes van de ontvelde rijst scheiden in een speciale mand. #isfuckinglastig en dit proces herhalen tot alle rijst schoon is.

Dan heb je rijst voor een persoon…. op dieet. Terwijl wij gaan rubber tappen gaat de oudere vrouw verder met het hele rijstproces. En zit iemand anders van vezels van de plant die Sassy aanwees iets te vlechten. Stil worden we ervan.

Om 03.00 uur snachts staat men hier op om alle bijna 400 rubberbomen van de stam te bewerken. Wel mooi dat er een systeem in zit, dat de boom zichzelf weer heelt. Én dat men ook daadwerkelijk het rubber gebruikt naast dat ze het verkopen.

Het regent weer. Jennifer is de “moonshiner” van het dorp. Ze maakt rijst en tapioca rum. Wij roepen in koor: “AHHH YOU HAVE THE MOST IMPORTANT JOB OF THE WHOLE VILLAGE” ze moet hard lachen en vraagt of we willen kijken. Uiteraard willen we dat. Ze laat eerst haar hond zien. Met puppies. Of wij ze willen knuffelen is net zoiets als vragen of ik chocola lust. Al gauw staan we met twee puppies in onze armen..

Ondertussen regent het weer. Emmers water kletteren op het plastic afdakje..

We kijken hoe Jennifer de rum maakt, en gaan terug naar de woonkamer. Daar zit het zoontje van Saidin karaoke te zingen. Het duurt maar een paar seconden en dan zitten we er naast. Ed Sheeran – Perfect zal nooit meer het zelfde zijn.

Wat een mooi moment. Samen zitten we met kippenvel mee te zingen. Daarna volgen er nog vele andere nummers. Je wist het niet maar we zingen gewoon Maleisische top 40 alsof het Hazes is.

Iedereen zingt mee en na een half uur staat het halve dorp in de woonkamer met ons. Dansen, zingen, men filmt het, iedereen is blij en vrolijk. Rijstrum, tapiocarum en gemixt met Mountain Dew is het nog best te drinken trouwens. Sterk spul wel… 😉

Gaby blijkt goed te kunnen zingen. Wij denken dat we heel Despacito wel even karaoke stijl kunnen. Misschien hadden we nog wat extra rijstrum nodig. Een litertje extra ofzo. We waren echt slechter dan slecht. Maar wel groots vermaak. Justin Bieber stond ook tussen de opties. “MY MAMA DON’T LIKE YOUUU AND SHE LIKES EVERYONE!!”

Meeblèren die handel. In de woning is het bloedje heet. We zweten de rijstrum er alvast uit.

Het regent ietsje minder hard. We bespreken met Sassy aan de terugweg te gaan beginnen want het ziet er niet naar uit dat nog droog gaat worden. Afscheid nemen was best even raar. In een paar uur die lieve mensen zo in ons hart gesloten. En zij ons. We voelden het.

De iets wat verouderde paraplu’s houden het niet tegen. Sassy verteld over natuurgeweld wat ze meegemaakt heeft. En over twee Fransen die met dit soort stortregen toch de jungletrekking wilden doen zelfs toen Sassy zei dat het levensgevaarlijk was. Staatsmongolen. Het begint nog harder te regenen, drie kwartier door de stromende regen. Feest.

“Waterbuffalo’s could be agressive” .. ik hoor het Sidian nog zeggen. En ineens komen we er een stuk of 4 tegen. Ze zijn ongeveer 2 meter hoog. Sassy schreeuwt boven de regen uit “Just ignore them” “Ehhh okay”

Stoerkijken en doorlopen. Tussen de waterbuffels door want een andere route is er simpelweg niet. Nog een paar honderd meter tot ons bamboe hutje.

We kijken elkaar aan en besluiten tegelijk te zeggen “Oke dit is echt niet meer leuk!” Dat wat een zandpaadje was, is nu een modderwaterval. Er komen steentjes langs ter grote van die rottige steentjes op de Dam, stevige plekken om je voeten neer te zetten zijn er niet meer. Het is een soort multiple-gok geworden. Heenweg met droge voetjes, in de bloedhitte. Terugweg tot onze knieën door het water. Met hart in onze keel, maar zonder gebroken nek komen we bij ons bamboehutje aan.

Bibberende handjes en wit weggetrokken bekkies. Zelfs Sassy gaf toe dat dat laatste stuk niet zo fijn was. Het lag dus niet aan ons. Een douche was nog nooit zo fijn. En het middagtukkie wat volgde in ons bamboe hutje was er ook een voor de top drie.

De avond was gevuld met eten. gitaarmuziek, liedjes zingen, rijstwijn, verse mango en ananas. En bijgelovige verhalen van Sidian.

Afsluiten met “En het was nog lang onrustig bij de Farmstay” zou een leugen zijn.

Het was al relatief vroeg rustig. Want we lagen al vroeg in coma. De dag was waanzinnig. Ik zou willen dat het te omschrijven is. Maar alles was zo bijzonder, zoveel dankbaarheid, liefde, saamhorigheid, en 1001 indrukken. Op zeker een van de mooiste vakantiedagen van m’n leven. Tess kon maar niet stoppen met: “Dit is zo bijzonder. Dit is echt ZO bijzonder!”

Dat was het. ZO bijzonder.. Tranentrekkend bijzonder, is dat raar? Jammer dan. Het was slikken-tegen-de-tranen-kippelvel-gevend-bijzonder. De stam hier heeft vrijwel niets, deelt alles. 💛En vooral heel veel liefde, kennis, en ehh rum…