Ik ben weer even stil..

De nieuws pop-ups op mijn telefoon bezorgen me weer een omgedraaide maag. Ik lees de artikelen met kippenvel. Iemand schreeuwt voor haar leven. Ik denk even aan Anne Faber (klik voor m’n blog) die schreeuwde in een leeg en stil bos.De vrouw in Rotterdam schreeuwt omdat ze voelt wat er gaat gebeuren. Ze gilt keihard “NEE!”  in de hoop dat er hulp komt. Een jong meisje hoort dit maar is er bang door geworden en gaat weer slapen in plaats van haar moeder wakker te maken om hulp in te schakelen. Een buurvrouw hoort wel voetstappen en iemand “Nee” gillen, maar ze gaat verder met tv kijken. Het zullen wel dronken lui zijn was haar gedachte. Even duidelijk maken: Dit is niet om deze mensen zwart te maken. Dit is redelijk logisch en gewoon wat het is. Hoe men vaak reageert en hoe je dingen anders/verkeerd in kan schatten. Er kwam geen hulp en de vrouw is verkracht. Met zoveel bruut geweld dat ze pas vandaag 24 juli goed aanspreekbaar was. Ze ligt op de intensive care en is bruut verkracht en mogelijk gewurgd met een fietsketting.

M’n lieve sportmotivator E, nog nooit eerder in m’n blogs genoemd, wordt bij deze vernoemd: Hij stuurde me gister de link van het nieuwsbericht. Met verdrietige poppetjes erbij. Hij zei “Het is weer raak” en gezien hij zelf bij een recherche team zit stuurde hij meteen een stukje werkgerelateerde info over het team rechercheurs wat er op de zaak zit en de hoop die hij had op het pakken van de dader. We hadden het er kort over en toen weer verder over sport en onze blessures. Ik wist meteen dat ik erover wilde schrijven. M’n vingers jeukten. Mijn vuisten overigens ook. Maar het is toch een andere blog geworden dan ik bedacht had.

Als ik aan de dader denk dan bedenkt mijn brein allerlei gedachten die niet geschikt zijn om ergens zwart op wit neer te zetten. Ik laat het er dan ook maar gewoon bij en typ hier de wijze woorden: Ik hoop dat karma zijn zwarte ziel elke dag weet te vinden.

Het brein van sommige anderen denkt helemaal niet.. Of er zit een kikkererwtje daar boven in plaats van een grijze massa. Want ik las online -Jahaaa ik weet dat ik dat niet moet doen maar ik ben eigenwijs en fucking hardleers op dat gebied- dingen dat ik me toch echt afvraag of de schrijvers van die woorden wel iets in zijn of haar bovenkamer hebben zitten. Ik klikte het snel weg, maar twee reacties waren voldoende om van te flippen. Iets met dat ze wel bezopen geweest zou zijn. En iets over dat je gewoon niet alleen over straat moet gaan op dat tijdstip.

AL WAS ZE VERDOMME NAAKT, KACHELTJE LAM EN OP WELK TIJDSTIP DAN OOK OP STRAAT: NIEMAND HEEFT HET RECHT HAAR TE VERKRACHTEN!!

Niemand heeft het recht aan je te zitten. Je hebt er NOOIT om gevraagd. Het is NOOIT ‘je eigen schuld’ of woorden van gelijke strekking. Hoe de fuck is het mogelijk dat we halverwege 2018 zitten en we nog steeds vinden dat het oke is om online praktisch neer te zetten dat het (deels) je eigen schuld is als je verkracht bent. (No shit dat verkrachting/aanranding/misbruik slachtoffers nog steeds twijfelen aan het feit of ze er niet wat aan hadden kunnen/moeten doen.)

NEE! De dader of daders van dit soort mensonterende, laffe, smerige daden moeten aan de schandpaal. Niet eventjes vernoemen wat het slachtoffer eraan had kunnen/moeten doen en daarna maar vernoemen dat de dader levenslang de bajes in moet. Ik haat het woord, en ‘blamen en shamen’ lijken wel een soort trend woorden geworden. Maar het is victim blaming. Een goed Nederlands woord weet ik er niet voor.. Slachtoffer-schuld-geven?

Mocht zij niet op dat tijdstip onderweg van het station naar huis? Of mocht hij haar niet met grof geweld verkrachten?

Lieve slachtoffers van seksueel geweld, ik weet dat er een paar van jullie mijn blogs lezen: Het is nooit jullie schuld, het had nooit mogen gebeuren, en je had zeer zeker niets eraan moeten of kunnen doen. Laat je brein en dat kleine percentage verziekte buitenwereld je nooit anders dan dat wijsmaken.

Ik zeg het wel vaker online, en af en toe deel ik virtuele ballonnen uit voor zure, trieste, kansloze reacties op het wereld wijde web (vol met figuren met kikkererwtjes herseninhoud) maar zou je als je bij de vrouw die afgelopen zaterdag verkracht is aan haar ziekenhuis bed op de intensive care zeggen wat je online schrijft?

Of zou je daar doodstil zijn. Zoekend naar woorden, brok in je keel, niets is goed genoeg, niets dekt de lading, je kleffe handen doen niets, je voeten aan de grond genageld, je maag die omdraait… En vermoedelijk stromen de tranen over je wangen omdat je de ellende, verdriet, pijn, walging, wanhoop en strijd die ze voert tot diep in je lijf voelt?

Sterke vrouw die in Rotterdam aan het vechten is voor zichzelf en haar toekomst: Sorry dat er zulke vreselijke monsters bestaan, sorry dat je slachtoffer bent. Ik hoop dat je er beresterk uitkomt en ik hoop dat de dader levenslang gevangen gaat zitten, met zijn zwarte ziel, in een zwarte cel.  Ik hoop dat je nooit ook maar één nanoseconde jezelf ergens iets kwalijk neemt.  Liefs, Lieke