“Mag mijn raampje open?” Een geurige middagdienst.

31 mei 2018. Middagdienst op de noodhulp met collega R. We hebben een paar rustige meldingen gehad en even dieren geknuffeld bij Kinderboerderij de Dierencapel toen we de melding kregen te gaan naar een vervelende dronken man die het personeel van de haringkar op het Haarlemmerplein had lastig gevallen. Hij had netjes betaald voor zijn haring maar was daarna erg vervelend geworden.

Ter plaatse hoefden we niet lang te zoeken voor we de man aantroffen. Er viel er geen zinnig woord met hem te wisselen en was zodronken als de gemiddelde bezoeker van het Leidseplein op zaterdagnacht om een uur of 04.00. We besloten hem aan te houden voor openbare dronkenschap. Eenmaal in de handboeien en achter in de auto vroeg ik aan R of mijn raampje achterin open mocht.. De combinatie van bier en haring kan niet op het lijstje der favoriete geuren, om het maar subtiel te zeggen.  En zeker niet om met je snufferd naast te zitten.

Iets minder subtiel was de veroorzaker van die iets wat onprettige combinatie in zijn woordkeuze: “Maak die boeien nou lohoooss, ik ga je wapen afpakken” Gezien 28 mei in Luik twee collega’s en een voorbijganger zijn vermoord met het dienstwapen van een Belgische collega welke eerst van achter werd aangevallen met een mes, vind ik deze uitspraak walgelijk om te horen. Ook al weet ik dat de man zo dronken is dat ie vermoedelijk na het uitslapen van zijn roes geen idee heeft wat hij allemaal uitgekraamd heeft. Ik snauw hem toe dat hij dat soort belachelijke uitspraken niet moet doen en kijk hem boos aan. “Waaaaaarom kijk je zo boos” Ik besluit maar geen antwoord te geven.  (Wijselijk je mond dicht houden, ooit leer je het wel Liek! Of toch niet.)

Op het politiebureau handelen we de zaak snel af en als we de auto weer instappen, melden we ons weer op inzetbaar bij het Operationeel Centrum in de auto zodat zij weten dat ze ons weer in kunnen zetten voor nieuwe 112 meldingen. R maneuvreert ons vakkundig door de donderdagmiddagdrukte in de stad terwijl we over het avondeten aan het kletsen zijn. De bier en haring lucht is al snel weer vergeten. Het gaat een pokebowl worden. Alle ingrediënten van sushi in een bak. Lusten wij! Eigenlijk hadden we dat al besloten toen we na de briefing de sleutels overnamen van de ochtenddienst.

“AD1101 het OC over” “1101 OC” “Of u wilt gaan naar de*straat aldaar ligt in het parkje een man met ontkleed onderlijf, hij is zichzelf aan het bevredigen. En er spelen kinderen in de buurt” “Ja wij gaan die kant op OC”

Openbare schennis noemen we dat. Ondanks dat het ontzettend smerig is en shockerend voor de kinderen die het eventueel zouden zien moeten we een soort van lachen om de melding. Het is weer eens iets anders dan een winkeldief, een vechtpartij of een overlast melding! “Nou we treffen het wel he..” “Nou.. Intens genieten dit. Nu al”

Het sarcasme druipt van ons gesprek en als we ter plaatse komen worden we direct gewenkt. “Hij ligt er nog steeds hoor! Ik had hem twee sigaretten gegeven, hij vroeg dat en ik hoopte dat hij weg zou gaan maar dat is hij dus niet gegaan en hij ligt nu half naakt te slapen” aldus de melder.

We lopen het grasveld op -en jawel- daar ligt een man. Met alleen een shirtje aan. Op zijn zij met zijn rug naar ons toe. We kijken zo tegen zijn blote kont op. En tegen zijn scrotum wat er een soort van onder vandaan hangt. Yes. We moeten allebei binnensmonds lachen om dit schaamteloze aanzicht. Als we iets dichterbij komen herken ik het half slapende hoofd als een nieuwe zwerver en overlast-pleger uit de wijk. Hij is er pas maar hij is al flink wat keren met ons in aanraking gekomen en niet op een positieve of gezellige manier. Ietwat enthousiast (wat gek is want ik had geen enkele reden tot enthousiasme) zeg ik tegen mijn collega “Is dat niet meneer S??”  Hij reageert net zo enthousiast als ik en maakt hem wakker. Na een paar keer aanroepen komt er wat leven in meneer S. In twee talen maakt m’n collega hem duidelijk dat hij zijn broek aan moet trekken en dat hij aangehouden is. Het duurt even maar na enig aandringen trekt S richting zijn borst en bolt zijn rug. Hij spreidt zijn benen, en wij kijken zonder enige waarschuwing  VOL naar “zaken” waar we zeker weten de komende maanden nog grappen over gaan maken. Voor de visueel ingestelde onder ons: We kijken zo vol tegen zijn kont, ballen, penis en anus MET tarrels aan..Lekker leesvoer voor bij het eten wel deze blog. Al zeg ik het zelf.

Ik vrees voor het ergste. En met het ergste bedoel ik dat we meneer S moeten helpen met het aantrekken van zijn broek gezien hij met zijn benen spreid actie niet echt de indruk geeft te luisteren naar het vriendelijk docht dringende verzoek zijn broek aan te trekken. Gelukkig was het verzoek toch duidelijk aangekomen. De broek wordt aangetrokken.  Op de vraag waar zijn onderbroek was gebleven kregen we een schouderophaal als antwoord. Geen onderbroek dus. Oke. Dan niet. “Soms is het anders” is een door ons veelgebruikte uitspraak, en kwam ook hier weer van pas.

Het schaamhaar komt tussen zijn niet gesloten gulp door en ik ben blij dat R hem de handboeien om doet. Na heel wat jaren cellencomplex ervaring (waar je echt de meest extreem smerige situaties meemaakt) ben ik niet snel ergens echt vies van, maar de handen van meneer S raak ik toch liever niet aan. Ook niet met plastic handschoentjes. Ik denk dat het grotendeels tussen mijn oren zit, omdat ik weet waar die handen zich nog kort hier voor mee bezig waren…

De melder en nog een buurtbewoner zijn erg blij als ze S achterin onze politieauto zien verdwijnen. Ik ben minder blij als ik naast S ga zitten. “R mag alsjeblieft het raam weer open?”  vraag ik lachend. R en ik pesten elkaar regelmatig dus het had me niet verbaasd als hij het raam, wat ik van achter in de auto niet kan bedienen dicht had gelaten. Gelukkig, frisse lucht. De geur die van deze man afkomt kan ik niet omschrijven. Ik treed graag in detail dus ik had het graag gedaan maar ik heb werkelijk geen idee hoe deze mengelmoes van geuren te omschrijven. Vies, weeïg, misselijkmakend en als je denkt dat door je mond ademen helpt: Nee, dan proef je het ongeveer! Het wint van de combinatie van bier en haring van onze vorige geurige melding kan ik garanderen!

Ik hang de laatste kilometer met mijn hoofd uit het raam, twee lachende voorbijgangers zwaaien. Ik zwaai vrolijk terug. Ze moesten eens weten! Gelukkig rijdt R lekker vlot door naar het cellencomplex. Als we zijn gearriveerd reageren de collega’s van het cellencomplex alsof ze een ongewenste oude bekende treffen “Oh yes, hij is er weer. Is hij rustig?” Hij was bij ons erg rustig en eigenlijk alleen continu in het Engels aan het vragen om allerlei zaken. Hij vroeg afwisselend om methadon (een morfine achtige pijnstiller die op heroïne lijkt en onder andere wordt gebruikt bij afkicken van drugsverslaving) tot heroïne en van sigaret tot psychiater en koffie. Ik antwoord lachend met: “Wees nou maar blij dat hij zijn broek aan heeft” een van de collega’s op het cellencomplex heb ik twee jaar geleden gecoacht toen hij nog in opleiding was. En in die tijd heb ik hem veel verteld over mijn tijd op het cellencomplex. Veel mee gemaakt, heel veel geleerd over mensen, en met je mond als enige wapen ook ontzettend veel geleerd over communicatie met verdachten. En dat er achter elke verdachte en elk delict toch ECHT een mens met een verhaal zit. Maar ook echt heel veel vieze en veel bizarre dingen gezien. En geroken. Lachend beginnen ze met de insluitingsfouillering van meneer S. “Never a dull moment zei jij altijd he Liek” (Bij de insluitingsfouillering moeten dingen als riemen en sieraden af, touwtjes uit broeken, schoenen uit, bh’s uit.. Dat allemaal voor de eigen veiligheid van de verdachten EN de veiligheid van de collega’s in het cellencomplex.)

De Hulp Officier van Justitie herkend S ook, en met zijn kennis van strafrecht blijkt dat we toch even iets uitgebreider wat dingen op papier moeten zetten en nog een belletje naar de melder moeten doen. Ik bel en stel nog wat vragen. R opent vol enthousiasme ons politiesysteem en boekt meneer S in in het inboeksysteem. (Wel zo fijn om te weten wie er allemaal in het cellencomplex of politiebureau achter de deuren zitten.) Razendsnel boekt R hem in en opent daarna een ander systeem voor het opmaken van het proces verbaal van bevindingen. Dat betekent dat ik meneer S zijn vingerafdrukken en foto ‘mag’ nemen. Bij eerdere keren dat S aangehouden was, wilde hij nergens aan meewerken en was hij alleen maar aan het tegenwerken en spuugde naar de collega’s. Dit benadrukten de collega’s van het cellencomplex nog even extra. Al grappend zei ik nog “Goed voor je weerstand!” Maar niks in het werk vind ik smeriger en meer vernederend dan bespuugd worden.

Ik overweeg wat opties en kies voor de superlief-stemmetje-en-heel-veel-geduld optie. De andere optie was de booskijkende-superstrenge-en-commanderende optie. Hopen dat ik de juiste inschatting gemaakt heb want als ik ergens niet op zit te wachten zo vlak voor het avond eten, is het dus een rochel in m’n smoel. Ik open S zijn deur en de poeslieve aanpak gaat van start. Ik zie R grijnzen van achter zijn computer maar ik blijf in mijn rol. De vingerafdruk scanner is om de haverklap smerig omdat de handen van S de handen van een zwerver zijn: zwart, gehavend en vol vuiligheid. Het lukt niet om de scanner zo ver te krijgen dat hij de vinger afdrukken goedkeurt. En we zijn nog maar bij hand nummer een. Zonder na te denken over wat hij eerder met die handen lag te doen op het grasveldje, pak ik een alcoholpompje en een papieren handdoekje die de arrestanten gebruiken om af te drogen na het douchen. “Come, we’ll clean your hands, the fingerprint scanner is not working like this” ik dacht dat S dat zelf ging doen maar die houdt zijn handen op en kijkt me uitdagend aan

“You clean them..” 

Oke stommerd, denk ik.. ik speel jou spelletje mee. Ik pomp een zooitje alcohol op zijn handen, let goed op of hij het niet zo in mijn gezicht kwakt (een punt voor mij voor deze oh zo slechte woordgrap) want dat zal ook niet de eerste keer zijn.. En met het handdoekje veeg ik zo goed en zo kwaad als het kan de troep van zijn handen. Glimlachen Liek, GLIMLACHEN!! Meneer S staat als een slappe vaatdoek tegen de muur geleund en ondanks de wat schonere vingers is de scanner nog steeds net zo ontevreden als ik met deze situatie. Ik moet ongeveer tegen S aanstaan wil ik zijn vingers goed recht en plat op het glasplaatje gedrukt krijgen. De weeïge stinklucht komt rechtstreeks mijn neus in. We blijven lachen. “Methadon? Coffee?” Vraagt meneer S met een wezenloze blik in zijn ogen.  “I am not a doctor, but I’ll ask for one for you. And you’ll get coffee later” is daarop mijn antwoord. Niet dat hij luistert maarals ik praat, focus ik me in ieder geval niet op de geur.

We zijn bij de allebei de duimen tegelijk scannen aangekomen. S spant zijn handen aan en maakt het me terwijl hij lamlendig tegen de muur hangt nog even een graadje lastiger. M’n geduld wordt minder en minder “No S, come work with me.. the sooner you have some coffee” Chantage helpt bij kinderen, dus waarom niet bij schennisplegers is de achterliggende gedachte. Het helpt. Vingerafdrukken zijn allemaal goedgekeurd na heel wat gevloek in stilte. Nu de foto’s nog.  Jippie ka jeej…. Mond dicht, ogen open en in de camera kijken. Flink lastige opgave want S zijn mond is nooit dicht en zijn ogen nooit echt goed open. En de camera is langzaam.  Ik adem even in want het gevecht met de camera en niet echt goed meewerkende verdachten is altijd lastig. “We are allmost finished S!”

Maar S moet ineens vreselijk nodig plassen, of hij zegt het om mij te irriteren: “I need to pee. NOW!”  “One more picture, come on”  “I wanna piiihiiiiisss” “One minute please mister S” “I am going to pee!!!”

Alsof het een film is zie ik hem met beide handen naar zijn kruis grijpen in slow motion. Dit heb ik vaker meegemaakt met andere verdachten en het komt vaker dan zelden voor dat ze gewoon hun slurf uit hun broek hangen en voor je neus beginnen met plassen. En gezien het feit dat hij geen onderbroek aan heeft zag ik al compleet verkeerde scenario’s voor me…

Glimlachen en lief stemmetje Liek!! “No come on, one more picture, we can do it!” weet ik er uit te persen met m’n tanden op elkaar van frustratie een poeslief stemmetje terwijl ik met een hand zijn beide handen vastpak en hem rustig terug richting de camera duw. Ik probeer het lief en zonder boosheid in mijn stem te doen. Terwijl zijn expres niet meewerkende gedrag toch wel echt begint te irriteren.

De Hulp Officier van Jusitie komt eraan. Die hoorde mij al even bezig om de foto’s en vingerafdrukken gedaan te krijgen. Hij grijpt hem bij zijn schouder, kijkt hem boos aan en, zet hem tegen de muur. “Back against the wall, look in the camera. NOW!” Ik druk razendsnel op de fotoknop in de hoop op een gelukstreffer.

YES! Opgelucht ademhalen. Of nou ja, opgelucht nog even adem inhouden is misschien een betere in dit geval. De collega’s van het cellencomplex halen meneer S op en de rust keert terug. Ik print de identiteitsstaat uit die het vingerafdruk systeem gemaakt heeft en met een licht gevoel van overwinning keer ik terug bij een hard lachende R die in een open hokje vlakbij, rustig typend het hele schouwspel heeft aangehoord. Uitprinten, armen en handen ontsmetten en met gierende banden eten halen is het plan. Onderweg om eten te halen lachen we heel hard om deze melding.. Dat vind ik ook zo heerlijk aan ons werk. Het kan altijd weer smeriger als je denkt dat het onmogelijk is. Of nog slechter getimed. Gewoon overtreffende trap van iets dat niet meer te overtreffen leek. Terwijl dit natuurlijk echt bij lange na niet het smerigste is wat ik meegemaakt of gezien heb, is het toch wel een hele aparte melding. En dat is ook zo ontzettend mooi, overal gewoon nog om kunnen lachen.

We eten onze Pokebowl op het terras op de vijfde verdieping van ons bureau. Het uitzicht over Amsterdam dat word ik nooit zat. “Hey Liek je wasabi crunchies op je poke bowl lijken op de tarrels van meneer S” Als je niet weet wat tarrels zijn, dan is Google je beste vriend…

De tranen lopen over mijn wangen van het lachen terwijl ik verder eet. Geen tijd te verliezen eigenlijk want voor je het weet word het eten ‘verstoord’ met een nieuwe melding van het Operationeel Centrum.. Mocht je nu denken dat dit respectloos is, of dat ik dit niet had moeten bloggen, dan snap ik ergens die gedachte maar het is zonder respectloze insteek. Het gaat niet om meneer S, we proberen hem wederom een hulptraject in te krijgen (nadat hij eventueel is vervolgd voor schennis plegen) en er is absoluut goed met hem omgegaan. Ik vind schrijven over mijn werk ontzettend leuk, maar ik wil alle kanten ervan laten zien. En ook dit is er een van.  De hoeveelheid lol tijdens ons werk, de diversiteit, de gekke meldingen, en misschien ook de heftigheid van bepaalde dingen. Ik vind alle kanten leuk om vanuit mijn kijk erop te laten zien.

Mocht je deze hele blog gelezen hebben en dit soort blogs leuk vinden of een idee hebben van iets wat je graag (vanuit mijn kijk erop) wilt lezen: ideeën en tips zijn altijd welkom.