“Is dat een echt pistool?”

Als politieagent zijnde geloof ik nog steeds dat je mond, en dat wat je uitstraalt je beste wapen is op straat. Ik ben wel blij met het vuurwapen wat op mijn heup hangt. Blij, omdat de maatschappij zo ver naar de klote aan het gaan is. Of misschien al wel gewoon is, maar ik blijf in het goede geloven. (Tegen beter weten in misschien maar dat is dan maar zo) Als agent zonder wapen op straat is in mijn ogen niet meer van deze tijd. Als je er een grap over zou maken zou je vol drama iets zeggen als “Politie zonder wapen is zoooooo … ” en dan een jaartal op de puntjes. Ik vraag me af welk jaartal dat moet zijn. Waar is het misgegaan? Waar is de wereld zo naar de klote geraakt dat je bijna met een automatisch wapen over je schouder moet rondlopen terwijl je ondertussen op de Dam aan willekeurige toeristen staat te vertellen waar het Red Light District is of waarom het monument op de Dam minder indrukwekkend is dan het lijkt in de Lonely Planet. Ik geloof er dus in dat je met praten een heel eind komt, als je kan ‘levelen’ met alle soorten mensen, in alle situaties die je tegen komt dan kom je best een eind. Ik weet dat er collega’s zijn die het hier totaal niet mee eens zijn. En ik zal mezelf ook nog even flink tegen spreken door te zeggen dat in een aantal gevallen het niet anders kan dan met geweld. Maar je mond blijft volgens mij je beste wapen. Tot op zeker hoogte uiteraard. Want in het kader van bijvoorbeeld noodweer, dan heb je geen fuck aan praten. Dan heb je alleen wat aan heel snel reageren en hopen dat je een (of meerdere) goede schoten lost.

Oke, terug naar Luik. Benjamin Herman. Deze laffe herder noemen we bij naam. Hij schoot 29 mei 2018 twee van mijn Belgische collega’s dood en een voorbijganger. Eerst viel hij ze aan van achter. Met een mes. Toen pakte Benjamin het vuurwapen van een van de collega’s af. Daarmee vermoordde hij hen en een man in een voorbij komende auto. Hij handelde zoals de IS dat “voorschrijft”. VRESELIJK.

Benjamin, gijzelde een vrouw in een nabijgelegen school en werd later zelf doodgeschoten door inmiddels in grote getale ter plaatste gekomen politie. Dit is een hele beknopte versie van het gehele verhaal. Google is je vriend voor alle vreselijke details.

Wat een horrorscenario. Ik kan niets anders zeggen dan dat het gewoon echt helemaal compleet klote is. Bij ons trainingscentrum hebben alle agenten een messenprogramma gedraaid. Tegen iemand met een mes in zijn handen en met als enige doel jou aanvallen kan je zo verrekte weinig doen.. Helemaal als die laffe aanval van achter komt. Er wordt geoefend met een mes met ingebouwde mini taser. Als je dus geraakt wordt dan is het echt schrikken en je voelt ook daadwerkelijk ‘angst’ voor het mes in plaats van dat je denkt “Dat ding is toch van plastic”. Ook wordt er getoond met een mes met verf hoe razendsnel je meerdere steekwonden oploopt.  Ik weet nog dat de roze verf all over mijn toen nog witte overhemd zat. De opdracht een oud overhemd mee te nemen was niet voor niets.. Als die casus realiteit was geweest was ik compleet overhoop gestoken. Een steekwond of 6 geloof ik. Als die casus realiteit was geweest had ik nooit deze blog geschreven.

Ik ga van de hak op de tak maar ik wil teveel tegelijk vertellen want het vreselijke Luik incident heeft een overeenkomst met de verkrachting en moord op Anne Faber die me tot op de dag van vandaag aangrijpt.  De dader had niet vrij rond hoeven lopen. Benjamin zat in de gevangenis, maar hij had een uitgaansvergunning. Terwijl hij een draaideurcrimineel was! Sinds 2003 zat hij min of meer aaneengesloten vast. En zijn eigenlijke straf zou nog zijn tot 2020. Die uitgaansvergunning klinkt net als een horeca vergunning: erg gezellig met een hapje en een borrel. In realiteit is het zo dat Benjamin in het voortraject voor zijn toekomstige terugkeer in de maatschappij de gevangenis uit mocht. Een voorproefje op een reclasseringstraject.  Waarom als draaideurcrimineel toch een reclasseringstraject? Heeft hij nog niet laten zien dat hij niet functioneert in de maatschappij?

Dat traject zal toch hij nooit meer halen. En mijn collega’s haalden einde dienst niet. En een willekeurige voorbijganger haalde het einde van de dag niet. Een van zijn ex medegevangene haalde ook het einde van de dag niet. Twee andere Belgische collega’s en twee willekeurige andere mensen zijn gewond geraakt. En misschien nog wel meer maar dat zijn de feiten die ik tijdens het schrijven weet.  Ik wil er van alles over schrijven. Het maakt me kwaad, verdrietig en gefrustreerd. Waar gaat het mis, waarom gaat het mis en wat kunnen we er aan doen? Medegevangenen omschrijven dat Benjamin in de gevangenis geradicaliseerd is. Ze noemen hem gevaarlijk. Is dit nooit opgevallen? Is het echt gewoon hele dikke vette pech of had deze gruweldaad voorkomen kunnen worden? Ik denk even aan alle ‘risicovolle’ diensten afgelopen jaren. De diensten na of tijdens terroristische aanslagen in de landen om ons heen. Of extra drukke diensten, of extreem weinig personeel, of festiviteiten in de stad waarbij we weten dat we ‘extra’ risico lopen. De diensten met net een beetje extra zweet in de bilnaad. De toch-net-even-wat-blijer-dat -je-weer-veilig-thuis-bent diensten, of dat iets zonder echte grote ordeverstoringen (4 mei bijvoorbeeld) verloopt.

Dan wordt er altijd tijdens de briefing extra op het hart gedrukt goed op elkaar te letten, goed de portofoon uit te luisteren en alert te reageren. Het belangrijkste van elke dienst is altijd hetzelfde: Veilig weer naar huis. Een schram, een kras, een pleister, een blauwe plek of een beurse knie valt ook allemaal onder veilig. Na aanslagen op collega’s is iedereen altijd net even extra alert. Waarop dan? Wat kan je er aan doen dan? Helemaal geen fuck. Waar let je dan op? Geen concreet goed onderbouwd idee. Maar een ieder die niet bij de politie werkt maar een keer een inkijkje heeft gekregen op welke manier dan ook noemt altijd de verbondenheid en de sfeer onderling als opvallend mooi en sterk. Als je aan een van ons komt, kom je aan ons allemaal. De woede als een van ons in persoon wordt aangevallen is dan ook groot. De verbondenheid sterk. En het kom-niet-aan-mijn-blauwe-familie gevoel is bijna zichtbaar.

Samen moet je weer veilig naar huis, en veilig naar huis is tegenwoordig niet zo normaal meer. Als terroristische idioten het daadwerkelijk voorzien op politie, dan heeft praten geen zin meer. Met terroristen kan je niet levelen. Naar aanleiding van Luik kreeg ik twee appjes:

“Pas je op voor zulke klootzakken als in Luik vandaag” en “Doe je extra voorzichtig vandaag Liek?” Extra voorzichtig bestaat niet. Ik wil mijn werk doen als vrolijke gekke Lieke, ik wil mijn energie steken in alles wat het waard is, of wat het niet waard is maar wel moet gebeuren.  Ik weet niet hoe je extra voorzichtig moet zijn zonder paranoia te worden. En dat wil ik ook nooit worden.

Gistermiddag reed ik met zwaailicht en sirene naar een verkeersongeval op een van Amsterdam haar drukste kruisingen. Het bleek gelukkig mee te vallen met het meisje waarvan men dacht dat ze flink gewond was maar de mama van het meisje had even wat extra aandacht nodig van de ambulance. Het meisje was bezorgd om haar mama. Met twee armpjes stevig om mijn nek geklemd en haar zojuist gekregen traumabeertje tussen ons in hield ze mij vast als veilige haven tussen alle grote mensen die om haar heen stonden en juist alleen maar onrust veroorzaakten.

“Komt het wel goed met mama?””Het komt goed met mama, ze is erg geschrokken omdat ze dacht dat jij veel pijn had. Maar jij bent een superstoere meid.””Ik heb nog twee chocolaatjes. Eentje voor mama als ze straks mag eten want mama doet Ramadan. En ook eentje voor mezelf”   Toen was het even stil en zei ze: “Jij mag mijn chocolaatje wel.. ik vind jou echt heel erg lief!”   Ik moest in mezelf lachen, om het feit dat ze juist mij als ontzettende chocola liefhebber haar chocolaatje aanbood. Ik smolt van zoveel liefheid en zei dat ik geen chocola’tje hoefde en zij hem lekker zelf op moest eten. “Maar ik vind jullie echt heel erg lief en jullie zijn ook heel lief voor mama en mij. Ik denk dat jij ook een hele lieve mama bent”  Om haar af te leiden van alles ging ik haar even op alle knopjes in onze politie auto laten drukken. Ik veegde nog even haar natgehuilde wangen droog en maakte een foto van ‘dr om later aan haar mama te sturen. Trots hield ze haar traumabeertje omhoog.  Met een grote glimlach op het snoetje waar niet lang daarvoor de tranen nog overheen biggelden. “Die moet ook op de foto”  Het traumabeertje had ze genoemd naar de verpleegkundige van de ambulance.  Hoe ontzettend lief is dat! Het ‘nadeel’ van kinderen is dat ze altijd bij alles vragen wat het is en waarom dat zo is… Zo wees ze eerst de lange wapenstokken aan in de auto. Daar had ik best een goeie uitleg voor bedacht. Tot ze wees op mijn vuurwapen. “En is dat een echt pistool?” “Ja lieffie.. dat is een echt pistool..” “Waarom dan?” “Voor als er echt hele hele slechte mensen zijn die heel erg slechte dingen doen” “Doen ze dat wel eens naar u dan?” “Nee gelukkig niet” “Ik vind jou echt heel erg lief en u bent heel rustig dus ik snap wel dat ze dat niet doen!” 

Ik moest denken aan Luik. Ik ken ze niet, maar toch horen ze bij mijn blauwe familie.. En ze mogen nooit meer traumabeertjes uitdelen, nooit meer uitleg geven aan kindjes over alle spullen die we bij ons dragen, nooit meer schelden op stomme meldingen, nooit meer lachen om dronken mafkezen, nooit meer kokhalzend door de cellengang omdat de lucht niet te harden is, nooit meer foute grappen maken met collega’s, nooit meer een Twix als avondeten omdat je geen tijd hebt voor wat normaal, nooit meer driedubbele espresso omdat de nachtdienst niet te doen is, nooit meer genieten van het stiltemoment van het einde van de nachtdienst naar begin van de ochtenddienst. Ze mogen nooit meer naar huis. Nooit meer hun geliefden knuffelen. Nooit meer.  Ik kan wel 100 nooit-meers verzinnen. Maar Benjamin had besloten dat ze niets meer mogen. Nooit meer iets.

Maar ik sta op straat met een ballerina in de dop die mij ontzettend lief vind voor eigenlijk alleen maar het doen van mijn werk. Mijn collega zet samen met het meisje de fiets op slot bij het politiebureau. Die moeten ze later maar ophalen, wij brengen de moeder en dochter veilig naar huis. Ik doe de gordel bij haar om en prop de traumabeer er tussen. “Zo, jullie zitten veilig lieffie” “Zekerweten” zegt ze stoer.

Onderweg naar de volgende meldingen hebben we het er nog even over.. Wat een pienter lief meisje. En wat is ons werk mooi. We konden voor iemand verschil maken. Al is het maar een klein verschil

Rust in vrede dappere collega’s uit Luik. We’ll take it from here. Ik wilde eerst een RIP collega’s uit Luik foto bij deze blog doen. Maar ik heb het niet gedaan. Niet uit disrespect, maar omdat ik hoop en geloof dat liefde, vrolijkheid en chocola het voor altijd zal winnen van haat, terreur en angst.