Van die vrouwen.. Over die vrouwen en voor die vrouwen

Van die vrouwen die er altijd goed uitzien. Met een kater van 2 liter wijn, 5 shotjes, 3 cocktails en een half litertje Spa blauw om het goed te maken. Of nadat ze drie uur gejankt hebben. Tranen met tuiten. Meeheeeheeeeeehhh stijl en opgerold in de foetushouding. Of in de nachtdienst om 05.00 uur. Het tijdstip dat je er gewoon uit hoort te zien alsof je zo je grafkist uit komt stappen. Na de nachtdienst als ze naar huis gaan, of zelfs na een nachtdienst mét overwerk. Hoe dan vrouwen? HOE DAN? En zelfs met ochtenddienst, als ze net het bureau binnenvallen. In een jurkje, met make-up op waar minstens een half uur werk in zit. En gestijld haar! Ik kijk vol bewondering toe en ben dan wel jaloers maar geef ook nog wel een welgemeend compliment. Dat dan weer wellll!  Het is dat het ECHT onacceptabel is om met m’n dekbed omgeslagen het bureau binnen te rollen. Zeker als je er pas twee maanden werkt. Maar met de afgelopen dagen Siberische  ijspegel-aan-je-neus-kou kwam ik in joggingpak, thermolegging en met Uggs. En ontploft haar. En als je mazzel hebt mascara op. Maar als je pech hebt alleen deo en een parfummetje. En ja de “Haha! lekker geslapen Liek” of de “Is je föhn ontploft?” of – hoe origineel- “Je kan wel een zonnebankje gebruiken Liek” vliegen me om de oren.  Ook wordt er regelmatig gevraagd of ik onder een steen heb gelegen. Of in de Ijtunnel heb liggen zonnen. Ja ik ben wit ja! Van die altijd mooi gestijlde vrouwen. Alles matched, op alles voorbereid..  Over voorbereid gesproken: Serieus als je mij na een ochtenddienst vraagt of ik mee uit eten ga dan zeg ik lachend ja. Want: Eten. En daarna zie je me even denken “Is het sociaal acceptabel om een restaurant in te lopen zoals ik erbij loop?” Liefde voor m’n lieve Can van Restaurant Olijfje. Daar ben ik altijd welkom. Volledig in de make-up als voorbode voor een avondje uit. Maar ook als zwerver 2.0. Niet alleen liefde voor hem en zijn personeel. Maar natuurlijk ook voor het eten. Niks knap je meer van op dan een bak chocolademousse met slagroom na een ochtenddienst. Dat is zo lekker, dat smeer zelfs ik niet in mijn haar. Net zoals bij Birtat. Ook die doen alsof ze het niet gek vinden als ik met twee uur slaap na een nachtdienst met sjaal en zonnebril op binnenrol. Of na het sporten. Of in welke staat dan ook.

Maar goed een boel collega’s van me zien er zelfs na drie ochtenddiensten flawless uit. Ja ik weet dat het make-up is. En goeie genen. En mooie kleding. Maar ik vind het talent. Moeders van babies of niet-doorslapende kinderen. Moeders met zieke kinderen, en dan NOG tijdens het kotsruimen en bedden verschonen deel drie er florissanter uit zien dan ik na uitslapen op m’n vrije dag. Als we het over vrouwen en kinderen hebben: L die een baby op de wereld zet. En jongens ik zeg het niet snel maar ZIJ MAAKT MOOIE BABIES nietttt normaal! Niet veel later een selfie met baby M. En zie ziet eruit alsof er nooit wat gebeurd is. Geen bevalling, niks. Alsof iemand haar zo die baby kado heeft gedaan.  Zo van: “Hier L, hier is kleine M”  Poef. Alsof ie zo uit de baarmoeder in haar armen is terecht gekomen. HOE DAN?!

Vrouwen die een hele dag verhuizen en na het slepen van een complete inboedel er niet uitzien als verlepte tulpen van de Aldi. Ja A en M ik heb het verdomme over jullie. Echt, HOE dan? Zelfs in de sportschool kom je ze tegen. En het eerste wat men dan denkt is dat ze niet hard trainen. Maar ik zie dat dat niet waar is. Ze trainen keihard, en toch blijft hun make-up gewoon muurvast zitten. Ze zweten gewoon maar zien er toch nog goed uit.  Zonder babypluishaar. Ik ga altijd zonder grammetje make-up sporten. Ik eindig toch compleet verlept. En meestal ga ik dan ook nog schaamteloos, after gym style, in Birtat zitten. Lekker lunchen. 

Met de kou afgelopen tijd heb ik mezelf getransformeerd tot levende mummie. Ik heb heel veel laagjes kleding aan, woon in de thermoshirts van de baas en ik loop op afzichtelijke Uggs. Daarnaast verstop ik mezelf in m’n sjaal tot over m’n oren. Gevolg: Ik loop als een pingwing (ja dat schrijf je niet zo maar ik vind het leuk) met een stok in z’n reet te waggelen. Of dat er charmant uitziet hoef ik mezelf niet af te vragen. Of het me boeit? Not a single fuck was given. Maar dan komen er weer vrouwen (en mannen) langslopen die eruit zien alsof ze het totaal niet koud hebben. Met blote enkeltjes, jas open, en daaronder geen 20 thermolaagjes.. Nee gewoon een fancy trui. That’s it. Hoe dan?  Ze bibberen er niet eens bij en typen rustig een heel levensverhaal op WhatsApp zonder handschoenen.

Ook talent: Een berg eten wegwerken zonder dat je lipstick of lipgloss verdwijnt. Ongeveer iedereen in mijn omgeving bezit dat talent. Die kutwijven van een vriendinnen van mij kunnen het halve Russische leger opvreten en nog steeds zit de lipstick of gloss geen millimeter verschoven. En dan heb je C die na het eten en 10 Turkse thee later nog even zegt “Zit m’n lipgloss nog goed?” “Ja kreng. Net als je outfit!”   Oke dat zeg ik dan niet. Maar het is echt zo. Ik wil nog wat 18 + zaken typen hier maar straks shockeer ik die paar meelezende familieleden die ik heb. Moeten we niet hebben toch?

Goed. Gauw door naar nog een puntje van frustratie. Of jaloezie. Vrouwen die ALLES weten te combineren. Ik zie soms een kledingstuk en dan ben ik verliefd erop zoals alleen vrouwen dat kunnen zijn. Maar als ik er dan ietsje langer over nadenk heb ik geen benul van hoe ik het moet combineren. En dus trek ik maar weer iets aan waarbij het bijna niet mis kan gaan. Zoals een joggingpak en sneakers. Nee oke grapje. Maar echt van die vrouwen die alles weten te combineren, of verschillende stijlen kunnen mixen. Ik kan er verdomme toch niet lief en mooi uitzien in een oversized spijkerjack met legerpint. I love het spijkerjack. Dus ik bestelde het. Maar somehow lukt het vele vrouwen er dan nog een hele mooie stijlvolle outfit mee te maken.  Gelukkig heb ik bestie C die geniaal is met styling.  En lieve T die me een linkje geeft met “Deze broek moet je bestellen, echt.” En dan weet ze ook nog in welke maat ik dat moet doen. Oh wat een zegeningen zijn dat.

We hebben het nog niet echt over makeup gehad. Ik kan best een klein beetje makeuppen vind ik zelf. Ik vind het leuk me op te tutten voor een feestje. En als ik moeite doe kan ik meneer Mount Everest op mijn kin best een beetje verdoezelen. Maar een verfrissend Hollands regenbuitje en ik krijgen vragen als “Liek er zit een zwarte veeg op je voorhoofd” Mascara ja. Roetveegpiet, de mascara editie. Doe ik gewoon effe. Net zoiets als “Er zitten tomaat pitjes op je wang” van de tomatensaus bij een broodje Falafel.  En cacaopoeder van truffels over mijn hele gezicht na het eten van een truffel.  En dat van dat cacaopoeder was terwijl ik aan het werk was. En iemand aansprak op zijn asociale rijgedrag. Het hoofd van die man sprak schijnbaar boekdelen..  ik later tegen m’n maatje S “Nou wat een vent, hij rijdt als een idioot en dan zit ie MIJ aan te kijken alsof IK gek ben?!”   “Eh Liek.. kijk je hoofd..” S zat gelukkig in de gordel anders was ie de auto uitgerold van het lachen. Bij mij volgde er ook een lachbui 2.0. Toch fijn zo’n spiegel in de zonneklep. Lang leve de snoetenpoetsers die ik altijd in het kogelwerende vest van mijn uniform heb zitten.

In de ideale omstandigheden zie ik er al zeg ik het zelf prima uit. Maar goed dat ene buitje en ik ben net een grote ragebol vol pluishaar waar een kuiken jaloers op is. Een kuiken met panda ogen. Ha!

En dan heb je dus vrouwen die 10 kilometer door de regen hardlopen (in een moordend tempo) met make-up op en er vervolgens uitzien alsof ze gewoon een gezond blosje op hun wangen hebben. Nee. Ik ben er niet voor gemaakt. Ik doe er overduidelijk ook te weinig moeite voor. Ik voel me prima op mijn gemak terwijl m’n haar in de Turkse thee hangt (en bestie S het er tevergeefs steeds uittrekt) en er stukjes tomaat op m’n oversized Guns n’ Roses shirt van de mannenafdeling zitten verspreid.  Terwijl ik toch vaak wel zou willen dat ik ‘anders’ was.. Dat ik net als m’n vriendinnen een 35 gangen menu naar binnen kon schuiven zonder grammetje lipstick op te eten. Of een shirt langer dan 3 uur aan zonder dat er een vlek in onbestemde kleur op zit. Of een week zonder collega die even onsubtiel wijst naar m’n gezicht “Liek.. ”  of nog erger met zijn of haar vinger gewoon de vlek even wegpoetst. Of nee. Eigenlijk vind ik dat niet erg. Ik moet jullie eeuwig dankbaar zijn.

Ik sluit af met: Vrouwen, ik vind het knap hoe jullie het doen. Respect. En ik kijk er graag naar. Fixen jullie af en toe de mascaravegen op mijn voorhoofd, dan geef ik gewoon complimentjes over mooie outfits en makeup skills.