Vanmorgen om 07.30 uur raakte mijn hoofd m’n kussen na een reeks van drie nachtdiensten. Ik denk dat het een minuut duurde voor ik sliep. En om 12.00 uur gingen m’n ogen weer open. Alsof ik gewoon een uur of 6 geslapen heb.Af en toe hoor ik een verhaal van een collega die zonder te blikken of blozen vertelt zich bijna verslapen te hebben voor de volgende nachtdienst. “Ik had geen eens meer tijd om fatsoenlijk te eten” HOE DANNN?! Ik ben verdomme al blij als ik na een keer of drie te zijn wakker geworden op m’n horloge kijk en zie dat het 12.30 uur is. Of soms wel eens 13.00 uur. Daarna geef ik het op. Fuck slapen. Slapen is overrated denk ik dan heel stoer.
Ik blijf dan ook niet luieren maar ga m’n bed uit. Soms even sporten, meestal het tegenovergestelde: eten. Want sporten is na nachtdienst vaak een flinke teleurstelling. Ik heb dan de kracht van een puddinkje, en het uithoudingsvermogen van een slak. Niet best voor m’n ego dus, om te sporten na nachtdienst. Zeker niet als het nachtdiensten in het weekend zijn, dan kom ik dit soort types tegen. Moet je niet willen.
Na drie relatief rustige nachtdiensten word ik wakker en niet veel later hang ik al weer met S aan de telefoon. Tijd om te doen waar we goed in zijn: Turks ontbijten.
Vet haar in een staart, haarbandje in, eerste de beste trui aan die ik vinden kan en spijkerbroek. Spiegel vermijden. Gewoon omdat het zien van je spiegelbeeld in combinatie van spook en zombie niet echt goed voor je ego is. En ik ook geen zin heb om er ook maar iets aan te doen. In het kader van een beetje beweging, zon en frisse lucht loop ik, in plaats van dat ik bij S in de auto stap. Hardop vloekend over de kou kan ik zelfs de zon niet waarderen…
Ik ben zo ontzettend gaar dat ik van voren niet weet dat ik van achter nog leef. Zinnen die ik uitspreek kloppen niet, woorden komen er ook ongeveer achterstevoren uit en er valt eigenlijk niet echt een goed gesprek met me te voeren. Ik staar suf voor me uit, klaag over het daglicht en knaag rustig wat tomaatjes, komkommertjes en stukjes Turks brood weg. Want ja honger heb ik eigenlijk altijd. Een paar Turkse thee later ben ik nog steeds niet wakker. Het daglicht is too much en ik heb het nog steeds koud. Ik zit met m’n trui aan en m’n sjaal om. S heeft vrijwel altijd een zonnebril boven op haar hoofd “Dan lijk ik groter” is haar briljante idee erachter.
“Wil je m’n bril op?” “Ja doe maar ik word gek van het licht” Daar zit ik dan: Zo bleek als een spookje, zo suf als een konijn en bibberend als een rietje verstopt in m’n sjaal tegen de verwarming aan. S kwam niet meer bij en maakte deze foto van dit nieuwe schaamteloze dieptepunt in mijn modieuze carrière. Als je goed kijkt zie je ook m’n toekomstige vervoermiddel op de foto. We moeten het nog maar eens hebben over onze pensioenleeftijd denk ik…
Met een volle buik liep ik weer braaf naar huis. Je beste vriendin als buurvrouw is super gezellig want we wandelden ook nog samen even naar de Appie Heijn. En de Kruidvat. Waar S zwichtte voor een of ander wimperserum. Great minds think alike, want bestie C bleek vandaag toevallig hetzelfde serum gekocht te hebben. Bij de Albert Heijn haalde ik maar weer broccoli en courgette om soep te maken. (Voor het recept kan je m’n vorige blog even lezen.) Ik moest meer dan een euro afrekenen voor EEN (biologische) kleine ui, maar had niet eens de kracht er wat van te zeggen. S had ruzie bij de kassa maar ik was zelfs te suf om het door te hebben. Gelukkig kan ze prima alleen ruzie maken haha!
Even bij S een warme chocomel drinken en een slap kattengevecht in de tuin bekijken en hop, door naar huis. Waaaarom woon ik ook al weer op vier hoog?! Thuis begin ik vol goede moed aan wederom achterstallig huishouden. Met een muziekje aan. Metallica op standje geluidsoverlast, omdat het kan. Afgewisseld met wat top40. Want why not. Ik heb weer een beetje puingeruimd in m’n kleine appartementje en loop weer wat al jaren ongebruikte bende naar de ondergrondse container. Wie weet ben ik toch geen opgegeven huisvrouw. Ik hou hoop. Mede dankzij vriendinnetje T met haar peptalks. I can do this!
Ik brouw m’n broccoli-courgette soepje snel in elkaar, en loop naar de m’n slaapkamer om m’n laptop te pakken. Plan was om wat vakantiezaken uit te zoeken. Met een kop soep erbij. Op de gang komt me er een penetrante zure geur tegemoet. Maar gezien de nachtdienstbrakheid registreren m’n hersenen niet meteen wat m’n neus ruikt. Kattenkots. Haarbal. OP MIJN BED! M’n hele scheldalfabet heeft geen zin. Haarballen verdwijnen niet vanzelf. Ik ga op de bank zitten en bel met S. “Wat zit je te eten?” vraagt ze.. “Chocolade koekjes” “Je moet toch eerst die haarballen opruimen?” “Ik heb er geen kracht voor..” Eigenlijk zijn die koekjes (Jules Destrooper Belgian Chocolate Thins – AANRADER!) natuurlijk veel lekkerder als je alles hebt gedaan wat je moet doen en dan lekker met koekjes en thee op de bank kan.. Maar oke.. Ik had even een dosis chocolade nodig. Kan de beste overkomen.
Ik gooi m’n frustratie er even uit en ruim daarna toch maar vol goede moed die zure bende op. Even mopperen op meneer Haarbal. Alsof hij er wat aan kan doen… Maar goed hij heeft het gedaan, dus hij krijgt de schuld.
De dag zit erop. Ik ben er ook helemaal klaar mee ook. Ik duik maar vroeg m’n bed in. Duimen dat ik lekker doorslaap. Want het weekend heb ik weer ochtenddiensten. Lekker tegenovergesteld voor m’n bioritme. Knap je van op, die nachtdiensten… M’n hoofd is zo gaar dat ik zelf geen muziek meer wil luisteren. Tijd voor een goeie nacht slaap met mijn kotsende terroristische haarbal op vier voetjes op het voeteneind. Ware liefde.
Weer zeer beeldend geschreven
Hahaha dankjewel🎉