Het was 31 mei 2017. Omstreeks 16.00 uur. Bij het zwembad. Met bestie S op vakantie. 29 jaar jong en in de veronderstelling dat ik voor altijd 18 zou blijven. Ik had mezelf al dagen volgepropt met comfortfood (omdat het steeds slecht weer was), variërend van pannenkoeken, ijs, macarons, schuimpjes tot dubbele lunch en dubbel avondeten. Want je leeft maar een keer en ik geloof in selflove. And I love me some sunshine and some food. Een wafel met Nutella, een enorm bord fruit omdat er een kok verliefd was op bestie S. Goed voor de vitamientjes. Maar ook dát bevat suiker..Ook al zei de spiegel overduidelijk dat het gespierde lijf waar ik mee op vakantie was vertrokken ietsje minder spierdefinitie vertoonde, ik was toch een minibeetje geschrokken toen ik het zag: Cellulitis. Well.. hello there.
Dat ik een paar striae streepjes had wist ik al. Ik ben tenslotte een tijger. En wat is een tijger zonder strepen. Maar nu zat er ook een putje.. twee putjes.. drie putjes misschien wel.
Keihard lachend zei ik tegen bestie S: “Kijk! CelluLieke!” omdat woordgrappen helemaal ons ding zijn. Tranen rolden over onze wangen.S. bewonderde m’n cellulites, noemde me aansteller omdat ik m’n bovenbeen samen moest knijpen om dat putje goed te showen.. ennnn we gingen weer door waar we mee bezig waren: ETEN. De rest van de dag showde ik op random-momenten m’n CelluLieke aan S. Lachen, gieren en brullen. En daarna weer een dikke vette pruillip, niet om de cellulitis, maar omdat het weer begon te regenen. Alles is relatief, zo kreeg m’n cellulitis geeneens zon. Mooi oneerlijk! Dook ik maar weer de hotelgym in. Lekker met gewichten gooien. Ook liefde.
—-
Bovenstaand stukje schreef ik de dag na het ontdekken van m’n cellulitis. Ik sloeg het op in m’n blogconcepten. “Want misschien is het leuk er ooit over te bloggen!” Dat ooit dat is vandaag. Ik moest terugdenken aan jaaaren geleden. Een klasgenootje zei zeer regelmatig gemene -onnodige- dingen over uiterlijke imperfecties van anderen in de kleedkamer. Uiteraard over de afwezigen. Want in iemands gezicht gemene dingen zeggen is best een beetje spannend.
Op een dag maakte ze weer een opmerking over iemands beharing. Misschien omdat het mij persoonlijk ‘raakte’, misschien om hele andere redenen maar een ding was duidelijk: ik had het gehad met d’r achterbakse geouwehoer over iedereen!
“Voooor je over een ander begint: kijk naar jezelf. Jij bent knap van buiten maar lelijk van binnen en op je bovenbenen kunnen we trouwens poffertjes bakken voor een heel weeshuis, kutwijf!”
Dat was uiteraard doelend op de cellulitis op haar bovenbenen en billen. Ze keek me aan, werd rood en toen wit. En banjerde vervolgens boos de kleedkamer uit. Ik riep er nog even achteraan dat ze vooral lekker weg moest blijven of iets in die richting.
Het was al niks tussen haar en mij, en het is ook nooit meer goedgekomen. Ik weet dat mensen uit onzekerheid gaan pesten, maar oh wat had ik een grafhekel aan haar gedrag. En oh wat had ik hetzelfde gedaan, want ik was eigenlijk geen haar beter met mijn uitbarsting naar haar. De kans is aanwezig dat ze dit nu leest: Ik hoop dat je je leven gebeterd hebt, sorry van mijn uitbarsting van toen. Was niet netjes maar ik hoop dat je er iets van geleerd hebt.
31 mei 2017 was dus de dag dat ik ook een paar poffertjes kon bakken. Niet voor een weeshuis, niet eens genoeg voor m’n holle kies, maar toch: ik had poffertjespan-potentie!
Ook al kon je dus geen weeshuis voeden met mijn CelluLieke. Ik moest toen bij de ontdekking al denken aan mijn intense uitbarsting naar haar. En ook aan alle gemene dingen die zij zei over de meiden. Dat achterbakse leuk doen in je gezicht en dan achter je rug om je hele lijf afkraken. Varkens geluiden maken als er een wat dikker meisje nét buiten gehoor afstand was na het langslopen, dat soort dingen. Ook toen kon ik al m’n smoel niet houden. Klasgenootjes van toen weten het ook nog.. Oeps.
Laatste tijd is het weer helemaal “in”… lekker anoniem van achter je beeldschermpje lelijk doen over alle soorten lijven. Dik, dun, groot, klein. Grote tieten, kleine tieten, dikke billen, platte billen, neppe billen, neptieten, dikke bovenbenen.. zelfs als je zo als Victoria Secret-model rond zou kunnen paraderen met een paar veren vleugels op teringtandjes-hoge-hakken, dán nog is er wat mis met je, volgens onze samenleving.
Zo las ik op Facebook een stappenplan van een veel te knappe fitgirl over hoe je in een paar simpele stappen jezelf slanker en je benen langer kon laten lijken op een (bikini) foto. Haar benen rijken overigens al tot aan de hemel, en slanker is onmogelijk volgens mij…
Je moest vooral géén hoge sneakers dragen, op je tenen staan, je string/bikini opsjorren tot wedgie ergens in je taille (en ook alleen een bikini of zo aan), je hoofd een beetje draaien en de camera onder je kin houden. Oh EN een zonnebankje of zelfbruiner smeren was ook een must do.. want een bruin lijf lijkt schijnbaar slanker.
Nou hebben we vast allemaal onze “goeie kant” voor een foto. Maar een heel stappenplan om slanker en langer te lijken vond ik vrij apart. Facebook dacht er anders over want het was schijnbaar voor vele meiden “Life saving” en “You made 2018” en soortgelijk commentaar.
Blijkbaar was dit DE how-to voor 2018. Nu al…. de lat ligt gelukkig erg laag.
Waarom zij als fitgirl met zo ontzettend veel volgers een how to om slank en lang te lijken deelt in plaats van een stappenplan om gewoon meer van jezelf te houden zonder op je tenen te staan en jezelf een wedgie te geven in bikini. I don’t get it, maar oke. Ik ben schijnbaar geen 18 meer.
Een lage lat dus voor 2018. Ook wel eens fijn. Dan valt ie misschien te halen. Of wie weet te overtreffen. Ik schrijf dit in m’n bed, met een halve reep Johnny Doodle met stukjes amaretti koekjes. Ik ben geen fan, maar gezien er een tripje Rome gepland staat, moet ik me alvast inleven in de cultuur toch? Nou moet er natuurlijk een moraal van dit verhaal komen.
Een knallend einde van deze blog. Gratis poffertjes met roomboter én poedersuiker voor iedereen of zo. Maar ik heb geen goeie afsluiter, en niet genoeg cellulitis om poffertjes te bakken voor jullie. Maar oke als afsluiter dan maar dat van je lijf houden zo belangrijk is. Haat je lijf niet om hoe het eruit ziet, maar hou er van. En als je iets eraan wilt veranderen, of er ‘moet’ iets veranderen voor je gezondheid: Go for it op een gezonde manier. Niet te streng zijn! Ook dat is liefde.
Tenslotte houdt je lijf 24/7 zoveel van jou! Je hart klopt al je hele leven! Je lever verwerkt de borrels die je drinkt, je beentjes dragen je elke dag! En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Misschien dus toch een klein moraal in dit verhaal… De lat voor 2018 lag toch al niet zo hoog.
