Lieve Anne

Lieve Anne, Ik kroop achter m’n MacBook met het rommelige idee een brief te schrijven aan de dader van hetgeen jou is of wordt aangedaan. Maar gezien je sommige dingen beter niet kan doen, en het een brief vol haat zou worden. Schrijf ik een “brief” aan jou. Ik hoop dat deze brief nooit op m’n blog verschijnt. Omdat m’n telefoon zometeen van die nieuws updates geeft. Alle nieuwsapps pingelen dan: “Anne ongedeerd en levend terug gevonden”  En dan is daar een of andere goede verklaring voor. Dat hoop ik. Misschien is het struisvogelen, lekker met m’n kop in het zand, maar ik hoop het ZO ontzettend hard.

Lieve Anne, prachtig mooie Anne, wat hou jij me bezig. 25 jaar. Je bent vijf jaar ouder dan de Anne waar ik in de wereld het meeste van hou. Waar ben je? Wat is er met je gebeurd, wat gebeurd er met je?  Wat moet je bang zijn (geweest) en wat moet je je eenzaam voelen (of gevoeld hebben.)  Die verregende selfie, verdomme, hoevaak sturen we die wel niet aan onze geliefden. Pruillip erbij, en als je dan op plaats van bestemming aan komt kan je -als je mazzel hebt en niet hoeft te werken ofzo- een lekker warme douche nemen. Of op z’n minst een kop thee en droge kleding. Jij niet. Alle what if’s gaan door m’n hoofd.  Ik wil ze niet denken maar ik denk ze toch. De Anne waar ik zo van hou is de dochter van m’n zus. Die stuurt me ook wel eens een verregende selfie. En vanavond hadden we nog lol om dure winterjassen kopen omdat we vinden dat we het verdienen. Van die simpele lol, net als om verregende selfies. Maar verregende selfie of niet: ze komt altijd weer veilig thuis. Ik ben altijd blij als ze veilig wordt thuisgebracht of opgehaald, en ik ben ‘dr vriend dankbaar dat hij zo goed voor haar zorgt.

Ik hoopte eerst, toen de eerste berichten kwamen over je vermissing, dat je gewoon even gevlucht was voor het leven. En nee misschien klinkt dat voor veel mensen niet ‘gewoon’ maar ik hoopte dat je wat tijd voor jezelf nodig had. Misschien wat dingen op een rijtje moest zetten, of eventjes de wereld niet wilde horen en zien. Even onder een steen kruipen, in een hutje op de hei… Even offline, even alleen jezelf.  Maar nee.. Men vind wel spullen van jou, maar waar ben jij lieve Anne?

Inmiddels is er een 27 jarige man opgepakt, hij wordt verdacht betrokken te zijn bij je verdwijning. De schijn heeft hij tegen zich als je het mij vraagt. Hij komt uit een gesloten forensische kliniek, niet ver van de plaats waar jij verdwenen bent. En hij zit daar verdomme niet wegens stinkvoeten, of spinazie tussen zijn voortanden. Ik wil het gewoon niet geloven dat er misschien wederom iemand de kans heeft gekregen zich eens in de zoveel tijd zich weer te mengen in onze samenleving – Zoals Peter R. de Vries het zo politiek correct noemde. En dat hij die kans dan zo vreselijk heeft misbruikt.

Wat mij betreft kunnen we het politiek correcte achterwege laten. Als de 27 jarige man die nu verdachte is van jouw verdwijning, daadwerkelijk de dader is, dan faalt ons pannenkoeken systeem. Ik zeg pannenkoeken, omdat er heel klein kansje is dat m’n baas dit leest als ik het ooit online zou gooien, maar ik bedoel eigenlijk dat ons hele slappe rechtssysteem zo krom is als een banaan. En dan vooral het systeem met TBS( proef)verlof en andere soorten ‘gokjes’ waarbij we verkrachters en moordenaars terug willen laten keren in onze maatschappij.  Sorry baas, ik sta toch al niet bekend om m’n politiek correcte woordkeuze: Een real life Bananasplit zijn we met onze enkelbandjes, hoi-ik-ben-er-weer-voor-een-minuut-meldplicht en gesloten inrichtingen waar je makkelijker ‘ontsnapt’ dan je je vrijkoopt met nepgeld in Monopoly.  En dan heb ik het voor de verandering eens niet over de lage celstraffen. De boef en zijn leugens en excuses, die geloven we. Ookal heeft hij in het verleden nog niet een keer de waarheid verteld. We geloven hem opnieuw, of vinden zijn daden niet gruwelijk genoeg om hem niet meer in de samenleving te willen. TBS heeft een nieuwe betekenis nodig voor sommige veroordeelden: Tabee, Byebye & Sorry-jij-doet-niet-meer-mee.

En dit geld ook voor de geen-TBS, maar wel ergens in kliniek en op een andere manier.

Lieve Anne, wat hoop ik dat ze fout zitten. Wat hoop ik dat die 27 jarige verdachte na grondig verhoor terug gaat naar zijn forensische kliniek met een “Sorry voor het lastigvallen meneer” (Dat ze die deur voor de zekerheid goed dicht houden zodat hij nooit meer kan doen waar hij jaren terug voor veroordeeld is. Dat hoop ik ook, zo ben ik dan ook wel weer. Want ik geloof niet altijd in tweede kansen.. Niet als het om verkrachters en andere intens wrede harteloze misdadigers gaat.) Maar dat jij gewoon weer ongeschonden door de voordeur loopt bij je vriend, liever vandaag dan morgen.  Dat je iedereen die je liefhebt kan knuffelen, en dat je iedereen die je liefhebt weer een verregende selfie kan sturen. Dat je grootste ‘klacht’ je doorweekte kleding is, je uitgelopen mascara en dat je te troosten bent met een kop thee, een warme douche en een reep chocola. Gewoon zoals het hoort.  Dat iedereen opgelucht adem kan halen, en we ons weer druk kunnen maken over de politiek, de horror in het buitenland, oorlogen, en eigenlijk alles behalve de vermissing van Anne Faber.

Ik steek m’n kop in het zand. En waar je ook bent lieve Anne, heel Nederland duimt zo hard voor je. Ik wil zo graag dat die nieuwsupdate komt. En dat je alle horrorscenario’s bespaard zijn gebleven en blijven. Ik duim voor jou, en heb een kaarsje voor je aan. Ik hoop op een wonder.  Liefs van Lieke, met-‘dr-kop-in-het-zand.