De boot gemist. En niet in stijl.

Oke. In m’n vorige blog schreef ik over het contrast tussen toerisme en de armoede op de Gili’s. Tevens schreef ik twee keer “Little did I know”.. want ons Gili avontuur kreeg een twist… Lees hier de Gili deel 1 blog Mocht je niet tegen smerige verhalen kunnen. Dan volgt hier de waarschuwing: Lees deze blog niet, en doe vooral wat nuttigers met je tijd. I am not going to leave the dirty details out of the story. Misschien omdat ik deze blog schrijf midden in de nacht om 06.00 uur wegens jetlag slaapissues. En misschien omdat dirty details gewoon helemaal ik zijn. Geen sorry dus. En vast geen interessante blog, maar fuck it, hier komt ie: Het tropische Gili Trawagan kreeg nogal een onverwachte wending.  Drie weken lang heb ik bergen garnalen en heel veel tonijn gegeten. En heel veel fruit. Love it. Tot we bij restaurant en duikschool Diversia gingen eten op onze laatste avond. De tickets voor de boot naar Padangbai  en het hotel in Seminyak waren al geboekt voor de dag en dagen erna. Ik bestelde een steak, met gegrilde groenten en een soort hashbrown aardappelding achtig iets. Volgens onze grote vriend de app Trip Advisor een aanrader. Al tijdens het eten mopperde ik tegen broerlief “Ik had beter gewoon die tonijn  kunnen nemen hoor dit smaakt niet goed..” Ik spoelde de boel weg met een Mojito.  Trakteerde mezelf nog op een fantastische massage en wilde lekker slapen. Zo’n dag op het water, in het water en op het strand is toch vermoeiend haha!

Uren later, toen broerlief lekker lag te snurken, bracht ik wat tijd door op de toilet. Met kramp. Tevens was ik misselijk. En nee niet van m’n eigen strontlucht. Het had overigens wel gekund. Na tig keer kokhalzen besloot ik maar dat er niet gekotst ging worden, het lukte niet. Ik kreeg het zo bloedverziekend heet dat ik de airco midden in de nacht aanzette op standje Ben & Jerry. We sliepen normaal zonder airco omdat we daar allebei ziekig van worden, dus dat zegt wat over hoe allemachtig heet ik het had. De nacht was een drama. Broerlief werd wakker, ik vertelde dat ik me dus echt niet lekker voelde. Maar ik wilde wel van het eiland af dus zo slap als een vaatdoek, misselijk en beroerd mezelf naar de paardjes taxi gesleept. Bij gebrek aan auto-taxi’s en gebrek aan kracht in m’n benen om te lopen moest ik wel. Sorry paardje, en binnen no time stonden we bij de GiliGiliBoat check in. Ik zei nog tegen broerlief “Als we maar geen vertraging of stiekeme tussenstops hebben dan redt ik het wel” Maar tijden, en afstanden enzo zijn allemaal onbetrouwbaar in Bali.. Dus: twee tussenstops en tevens duurde het niet de tijd die op de tickets stond (anderhalf uur) maar ongeveer het dubbele..  De moed zonk me zo in m’n sexy Birkenstocks.  Hoe de fuck moet ik dat overleven dacht ik. Ik had niet eens de kracht die man te vertellen dat ie onwaarheden op zijn tickets en site had staan. Gedwee ploften we aan een tafeltje op het strand en het wachten op de boot was begonnen. Op het mooie witte strand onder een boom. Aan een bamboe tafeltje. Broerlief bestelde een pineapple juice en ik nam af en toe voorzichtige slokjes water van m’n lauwe water.  Ik was kotsmisselijk. Terwijl ik toch prima tegen hitte kan gutste het zweet over m’n lijf. Druppels. En ineens werd het wazig in m’n hoofd en voor m’n ogen. Ik kon m’n broer nog even doodleuk mededelen dat ik flauw ging vallen alvorens het daadwerkelijk te doen. Weg was ik. Toen ik bij kwam was het eerste wat ik hoorde dat er meerdere mede reizigers aan broerlief vroegen of ik epilepsie had. En het eerste wat ik dacht was: “Welke idioot gooit er nou warm water over iemand heen die out is gegaan. Koud water werkt toch veel beter” Tot ik naar beneden keek. M’n witte jurkje met lieve donkerblauwe streepjes was niet zeiknat van warm water.. maar doorweekt met m’n eigen kots.  Het droop nog over m’n voeten, zo m’n sexy Birkenstocks in…  Een koude fles water lag in m’n nek. En broerlief ontzettend bezorgd, samen met nog wat toeristen en locals. Bleek dat ik ontzettend had zitten schudden en trillen. Ik stelde iedereen (zo lief, iedereen was mega bezorgd) gerust dat het een voedselvergiftiging was en ik al lang blij was dat het eten er eindelijk uit was.. Ik voelde me ontzettend smerig.. Ik trok schaamteloos tussen alle op de boot wachtende mensen die jurk over m’n hoofd uit en liep de zee in “Even de kots van m’n benen spoelen” .. Het jurkje heb ik naast een boom neergegooid en niet meer naar omgekeken. Van lief schattig jurkje naar afgedankte kotsjurk in een paar seconde. Het kan snel gaan.

Broerlief had m’n mega oversizede Nirvana shirt voor me uitgepakt en al zittend in de schaduw kotste ik nog een paar keer.. Veegde er zand overheen en zei een paar keer sorry tegen iedereen dat ze dit allemaal aan moesten zien. “Zo, dat is eruit, we gaan gewoon met de boot mee hoor” Ik voelde me alles behalve fit maar ik wilde zo ZO ZO graag gewoon met de boot mee. Terug naar Bali, nog even het kersverse echtpaar opzoeken in hun villa in Seminyak… Sorry S en H.. We hebben het niet gehaald. “Everyone for the GiliGili boat, you can come the boat is here” YES! Ik stond op, zette een paar stappen maar voor ik op de weg stond voelde ik alweer dat ik weer out ging.. Wederom broerlief gewaarschuwd. “Ga zitten dan!”  ik was al onderweg… En naast de incheck tafel van GiliGiliboat ging ik weer out….

Toen ik weer helemaal bij was besloot broerlief dat we toch ECHT niet mee gingen met de boot (het was ook echt niet mogelijk..) en boekte hij een luxe privé villa zodat ik in alle rust kon ziek zijn en bijkomen. Om daar te komen moest ik weer met de paardjes-taxi wat ik dus eigenlijk niet wilde. Zie printscreen naar lieve A toen ik aangekomen was op de Gili’s.

Kotsmisselijk zat ik in het paarden-taxi karretje. Bij de villa aangekomen zag ik er schijnbaar ook erg ziek uit want we moesten nog even wachten en er werd een bedje gemaakt met kussens op een bank, een verse kokosnoot voor me neergezet “That is very healthy” en een lief vrouwtje ging wapperen met een geplastificeerd papier. Ik voelde me ontzettend bezwaard en ging zelf wapperen. Dat papier bleek een pizza menu te zijn, en alleen al van het lezen van de namen van de pizza’s ging ik alweer over m’n nek. Ik kon nog net buiten het muurtje van de villa komen en stond weer m’n longen uit m’n lijf te kotsen. Over m’n voeten. Je hebt talent of je hebt het niet..

In de villa was ik nog wat keren dikke vriendjes met de blinkend schone toiletpot. Daarna lag ik eindelijk een uur te slapen, en broerlief kwam me steeds controleren. “Je bewoog niet..”  Ik heb de liefste broer van de wereld, ofnee, het hele universum.

Slap als een vaatdoek belde ik nog een tijdje met bestie S. Lachend door m’n tranen heen. Met FaceTime kon ze meegenieten hoe ik mezelf aan het dwang voederen was. Knagen op een droge geroosterde boterham. En slokjes lauwe Cola. Door broerlief zijn goede zorgen had ik de volgende ochtend wel wat meer vertrouwen dat we deze keer wel de boottocht naar Padangbai konden doen. Wat was ik blij met de luxe villa in plaats van een stinkende boot op de wilde zee.

Na een redelijke nacht slaap at ik nog een geroosterd broodje. Als je lijf normaal gewend is de hele dag door gevoederd te worden moet het toch ergens wat energie vandaan halen. Paar slokjes lauwe Cola erbij en wederom met paardjes taxi naar de boot. De jongens van de GiliGili boat herkende me nog en complimenteus als ze waren: “Oh you look not so horrible as you did yesterday”… Nee dude, ik lig nu niet knock out op je stoepje… Broerlief en ik mochten binnen wachten. Scheelde minstens 10 graden. Vervolgens werd m’n koffer door een van hun naar de boot gebracht en “Go wait under the tree” en vertelde hij aan de jongens op de boot over gister en dat ik achterop frisse lucht plek wilde in plaats van binnen.

De hele reis heb ik achterop doorgebracht. Staand, met m’n hoofd naast de boot. De ene sloot zeewater na de andere… maar ook frisse zeelucht en oh wat was ik daar blij mee. Zeiknat en met rode ogen van het zeewater in plaats van het longen uit m’n lijf kotsen (goed voor de afwisseling toch) kwam ik relatief vrolijk en bedekt in een laagje biologisch zeezout aan. Broerlief opgelucht want die hield me de gehele tocht nauwlettend in de gaten. Door naar Seminyak, het verkeer zat redelijk mee en we hadden een heerlijk hotel voor een belachelijk lage prijs. (Signature hotel mocht er iemand op zoek zijn naar Seminyak tips) M’n haar eindelijk gewassen. De dirty details: Stukjes kots, kilo’s zout en een zooi knopen waar de scouting u tegen zou zeggen.. Ik was weer fris.

Wat was ik blij dat ik op het kingsizebed plofte zeg. De terugreis verliep rustig. We bleken in hetzelfde vliegtuig te zitten als collega J en zijn vrouw O die teruggingen van hun huwelijksreis. En gezien mijn eetlust nog nul was maar ik wel steeds half slappe pogingen deed kwam J even mijn eten opeten en zo werd het wachten tot we eindelijk aan de 17 uur durende vlucht gingen beginnen nog gezellig ook.

Deel een, van Bali naar Singapore had ik even pech, want de speciale koosjere maaltijd van de man naast ons stonk zo ontzettend dat ik non stop met m’n Balinese flesje met val-niet-flauw-en-ga-niet-kotsen olie onder m’n neus adem aan het halen was.

Dat was gelukkig maar 2 uur, van Singapore naar Amsterdam heb ik een rits films gekeken en eventjes geslapen terwijl ik tussendoor tig keer het hele levensverhaal van het oude vrouwtje naast me heb aangehoord (hm hm, hmm hm, oh oké, ok, okeee, oh!) Als ik moest plassen moest ik maar over haar heen klimmen want: “I am to old for this”  Oke. Klimmen it was..  Ondertussen goot zij zich vol met sterke drank. En ik met water. Verschil moet er zijn.

De jetlag is nog steeds aanwezig, en de vrijdagnachtdienst wordt vast lachen. Collega’s, als jullie meelezen. Doet u mij maar een cafeïne infuusje. En een reep chocola. Want van alle vakanties die ik me kan herinneren, is dit de eerste dat ik geen vakantiekilo’s mee terug heb genomen. Elk nadeel heb zijn voordeel zei ooit een wijs man. Dunkin Donuts op elke hoek van m’n werkgebied: Ik kom eraan! Liefs, vanuit Amsterdam in plaats vanuit Bali..

Het is veel te koud hier. S en H, volgend jaar jullie eenjarige huwelijk in Bali vieren? Dan boek ik alvast…..