Vakantie ontwijkend gedrag. Stagneren. Bali, ik kom eraan hoor.

Afgelopen dagen/weken stonden nogal in het teken van werken. En eten uiteraard. Maar vooral werken. Vijf ochtenddiensten, drie middagdiensten en drie ochtenddiensten, een zooitje nachtdiensten. Om maar even wat te noemen. Doe daar nog wat overwerk en feestjes bij. Wat andere zaken die geestelijk energie slurpen en de uurtjes slaap werden minder en minder, net zoals de kleur in m’n gezicht.”Minder, minder” is  dus niet alleen een uitspraak van onze politieke beroeps drabber Wilders. Bestie S haar hele huis was tijdens onze verregende vakantie in Turkije voor de zoveelste keer veranderd in een riool. En na heel veel strijd, bloed, zweet en tranen is het eindelijk zover: De renovatie is gestart. Of nouja.. afgelopen vrijdag werd de hele inboedel opgehaald, in de stromende regen. Het kostte 10 mental breakdowns maar alles zat in de vrachtwagen. Gezien ik de nacht ervoor druk bezig was met dansjes doen en lieve A te feliciteren was mijn mentale support aanwezig in een soort zombie-versie van mezelf. Zelfs m’n eten smaakte me niet. Daar plakte we nog twee nachtdiensten achteraan en ik kan nu wel officieel zeggen dat ik niet meer weet hoe ik voor woensdag alles geregeld ga krijgen wat ik nog moet doen. “Wat moet je doen dan Liek” Nou, ik vertrek komende woensdag naar Bali, met broerlief. Want je leeft maar een keer en het leven is een feestje.

Ik heb aangeboren eet-talent. Maar ik heb ook aangeboren talent om te stagneren in alles wat er moet gebeuren, tot op het alles laatste moment. Zo erg zelfs dat bestie S al meerdere keren dacht dat we het vliegtuig niet zouden gaan halen omdat ik mijn koffer nog niet ingepakt had. Dat we het dan als alles toch nog riiight on time geregeld is en we -nadat we de taxi deur midden in de nacht vakkundig slopen- veilig op Schiphol door de security zijn gekomen voor elkaar krijgen om gewoon omgeroepen te worden als “last call”..   Dat nemen we voor lief. We liepen te shoppen, of zaten te eten.. Ik weet het even niet meer. Maar goed, aangeboren talent dus om alles tot in het extreme op de spits te drijven.

Ik roep tegen mezelf dat ik het allemaal makkelijk red,  en ondertussen zeur ik tegen m’n besties dat er te weinig uren in een dag zitten, ik doodmoe ben, en het allemaal niet zie zitten. Stagneren. Weten wat je allemaal moet doen en er komt niets uit je handen. Sterker nog, ik ga allemaal dingen doen die niets met vakantie voorbereidingen te maken hebben. Gezellig lunchen, sporten, borrelavond, etentjes..

Ondertussen bel ik de wax salon: “Kunnen jullie me maandag of dinsdag even helemaal haarvrij maken?” “Ik zal even kijken maar we zitten aardig vol” Er was nog precies een plekje, op de maandag. Waarom ik dan niet eerder een afspraak maak? Ik ben zo. Ik drijf het op de spits. Ik denk dat ik gewoon het beste functioneer als het een chaos, en alles op de spits gedreven wordt.  Terwijl juist rust zo fijn voelt als het eventjes niet loopt..

Ik kreeg gister ook nog even een brief in de brievenbus. Ik hoefde voor de verandering eens niet te betalen. Maar misschien had ik dat wel liever gedaan: Aankomende maandag begint er een renovatie achtig iets in m’n trappenhuis. Of we gang leeg willen maken. Schilderwerk enzo. KA UU TEE. Want al sinds ik hier woon staat er een grote kast op de gang. Vol met schoenen. En nou ga ik op vakantie maar ik neem niet zoveel schoenen mee. Die kast moet dus leeg. En die kast past niet in m’n appartementje. Morgen dus maar heel lief die renovatiemannetjes vragen of ze asjeblieft de kast willen verplaatsen voor het schilderwerk. Leeg weegt ie gelukkig weinig. En hopen dat vriendinnetje A die op m’n huis en m’n harige terrorkind past niet teveel overlast heeft.

En nu? Nu is het zondag, heb ik na m’n nachtdienst wederom weer veel te weinig uren geslapen en lig i

k met een liter thee en een restje Milka te bloggen. Misschien helpt het in m’n hoofd. Misschien creëert het wat rust. Misschien inspireert het me om verdomme eens KEIHARD in actie te komen. Misschien ook niet. Paspoort, geld, zonnebril, bikini en een goed humeur. Meer heb ik eigenlijk niet nodig voor drie weken Bali.

Rust kan je redden Liek, dus blijf nog maar even in bed met je laptopje.. En regel meteen nog even lunch met je besties.

En blijf dan vooral weer een paar uur hangen op het terras. Met je winterjas aan want het lijkt verdomme wel te stormen. Bali, ik kom eraan, echt waar.. ik weet alleen nog even niet hoe. Dus ik ga maar gewoon lunchen. Adios.