Chocola, slechte excuses, red velvet en balans..

Ik kan toch wel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat eten een nogal belangrijke factor is in mijn leven.  Als je me vraagt wat m’n hobby’s zijn staat eten vermoedelijk boven aan de lijst.  Gelukkig staat de sportschool er ook in, als mooie tegenhanger. If I can’t eat with you we can’t be friends. Ik kan letterlijk bij het avond eten of het toetje me al verheugen op m’n ontbijt. Terwijl ik nog aan het kauwen ben ja.. Ik kan ook bij de lunch al opties opperen voor avond eten. En ook dan ben ik nog niet eens klaar met eten. Gewoon alvast aan het bedenken what to eat next.

De mensen die me goed kennen weten dat ik vrijwel altijd de vrolijkheid zelve ben, en altijd wel het positieve kan vinden in de meest crappy situaties. Tenzij ik honger heb. Dan ben ik net een peuter, die liggend in de supermarkt met zijn vuistjes op de grond aan het beuken is en krijst om het pak koekjes wat jij net terug gelegd heb in het schap.  En dat allemaal x10. Als ik honger heb ben ik echt onhandelbaarder dan m’n eigen haar na 3 dagen niet borstelen. Stel dat er ooit oorlog uitbreekt, stuur mij op de vijand af, in hongerige modus. Dat wordt de kortste oorlog ooit. Of ik eet de vijand op, dat kan ook. Probleem oplossend vermogen? CHECK!

Gelukkig hebben m’n beste vriendinnetjes altijd snoepjes/koekjes en ander eetbaar spul in hun tas, en zelfs mini verpakkingen Nutella (Nee S, shut up haha!) Is it that bad? Yes it is. M’n maatje K maakt me op nationale chocolade dag intens gelukkig met onder andere een Kinderchocolade ei, of na een verjaardag (vol eten..) een Tony in z’n dashboard onderweg naar huis. Tony’s bij thuiskomst na vakantie, en lieve T

die van ijs tot snoep en chocola meesleept weet ook hoe ik op m’n leukst bent. Goed gevoederd. C die een doos rockyroad brownies per post stuurt toen er iets te vieren viel voor me.  En dat zijn pas enkele voorbeelden. Er komt zelfs heel soms anoniem een reep Tony in de brievenbus…. (dit mag vaker hoor anoniempje!) Als het niet goed met me gaat, ik verdrietig ben of iets… Somehow vrolijkt iedereen me op met chocola. And it works. Later daarover meer!Vaak komt die chocolade craving als ik in bed lig (of opgerold in een dekentje op de bank), met Netflix, of bloggend… Of zelfs al half slapend dus dan is dit het gevolg: Aankleden, schoenen aan, jas aan, vier trappen af, door de regen 500 meter lopen, 500 meter weer terug, die verdomde vier trappen weer op, natte zooi weer uit doen… Dan thee zetten, want chocola is het lekkerste met thee. En met thee en “de buit” weer terug m’n bed in.  En soms gaat dat volledig mis en bel ik smorgens lachend met bestie S: “Je raad het al.. in slaap gevallen met chocola…”   hele zooi onder de chocolade vlekken. En soms is het nog erger, dan val ik in slaap met thee EN chocola. Torrebak, Jep! (Voordeel is dat slapen in een vers opgemaakt bed gewoon in een woord fantastisch is. Dus bekijk ik het maar positief.)

Ik noemde het net “de buit”.. Want zo voelt het dan ook. Het voelt dan echt zo slecht en goed tegelijk. Maar als ik dan de chocola in de thee heb gedoopt en vervolgens nog een keer en nog een keer.. Dan is alles weer alleen maar goed.

Ook iets wat me blijft fascineren: Chocola (of ander comfortfood, whatever you like) ‘fixt’ alle problemen, van verdriet tot frustratie. Vaak hoor je mensen zeggen die proberen gezonder te leven, of af te vallen dat ze een emotie eter zijn. Alsof dat de magische woorden zijn. Het perfecte excuus. Yes it is. Het perfecte excuus voor onszelf.  En nee dit is geen aanval, ik gebruik het ook. Misschien is het wel een soort aanval, maar dan ook een op mezelf..   Oeps.

-Je hebt een kutdag gehad, dan mag je wel wat lekkers. -Je bent verliefd maar het is niet wederzijds, tijd voor een reep Tony. -Je bent niet aangenomen bij je droombaan, kom maar doorrrr met die Ben & Jerries. -Je kreeg weer een envelop binnen met de woorden “door u te betalen…”  Hop, trek open die zak M&M’s. Mét nootjes.

Gek genoeg troosten we onszelf niet alleen maar ook belonen doen we graag met wat lekkers:

-Je hebt hard gewerkt en je deadlines gehaald vandaag. Tijd voor wat lekkers. -Je hebt een oma’tje geholpen met oversteken. Levert je karmapunten op trouwens, maar ook: Tijd om je goede daad te belonen met wat lekkers. -Je hebt eindelijk je klootzakkerige vreemdgaande vriend omgedoopt tot ex: Tijd voor wat lekkers. En zo gaan we maar door.. -Je hebt een vast contract binnen gesleept. -Je puppy is zindelijk -Je hebt een hele dag niet gevloekt (are you human?) -Je hebt je plichtmatige bezoekje aan die ene saaie tante weer gedaan. -Je hebt je kledingkast uitgemest (Ik trakteer op Tony als je de mijne ook doet) -Je hebt alle was weggewerkt -Je hebt het de hele dag uitgehouden met ‘die ene’ collega -Je hebt om ruzie te voorkomen je moeder gelijk gegeven terwijl het hele universum weet dat ze onzin uitkraamde -Je hebt de fiets gepakt naar het werk in plaats van de auto (dat dat was omdat dat a10 meer hoofdpijn oplevert dan een fles Baileys zeggen we niks van)

Allemaal redenen om wat lekkers te eten.  Er is eigenlijk gewoon ALTIJD een reden voor wat lekkers. Hoe kut is dat!? En met wat lekkers bedoel ik dan natuurlijk niet 3 blokjes chocola. Die drie blokjes chocola-eters vallen voor mij in de categorie Superhuman met Superpowers. Nee ik bedoel ik gewoon een reep of minstens een halve.  Die je als het even kan wegspoelt met een borrel. Of gewoon met thee. Als ik moet kiezen tussen nooit meer chocola of nooit meer alcohol is de keuze toch echt nooit meer alcohol trouwens. Iemand vroeg me dat laatst naar aanleiding van het feit dat mojito’s in Spanje er soms al erg vroeg in gingen…. (en in hakten… ) Maar nee ik verkies chocola in alle soorten toch echt boven alcohol. Liever kies ik trouwens niet. Niet zo mijn ding dat kiezen.

Terwijl ik weet dat al bovenstaande voorbeelden gewoon allemaal bagger zijn, allemaal slappe excuses voor je hoofd vol willen proppen met chocola. Hoeft trouwens geen chocola te zijn, maar gezien chocola m’n favoriet is gebruik ik die graag als voorbeeld (no shit Sherlock..) Af en toe haat ik mezelf even tot op het bot. Ik heb wat eten betreft echt geen ruggengraat. Zoals ik wel als grap zeg: Ik heb zelfs m’n eigen ruggengraat opgevreten.  Het is dat ie vast niet smaakt en motorisch gezien het onmogelijk is aan m’n eigen ruggengraat te knagen.. Of Tony moet een nieuwe Limited Edition uitvinden: Crispy backbone met salted flakes of stop eating bitch.

Afgelopen zaterdag had ik een balansdag. Ik had de dag ervoor namelijk schandalig veel gevreten met m’n besties bij zo’n all you can eat tent, met sushi, grill en zelfs Chinese hapjes die ik verassend lekker vond. Letterlijk misselijk zaten we uit te buiken op het muurtje voor het restaurant. En nog geen 5 minuten later zat ik al de snoepjes weg te werken die we meegejat hadden. Besties kijken daar gelukkig niet van op. Dat scheelt. Soms zijn ze eventjes een beetje verbaasd maar dat duurt niet veel langer dan een seconde of tien. Gelukkig.

S en ik hadden daarna nog een rondje gewandeld. Dat is voor mij een soort van ’the key’: balans houden. Bewegen en vreten.  Allemaal leuk en aardig maarehh: De dag erna zou een balans dag worden. Geen gesnoep, geen calorie rijk eten, hoog in eiwitten (lang verzadigd gevoel) en al helemaal geen late night bunker aanvallen.

Zaterdag ochtend ging het wekkertje (wekkertje klinkt wat beter dan luchtalarm om wakker te worden om 05.00 uur..) voor ochtenddienst nummer 4  van de 5 al weer vroeg. Ik had keurig m’n ontbijtsmoothie de avond ervoor al gemaakt. Die slobberde ik braaf weg terwijl ik m’n Facebook half slapend doorscrollde. Een paar uur later postte ik een gigantische goddelijke punt Red Velvet cake op datzelfde Facebook.

“Ik denk dat mijn balansdag een beetje naar de tyfus is” Om half elf was ik al gezwicht. Nouja gezwicht kon je het niet eens noemen. Het onderwerp ging van DE goddelijke koekjes van Van Stapele in de Heisteeg naar de Red Velvet van De drie Graefjes. En daar zaten we. Een mega punt naar binnen te schuiven alsof ik dagen

niets gegeten had. Hij was mega lekker en elke calorie meer dan waard. Maar what the fuck was er met m’n balans dag gebeurd?  In een nanoseconde. Dag balansdag. De lunch sloegen we maar over. Die cake met dikke dikke laag icing (ik ga alweer kwijlen als ik er aan denk) was flink vullend en de bak kwark met blauwe bessen riep m’n naam totaal niet. Best een beetje balans toch?

Die avond gingen S en ik even kofte eten bij restaurant Efendy. (Aanrader trouwens, op de Burgermeester de Vlughtlaan.) En toen stond we allebei braaf ons bord leeg hadden bekeken we schaamteloos het toetjes menu. Om de schade enigszins te beperken bestelden we niet allebei een eigen punt maar deelden we er een.

Nog een punt Red Velvet. Deze keer iets minder groot, en iets minder icing. Maar wel met slagroom. Dus heb ik S haar hersens nog net niet ingeslagen omdat zij de brede kant (met icing) helemaal opgevreten had.  Want ik had slagroom, en slagroom is liefde. Ruggengraat Liek? Nee. Die heb ik opgegeten. Hoe zit het met jullie ruggengraat kwa eten?

Oh en ps. De Red Velvet van de Drie Graefjes is de winnaar van deze test. Het was gewoon een test. Ik ben helemaal geen vreetzak. Oké doei.