Invalidenparkeerplaats, slecht gesprek met mooie plot twist

Of je niet beter echte boeven kan gaan vangen.Of je gepest bent in je jeugd. Of je niks beters te doen hebt. Of je vader trots op je is. Of je niet beter een vak had kunnen leren. Of je ook zo stoer bent zonder uniform. Of je niet gewoon kan waarschuwen. Of je jezelf in de spiegel aan kan kijken. Of je uniformgeil bent. Of je je handboeien ook in bed gebruikt. Of je niet gewoon je kop kan houden.

Het is een kleine greep uit de zaken die je als politieagent gevraagd worden. Het is geen belediging. Maar om nou te zeggen “goh wat leuk” Nee. Niet zo echt.

Vaak kan je een passend antwoord geven. Je kan het proberen met een beetje humor. Je kan het serieus proberen of je kan diegene een eyeopener geven met een gevatte opmerking of wedervraag. Of negeren. Dat kan natuurlijk ook, want meestal is er geen antwoord goed genoeg. En is géén antwoord ook niet goed.

Ik ben niet op m’n mondje gevallen en meestal heb ik wel een mooi antwoord op een van de vele vragen of opmerkingen van mensen op straat en vaak levert dat leuke gesprekken op. Leuker als de manier hoe ze begonnen. Maar soms is het even lastiger. Zo stond ik/probeerde ik laatst met een man te praten die zijn auto op een invalidenparkeerplaats parkeerde.  Deze invalidenparkeerplaats had een bord met een kenteken eronder. Het kenteken van de man kwam niet overeen met het kenteken op de auto.

Ik ging met mijn fiets naast de bestuurderskant van de auto staan en tikte met mijn nagels op het raam. Zachtjes. Om even de aandacht te trekken van de bestuurder en hem te verzoeken een ander plekje te zoeken… Dat liep even anders en met zo’n plottwist dat ik er dan ook mijn eerste politieblog van maak:

Het raam gaat open en de man zucht overdreven hard gevolgd door een vermoeide “Jahaaa?” Lekker begin van een gesprek wel…. “Goedemorgen meneer, U staat op een invalidenparkeerplaats.” De man kijkt me aan alsof ik hem zojuist heb verteld dat er poep onder zijn schoen zit. (En ik zijn schoen was…) Hij keek vol walging.

Ik vraag me af of hij me gehoord heeft en verduidelijk mijn toch al redelijk duidelijke opmerking: “Bent u in het bezit van een gehandicapten parkeerkaart meneer?”  “Nee ik ben in het bezit van een boel haast een geen zin in je gezeik over parkeerkaartjes.. daar is parkeerbeheer toch voor?”

Ik doe nog een poging: “U staat op een gehandicaptenparkeerplaats meneer. Het gaat niet over het wel of niet betalen van parkeergeld u mag hier niet staan dus ik verzoek u bij deze vriendelijk een ander plekje te zoeken” “Ik zoek helemaal niks” en tegelijkertijd gaat de telefoon van meneer over. Een vrolijk muziekje doorbreekt de niet meer zo vrolijke sfeer.

Meneer neemt de telefoon op met de woorden: “Ja Frans ik heb dus net een plekkie gevonden maar nu staat er zo’n blauwe betweter naast me en ze vindt dat ik hier niet mag parkeren maar maak je geen zorgen hoor ik pak m’n spullen en ik kom er aan.”

Ik heb een beetje het gevoel alsof hij praat over iemand anders terwijl het toch écht over mij gaat en ik er nog naast sta ook. Normaal kan ik eerlijkheid tot op zekere hoogte waarderen maar er zijn toch grenzen.. Dit voelde respectloos, zo vreselijk streng was ik niet en je auto verplaatsen is in mijn ogen niet meer dan logisch als je op een invalidenparkeerplaats staat.

Als je noodhulp (het rijden van de 112- spoedmeldingen) hebt ben je altijd met een maatje samen. Ik had surveillance dienst, dat is ook vaak samen maar soms ook niet. Ik was in mijn eentje aan het ‘biken’ zoals we dat noemen. We hadden weinig personeel in de ochtenddienst en anders zou ik als zogenoemde ‘derde man’ bij een ander koppel aan sluiten in de bus of auto. Ik hou van lekker op de fiets, en als het zo uit komt ben ik dan dus soms ‘solo’. Het is druk in het gebied waar ik werk, maar ook veel collega’s die me kunnen helpen als ik een situatie in mijn eentje niet prettig vind. Of de situatie onveilig is of dreigt te worden.

Ik had me netjes aangemeld als solo-biker. Zodat als ik om hulp van collega’s vraag men weet dat ik alleen ben. Ik stond ergens waarvan ik wist dat er camera’s hangen. Ik vroeg via de portofoon aan de afdeling cameratoezicht of ze even via de camera

mee konden kijken gezien het dan wel geen onveilige situatie was, maar door meneer zijn gedrag toch geen goed gezellig gesprek.

De man hoorde mij uiteraard praten in mijn portofoon en zei: “Solo? Wil er soms niemand met je samenwerken?”  Ik was er klaar mee. Een van de door mij vaak gebruikte ‘gesprekstechnieken’ is iemand confronteren met wat ik zie, voel en hoor. “Meneer ik vind de manier hoe u tegen mij praat EN de manier hoe u over mij praat nogal respectloos voelen. U komt over alsof u een 14 jarige puber bent, maar volgens mij bent u een volwassen man. Het is nog hartstikke vroeg, het is  lekker weer en de zon schijnt. Laten we het vrolijk houden, start de motor, gooi die mooie auto in z’n achteruit en zoek een andere parkeerplaats.”  Het was even stil.

Er komt een mij al jaren bekende verslaafde aanlopen. Met een verfrommeld doosje van de Wok to Walk die hij vast ergens uit een prullenbak heeft gevist. Hij negeert vrolijk het feit dat ik bezig ben met een ‘staandehouding’ zoals we dat noemen en met een grote grijns wenst hij me een fijne dag. Hij loopt naar me toe en draait zijn elleboog naar me toe. Ik tik zonder na te denken mijn elleboog tegen de zijne, wens hem een fijne dag en roep nog eet smakelijk achter hem aan.   Hij loopt bijna tegen een Amsterdammertje aan omdat hij zich nog omdraait en terug roept: “Dankjewel schat doe je voorzichtig!” Ik roep terug:”Altijd! Let op jezelf en hou die fles wijn in je zak!”  Dat laatste is net zo nutteloos als tegen mij zeggen dat ik niet de hele reep chocola op mag eten. Maar toch roep ik het.  Gewoon omdat het kan.

Het elleboog tegen elleboog is zijn manier van gedag zeggen. Een soort boks, maar dan anders. Ik ben het gewend van hem dus voor mij is het normaal maar de man in de auto zijn hele blik is ineens veranderd. Hij kijkt rustiger uit zijn ogen en hij weet geloof ik niet wat hij ervan moet vinden. Maar, jammer genoeg, mijn boodschap had hij nog niet helemaal begrepen:

“Sorry je hebt misschien wel een beetje gelijk, ik deed niet erg netjes tegen u.. maar ik moet alleen even wat wegbrengen dus ik ben met 10 minuutjes wel terug..”

In mezelf denk ik een paar niet zo nette dingen. Ik zeg ze niet hardop maar ik denk ze zeer zeker… Maar, ik antwoord overduidelijk:

“Nee meneer. Auto starten en een andere plek zoeken en anders kost het u 370 euro en als u pech heeft wordt uw auto nog weggesleept ook. U staat notabene op een parkeerplek van een gehandicapte.”

“Je was tegen die junk een stuk aardiger.. Maar oké ik ga al hoor.. je hebt duidelijk niets beters te doen. Ga boeven vangen ofzo.”

De man start de auto en zet hem in zijn achteruit. Wat een onnodig moeilijk gedrag op de vroege morgen.. Ik stapte weer op mijn fiets terwijl ik me bedacht dat ik hem eigenlijk op zijn minst had na kunnen trekken. Misschien had hij nog wel boetes openstaan ofzo.  Tegenwoordig hebben we een diensttelefoon waarop dat kan, erg makkelijk, maar ik was het op een of andere manier glad vergeten. Terwijl ik normaal vrijwel meteen om rij en kenteken papieren vraag (als ik daar reden toe heb uiteraard.)

De man is inmiddels vakkundig uitgeparkeerd en staat weer naast me, maar deze keer met het raam van de bijrijderskant open en hij begint twijfelend tegen me te praten: “Sorry mevrouw ik ben met het verkeerde been uit bed gestapt, dankje voor het niet geven van die dure bekeuring. Ik had hem wel verdiend he?”

Ik was dusdanig verbaasd van deze vriendelijke comeback dat ik (met m’n bek vol tanden) hem alleen een beetje wazig aan heb staan kijken voor minstens tien seconden. Ik denk dat mijn gezicht boekdelen sprak want voor ik had geantwoord vertelde hij me dat hij door de verslaafde die zo vriendelijk tegen me was, en ik tegen hem, de mens achter het uniform zag.. De mooie woorden:

“Hij zei dat je voorzichtig moest doen. En het klonk alsof hij het meende – ”  Ik kon het niet helpen om hem in de reden te vallen met: “Hij meent het ook. En ja ik ben aardig tegen hem. Hij is dat ook vrijwel altijd tegen mij. Ik was tegen u ook correct en beleefd. En ik kreeg alleen respectloze bagger over me heen”

“Ik hoop dat de rest van de mensen die u vandaag tegen komt aardiger zijn dan ik tegen u was. Sorry”

En met die toch best hele mooie woorden reed meneer weg. Op zoek naar een ander parkeerplaatsje.

Disclaimer: Voor iemand denkt: “Ik heb toen en toen wel een bekeuring gekregen! En geen waarschuwing!”Iedere agent heeft een discretionaire bevoegdheid. Dat wil zeggen dat je zelf kan en mag bepalen wanneer je een bekeuring geeft en wanneer niet.  Dat ik in de hierboven omschreven situatie geen bekeuring heb geschreven wil niet zeggen dat dit de enige aanpak is.