Afgelopen week zat vol met gezellige ontbijtjes, lunches, knuffels en bijklets momentjes met de lieve mensen om me heen. Op die momenten realiseer ik me weer extra hoe belangrijk die mensen zijn.Tegenwoordig heeft iedereen het altijd chronisch druk. En zijn we met z’n alle chronisch moe. Omdat we chronisch teveel afspraken inplannen. En dan ook fulltime werken. Misschien ligt het aan mij.. maar af en toe lijkt het echt alsof er te weinig uren in een dag zitten, te weinig dagen in een week en te weinig weken in een jaar. Chronisch tijd tekort.
Deze hele week was druk met werken, maar ook vol met fijne afspraken. En als kers op de taart trouwde vrijdag mijn neef. Op het strand in Noordwijk, met zijn grote liefde. In het zonnetje. En zon maakt alles zo ontzettend veel fijner in het leven. Van zaterdag naar zondag had ik nachtdienst en toen ik om 11.30 uur mijn ogen open deed scheen de zon. 11.30 uur na nachtdienst? Ja dat zijn normale tijden voor mij.. Helaas. Mocht je me in de nachtdienst tegenkomen en denken “Goh Liek wat zie je er verrot uit” Jep. Eeuwig slaapgebrek met nachtdiensten. Ik heb van alles geprobeerd in ruim 10 jaar nachtdienst maar mocht jij de gouden tip hebben. Ik trakteer op een reep Tony Chocolonely naar keuze. En nee me knock out slaan telt niet. Overigens mocht iemand nog een zombie zoeken voor in een zo’n crappy b-film met zombies. Look no further. Ik ben in te huren. Betalen mag in chocola.
Maar goed. Vanmorgen werd ik dus wakker, en nadat ik een voorraadje slaapsmurrie uit m’n ogen had geveegd deed ik al mopperend tegen Munk de gordijnen open..
(“Jaaaa Munk, ik ga je zo eten geven… een momentje asjeblieft” “Nee ik ben je niet vergeten… ” “Jaaahaaaa!” “Opsodemieteren nou ik heb net m’n ogen open verdomme” “Oke. Okeeheee!” “Allemachtig wat is het licht” “Munk ik ben je slaaf niet” “Oke. OKE!” )
Goed. Eerst de baas hier in huis tevreden gesteld met een bakje natvoer. Ik ben dus overduidelijk wél zijn slaaf maar ik ontken dat af en toe nog. Welke fase kwam er na ontkenning? Berusting…?
De groepsapp met m’n besties was al bezig toen ik nog lag te slapen.. (oh de terreur van groepsgesprekken op WhatsApp. Dat je ineens 223453 berichten gemist hebt…) Zonder veel (oké.. zonder iets) aan mezelf te doen plofte ik niet veel later met bestie S op het terras van Birtat in de zon. Grote zonnebril op en fuck de wereld. Keurig ingesmeerd met een laag zonnebrandcreme. Dat dan weer wel. (Nee collega’s jullie hoeven niet te vragen of ik heb liggen zonnen in de Ijtunnel!) Beentjes in de zon en we wachten op C die ietsje later aan kwam scheuren. C zag er weer prachtig stijlvol uit (zelfs met het warme weer) en ik voelde me nog even extra tokkie in m’n korte broekje en hemdje naast stylish C en S in haar schattige jurkje.. Maar agh, who cares. De hele dag stond in het teken van eten, drinken, kletsen, mensen kijken en heel veel lachen en genieten met C en S… Dit was een heerlijke afsluiter van een heerlijke week! In het park bij een soort mini festivalletje (WestWaarts) mensen kijken en genieten van wat slechte optredens en een DJ waarbij ik me echt afvroeg of dat hij betaald kreeg of bij moest betalen om te komen draaien.. Nouja.. draaien. Hij heeft op ‘play’ gedrukt en is bier gaan drinken. Of een shot heroïne genomen. Dat zou ook best kunnen.
Maar met een zonnetje is alles prima. Ook een slecht festivalletje in een park in Amsterdam west. Van WestWaarts door naar onze yolo-in-de-BoLo ijssalon. Als standaard neem ik altijd een bolletje citroenijs. Omdat citroen net zoiets is als de zon: met citroen is het leven beter. Daarbij probeerde ik deze keer grapefruit ijs uit. Waar ik meteen flashbacks krijg naar vrijwel alle vakanties waarbij er een fruit buffet was. Ik eet altijd hele schalen grapefruit partjes leeg. Tot ik serieus blaren in m’n mond heb. En dan klagen natuurlijk. Maar wel stug dooreten. Opgeven is geen optie. En de volgende dag weer.. Net zoiets als je bek branden omdat je te veel trek hebt in je bloedhete pizza of kaassoufle. Vermoedelijk verbranden je opa en oma ook nog steeds hun gehemelte. Je leert het dus gewoon nooit. Living on the edge.
Ijsje dus. En daarna door naar ons vaste terras voor een liter water met citroen (citroen maakt alles beter!) en een borrel. Toen C naar huis ging voor te eten met ‘dr familie bleven S en ik nog even hangen en eindigden weer waar we de dag begonnen.. Bij Birtat. Onze liefde voor Turks eten won weer eens van de slanke lijn.. Inmiddels zit ik op de bank deze blog te schrijven en ondertussen aan het kletsen met lieve Norma . Iedereen die mij volgt op Feestboek ziet ook dat ik heel vaak lieve, grappige, gekke, verdrietige of ontroerende dieren foto’s en filmpjes like. En ik strooi met hartjes in de reacties. Dat is negen van de tien keer iets wat Norma post. Norma runt een opvang voor dieren. Met hart en ziel. En bloed, zweet en tranen. Veel tranen. Van blijdschap maar ook van frustratie of verdriet. Want alle dieren bij Norma hebben een verhaal. Meestal geen verhaal waar je blij van wordt. Norma heeft niet alleen katten, vogels, honden en paarden. Maar ook geitjes, schapen, varkens en koeien. Er staat een paard op de gang bij Norma. En een in de keuken. En er ligt een schaapje op bed. Ik schreef hierboven dat ik vond dat er te weinig uren in een dag zitten.. Ik mag niet klagen als ik Norma hoor over haar dagen. En nachten. Wat een respect voor deze vrouw.
Ik ben compleet afgedwaald van deze dag en dit dagverslagje.. Maar goed, ik heb dus echt een heerlijke dag gehad. En een heerlijke week. Weken als deze maken me zo ontzettend dankbaar voor de lieve mensen om me heen. Precies zijn wie je bent. Flaws and all (om het in Beyonce taal te zeggen) en dan houden ze precies van me zoals ik ben. En ik van hun. En dat is onbetaalbaar genieten. Ik schrijf dit dan ook echt met een dikke glimlach en een voldaan gevoel. En door m’n gelul over pizza heb ik nu trek in pizza. En in kaassouffle. Verdomme.
Verder is er weinig actueels gaande wat ik wil delen. Er is uiteraard genoeg gaande maar ik voel even de behoefte niet mijn mening erover te geven.. Wel heel verdrietig nieuws waarvan we allemaal wisten dat het zou komen maar ik toch flink moest slikken toen ik het las:
Tijn is overleden. Dankzij Tijn zijn nagellak-actie is nagels lakken nooit meer hetzelfde. Wat een gigantische held. Wat een strijder en wat een voorbeeld. Lees hier mijn blog over Tijn die ik schreef tijdens Serious Request. Tijn, jij kleine grote held. Je hebt je ziekzijn zo ontzettend stoer gedragen. Je hebt het miljoen gehaald en je bent een voorbeeld voor verbroedering. Hoe liefde verbroederd en overwint. En iedereen zijn nagels lakte en/of geld doneerde. Woorden schieten tekort, maar jij hebt je stempel gedrukt op deze aarde. En wat voor een.
