Een puntje van herkenning..

“Ik word altijd zo stresserig van Amsterdam” “Ja ik ook het is net alsof al die mensen hier altijd haast hebben!” “Ja en ze zijn altijd zo laconiek in het verkeer..” “Ja ze denken zich altijd overal nog even tussen te wurmen” “En ze zijn arrogant. Ze lopen gewoon voor je auto langs met een blik alsof ze onschendbaar zijn””Ja en erg vriendelijk zijn die Amsterdammers in het verkeer ook niet vind ik”


IMG_1737

IMG_1737

Na die laatste zin begon Galantis met Peanutbutter Jelly in m’n oren te spelen en liep ik weer verder… Afgezien van het feit dat ik helemaal lekker ga op dat nummer liep ik ook met een brede grijns verder om het gesprekje wat ik zojuist schaamteloos afluisterde. Het was tussen twee automobilisten. Twee vrouwen, een jaar of 35. Niet dat het interessant is voor de blog maar gewoon omdat het leuk is: De ene in een cremekleurig mantelpakje met donkerblauwe killerheels en handtas, met perfecte oogmakeup en kapsel waar overduidelijk veel tijd in zat. De andere in een spijkerbroek, tot boven haar enkels  nonchalant -de ene hoger dan de andere- opgerold, een paar roze Adidasjes eronder. Een groot donkerpaars spijkerjack met een zebraprint shirtje eronder. Een bos ontploft haar en een felroze lipstick op.  Oh de herkenning. Vrouw twee lijkt kwa uiterlijk flink op mij.  Het kan zijn dat ze erover heeft nagedacht, maar ik denk dat ze gewoon aan heeft getrokken waar ze zin in had. Comfy, een beetje stoer en nonchalant.   En waarschijnlijk is haar oplossing voor een bleke kop of een slaaptekortje van minstens een week hetzelfde als de mijne: een fel lipstickje! It did the job.

Goed, ik dwaal al weer af, maar nu heb je een beetje een beeld van de vrouwen waar het mee begon. Ze stonden allebei druk kletsend al half in de auto, naast elkaar geparkeerd. Zo als alleen vrouwen dat kunnen, gewoon vlak voor het instappen nog een heel nieuw gesprek beginnen.. We noemen het gewoon talent. Het excuus waarom we te laat zijn verzinnen we in een hele seconde, dus zo halen we weer tijd in! Time management, zou ik ook over kunnen schrijven. Moest je al lachen? Ik ook, grap van de eeuw want ik suck in plannen enzo.

Ik herken mezelf wel in het gesprek van die vrouwen.  Altijd haast heb ik niet, maar ik denk dat het wel zo lijkt. Ik heb met verkeer het geduld van een springspin. Een springspin? Ja spinnen zijn al kut genoeg en dan heb je ook nog van die krengen die springen. Je ziet hem, je hebt geen eens tijd om een hartaanval te krijgen en hij is uit het zicht.  (Ook daarvan zou je overigens een hartaanval kunnen krijgen….het níet meer zien van een spin)   Een soort hide and seek voor volwassenen..

Het altijd haast is dus een soort van “eeuwig ongeduldig in het verkeer” Laconiek ben ik vrees ik ook wel.. En arrogant zeker. Ik ben zo iemand die voorrang afdwingt. Lopend. Als ik het niet heb. JUIST als ik het niet heb. En ja overal tussen wurmen.. Ook daar ben ik schuldig aan. Maar alleen met de scooter.  Ja ik weet dat het irritant is. En nu komt het ergste: Als ik het niet zelf ben, dan scheld ik op precies diezelfde zaken. Snappen jullie het nog?

Ik ben dus gewoon f*cking irritant. Ik denk dat het enige wat ik niet doe is met de scooter over het fietspad tegen de richting in rijden. (Misschien ga ik dan toch nog een kleinnn beetje naar de hemel? En is m’n vader nu niet compleet geshockeerd van het feit dat z’n dochter een kleine verkeersaso is)

Bovenstaand is misschien een tikkeltje overdreven. Want dat is leuk voor de blog.. Maar het is een soort survival of the fittest in het Amsterdamse verkeer. If you snooze, you loooose. Een beetje assertief moet je wel zijn, anders duur je de gehele Rozengracht + Raadhuisstraat overfietsen langer dan mij de tafel van 7 en 8 op laat noemen. En geloof me, dat is lang.

Ooit wel eens op vanaf de Marnixstraat, kant van de Raampoort/Bloemgracht de kruising met de Rozengracht getrotseerd om met de fiets of scooter op de Rozengracht te belanden?  Nee? Snap ik: Het is namelijk een Kwalitatief Uitermate Teleurstellende kruising. Je staat keurig te wachten op groen licht. (In die tijd kan je een gehele reep Tony naar binnen knagen als je een beetje geoefende chocola eter bent, maar dat terzijde) Je geduld is op de proef gesteld en dan is het eindelijk groen en dan moet je nog opletten dat je niet plat wordt gereden door een taxi, tram, bus of fietstaxi die uit dezelfde richting ook groen hebben en alle kanten op gaan. Dan heb je ook nog al het verkeer in tegenovergestelde richting. EN de voetgangers die de Rozengracht oversteken hebben ook nog groen verdomme.  Het lijkt een beetje op dat ouderwetse spelletje waar je een kikker veilig naar de overkant moest zien te krijgen zonder hem te veranderen in kikkerdrap. Goed en verder weet ik het even niet hoe die kruising gaat. Het is in ieder geval klote en ik rij er veel maar dan ook veels te vaak. En bijna nooit zonder even te vloeken. Zelfs als ik me aan alle regels hou. En dat doe ik daar, want het is een kruising waarbij de kans best aanwezig is dat je eindigt in een ambulance.

Goed. Je bent niet in kikkerdrap veranderd en je hebt je frustratie er weer even uit gescholden: “Verdomme klote tram waarom moet jij nou persee rechtdoor nu sta ik hier midden op die pestpleures kruising!”

Vervolgens word ik nog ingehaald ook. Door een racefiets. Ja lekkerding ik weet dat jij ook scooters inhaalt op je racefiets maar voor mijn ego is het slecht. Maar m’n scooter verder op laten voeren doe ik ook niet want dan wordt het weer spannend als ik op de rollenbank moet.   Niet dat ik daar vaak op moet, maar die ene keer  jaren geleden een rollenbank boete was genoeg om het voor altijd (oké, dat kan ik niet beloven..) af te leren. Ik laat me dus gedwee inhalen door een racefiets. Met glad geschoren benen. Hij kan zo in een Venus of Gilette reclame. Brrr. Ik wurm me even tussen twee braaf-op-het-rode-verkeerslicht-wachtende fietstoeristen door. Zonder te tuuuteren. Tuuuteren laat ik aan de Turken over. Zo ben ik. Met dubbele puntjes op de u. Maar die verzinnen jullie er maar even bij.

Oke. Grapje. Ik tuuuuter me de tyfus. In de Damstraat. Toeristen die heerlijk wazig om zich heel kijkend midden op de straat gaan staan. Eerst worden ze bijna door een taxi tot kikkerdrap omgetoverd en daarna door mij aan de kant getuuuuterd.  Van schrik laat een van de toeristen haar laatste hapje Dunkin Donut vallen. Dit gaat me karma punten kosten. Het was nog wel een heerlijke blauwe Koekiemonster donut.

“Je mag hier niet stilstaan pannenkoek!”  “Er geld hier een STOPVERBOD halve tamme!”  “Gaat het vandaag nog gebeuren of zal ik een tentje opzetten?”

Ik lijk best op m’n vader die ik nog niet lang geleden samen met buurman C hoorde schelden op een scooter tegen de richting in over het fietspad. Sorry pap, jij krijgt de schuld van bovenstaand!

“Ja en erg vriendelijk zijn die Amsterdammers in het verkeer ook niet vind ik” Ik hoor het gesprek tussen Mantelpakje en Opgerolde Spijkerbroek even herhalen in m’n hoofd. Ik denk dat ik de conclusie kan stellen: Ik voelde een klein puntje van herkenning.  Ik ben laconiek, arrogant, niet erg vriendelijk en ik wurm me overal tussen. Maar omdat ik het toch graag positief bekijk: ik leef nog!

Maar misschien is dat omdat ik niet alleen op mezelf let, en op het rode licht, maar ook op alle mede asocialen op de weg. En op de fietstoeristen en taxi’s. Dat scheelt een hoop. Oh en in het normale leven, wat zich niet scheldend en tuuuuterend afspeelt ben ik best aardig hoor.  Dan ben ik alleen laconiek met opruimen, ben ik best vriendelijk (zo niet moet je me wat te eten geven) en wurm ik me niet overal tussen. Tenzij het voor aan de rij is voor ijsjes. Arrogant vind het straathangend tuig hier me met enige regelmaat. Meestal nadat ik niet reageer op “pssst” of soort gelijke geluiden.   Dan maar arrogant.

Mocht je deze blog leuk vinden. Lees deze dan ook.

    Geef een reactie

    Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

    Home Over Lieke Blogs
    © Liekeschrijft.amsterdam 2025. Built by Bright Brands