90. Lieve Oop.

Al drie keer heb ik een heel stuk geschreven, en weer Cmd A Delete. Een snelle toetsencombinatie waarmee je alles selecteert op je beeldscherm. En zo hoppa, de digitale shredder in.Die drie pogingen waren alle drie niet ‘goed’ of ‘geschikt’ voor m’n blogbrief. Misschien moest ik alleen even de woorden kwijt en was het verwijderen ervan voldoende.  Maar goed dat maakt niet uit, deze poging gaat niet naar de digitale shredder. Poging vier dus en ik heb er nog maar een borrel bij gepakt. Proost lieve Oop. Geen Jenever want dat vind ik niet te zuipen.

Normaal zou ik de oren van je kop lullen, over van alles en nog wat. Nu is het even anders.. watten in m’n hoofd. Zoals je weet is tellen m’n sterkste eigenschap niet, maar ik tel je verjaardagen gewoon door. 88 hebben we niet met je mogen vieren, 89 ook niet.. En nu zou je eigenlijk 90 worden.  Negentig. Dat is toch allemachtig oud! “Gewoon blijven ademhalen” zei m’n lieve oude buurvrouwtje me laatst. Dat was haar geheim om oud te worden. Ik denk dat haar geheim is dat ze elke dag een pak bokkenpootjes wegknaagt. Maar “Gewoon blijven ademhalen” is misschien ietsje beter voor de gezondheid. Maar ik denk dat als je het oma zou vragen ze eerder kiest voor het pak bokkenpootjes hihi!

Nou kan je van oude mensen echt een heleboel leren, dus dat doen we maar gewoon he. We blijven gewoon ademhalen. Ik heb op de valreep op tijd nog met papa geproost op zijn verjaardag. En daarvan thuiskomen kwam het rare besef.. Wederom dit jaar geen twee verjaardagen achter elkaar. Op zich natuurlijk wel want 90 is toch een mooi getal en ook al ben je niet meer hier, je bent toch wel jarig hoor.

Normaal zeg ik over iedereen die bij wijze van spreken maar een jaar ouder is dan ik: “Nou ik moet het nog maar zien te halen” En niets is minder waar want ookal hoop ik stiekem dat jullie gewoon met ons meekijken daar vanaf boven: De wereld is een tyfuszooi Oop. Echt waar. En het lijkt steeds erger te worden. Eigenlijk moet er iemand even op reset drukken. Zo makkelijk als ik m’n hele stuk tekst de digitale shredder in gooi, zo zou er ook een resetknop voor de wereld moeten zijn. Gewoon de hele bende even uit zetten. En dan weer aan, in frisse nieuwe modus. Dat iedereen gewoon weer eens normaal doet. Vrede, lief tegen elkaar.. dat soort dingen. “Ik moet het nog maar zien te halen” is misschien een beetje pessimistisch voor een optimist als ik want ik ben natuurlijk van plan ontzettend oud te worden.

Vandaag kwam er in het nieuws dat de 14 jarige jongen die verdacht wordt van het seksueel misbruiken en vermoorden van Romy een bekennende verklaring heeft afgelegd. Opa, de wereld is naar de klote. Die reset knop is nodig. Ook de dood van 14 jarige Savannah zit een minderjarige voor vast.  Wat een ellende, ongeloof en verdriet..

De ene na de andere terroristische aanslag. Ze vermoorden zo ontzettend veel onschuldige mensen.  Ze richten geweld rechtstreeks naar m’n buitenlandse collega’s. Kindjes zijn het slachtoffer van grote-mensen-bullshit. Er gebeurd zoveel shit in de wereld om geld, macht, ‘geloof’, seksuele geaardheid en stukken land.. Werkelijk ik snap het niet. Als iedereen toch eens gezellig samen een reep chocola naar binnen zou knagen zouden we allemaal ietsje dikkiger zijn. Meer om van te houden, en dus zie ik alleen maar voordelen. Ik dwaal weer eens af.. Maar voor een keer kan het me niet schelen. Ik heb niet de illusie dat deze blog veel gelezen gaat worden. En misschien schrijf ik deze poging vier toch wel voor de digitale shredder. Ik schrijf hem voor jou lieve Oop, en voor mezelf.

Oop, jij bent nog uit de tijd dat als je ruzie had met iemand je dat met de vuisten oploste als het moest. En daarna was het weer goed. Gewoon iemand, of elkaar, een paar beuken geven en weer door gaan met het leven. Geven en leven rijmt zelfs op elkaar! Dat zegt toch genoeg? Misschien moeten we gewoon weer terug daar naartoe. Niet schieten, niet een mes tussen iemands ribben, niet martelen, niet haten om seksuele voorkeur, niet moorden zogenaamd uit naam van een geloof.  Niet strijden om een stuk land maar samen wonen.. Gewoon vuist tegen vuist. En daarna is het klaar! Geen idee waarom ik dit allemaal schrijf, het is nogal een hak op de tak verhaal.

De 90 heb je niet gered Oop.. Ik zie mezelf alweer staan voor iedereen die afscheid van je kwam nemen.  Met een natgehuild slap papiertje in m’n handen stond ik daar voor iedereen. Het liefst was ik keihard weggerend, maar hoge hakken en het feit dat je soms voelt dat je iets ‘moet’ doen voor iemand hield me tegen.  En eigenlijk wilde ik het ook gewoon graag. Het was een laatste eer. En zo droeg ik toch een stukje over je voor. Alles kwam altijd goed! “Ja dat komt wel goed” … Ik hoor het je soms wel eens zeggen. (Ik denk op de momenten dat ik het nodig heb)

“Dag Oop, dag superheld..Het enige wat je niet kon is vliegen.. en dat kan je nu wel”

Dat waren mijn eigen favoriete-alles-omvattende woorden voor je. Afscheid nemen is gewoon echt stom. Ik wilde kut typen, en dat had ik weer weggehaald want dat is niet netjes. Maar soms dekt “stom” de lading niet. In dit geval dus zeker niet. Afscheid nemen is dus gewoon kut. Het is hier tenslotte mijn blog, en mijn woorden. Algemeen Beschaafd Nederlands hoeft van jou niet toch Oop? Jullie missen is ook stom. Op oma’s verjaardag ben ik ook gaan schrijven. Toen schreef ik een stuk over oma, maar heb ik alles weer de digitale shredder ingegooid. Ik denk dat het nodig was. Schrijven is en blijft een van m’n uitlaatkleppen. Het enige wat ik me nog goed kan herinneren van het stuk wat ik schreef aan oma is dat jullie de kleine van K en S niet mee konden maken. Het is een mooi mannetje Oop.  Maar jullie kijken vast samen toe en zien dat. En ook wat een lieve mama K is! Ik weet het zeker.

Mooi vind ik het wel dat jullie nu samen niet meer ‘hier’ zijn. De dood is genadeloos, maar ik geloof er in dat jullie op oma’s verjaardag samen geproost hebben. En vandaag op jouw verjaardag ook Oop. Zonder ons. Zonder Lazerushap bij de Griek. Zonder toetje met vuurwerk. En zonder Griekse dansjes of boordengooi festijn. Maar wel samen met oma. En dat doet me goed.

Samen is een mooi woord. Samen met iemand die je liefhebt, samen met iemand waar je graag tijd mee doorbrengt. Samen met iemand waar je het gezellig mee hebt. Samen met iemand waar je goed mee kan praten. Samen met iemand waar je mee kan lachen. Samen met iemand die je helemaal vertrouwd.  Samen met iemand waarvan je houdt. Samen maakt het leven zo ontzettend veel leuker. En samen sta je sterk.  Ik geloof in samen. Dat hoeft geen officiële verbintenis te zijn zoals oma en jij hebben, je hebt vele versies van samen. Overigens. Ik draag jullie verbintenis met trots om mijn ringvinger. Zo draag ik jullie samen altijd bij me. Jullie liefde is een voorbeeld. Dat je ondanks de pijn zo hard wilde leven voor oma. Het is bewonderenswaardig lieve Oop. En  ik denk dat dat wel is waar de wereld veel van kan leren. Ik ben ook een ieniminie stukje van die wereld en ik ben dankbaar voor alles wat ik van je heb geleerd. En omdat samen een mooi woord is, probeer ik ook te blijven geloven in de samenleving. Maar soms is dat wel even lastig Oop.

Omdat je mijn superheld bent, en nu dus wel kan vliegen: Lieve Oop, vlieg je af en toe eens langs.. daar waar we je nodig hebben? Want stoerkijken en doorlopen lukt niet altijd en is ook niet voor alles de oplossing.. soms hebben we je echt nodig lieve Oop.

De brok in m’n keel is terug. Ik mis je. Ik mis oma. Ik mis jullie samen. Gefeliciteerd Oop, gefeliciteerd Superheld. je kan nu vliegen dus je mag je eigen slingers ophangen daarboven. Proost! ♥️Liefs, Lieke