Doe mij maar wuppies en Oranje soesjes.

Als ik een voetbalfan zou zijn zou ik bloggen over de lege Coolsingel. Maar goed ik ben geen voetbalfan. Ik hou sowieso niet zo van spelletjes. Risk bijvoorbeeld. Ik kan er gewoon een missie van maken om iemand anders het leven zuur (en de Risk missie onmogelijk) te maken, ik hoef niet te winnen. I just did not gave a shit. Gave ja, want het is jaren geleden dat ik Risk gespeeld heb. En er zijn vast nog weinig mensen die het met me willen spelen. Ik ben zo’n speler waarvan je liever hebt dat ze niet meedoen. Vooral de fanatieke spelers hebben dat.  Zo een die verliest, ‘dr glas leegdrinkt (en alle hapjes opvreet) en denkt: “Oké whatever”  Ik voel de echte drive om te winnen niet. Een gezelligheidsspeler met een kronkel in ‘dr kop. Veel negatiever zal ik mezelf niet omschrijven, want verder ben ik best leuk.  Ik ben niet zo goed in spelletjes. Stef Stuntpiloot is favoriet als het om gezelligheidsspelletjes gaat. En koehandel met m’n zus en d’r familie. Maar allemaal voor de gezelligheid. Ik ga niet met pakken kaarten gooien. (Ik zou het soms wel willen overigens, dat geef ik gewoon toe!) Maar als ik zo die mafkezen in Rotterdam nu zie dan is gezelligheidsspeler zijn zo erg nog niet. Waren er maar meer die verloren, de bitterballen naar binnen propten, de Febo nog even plunderden en daarna dachten: “Joep doei en de mazzel”. Spoel je verlies weg met nog een lauw biertje (wat je toch niet meer smaakt maar goed je moet toch wat) Gooi het lege blikje uit frustratie maar op de grond, en go home.  Geef je maten een klop op de schouder, knoop je clubsjaal om je nek (niet te strak), lipjes getuit en borstjes vooruit. Want of je club nou wint of verliest, jij bent supporter, fan van het eerste uur dus ook als ze finaal van het veld zijn geswifferd (of geswaffeld, om dit saaie verhaal wat op te leuken en voor een ieder die in beelden denkt) moet je ze steunen.

De definitie van steunen zou je op kunnen zoeken op google. Je gebruikt daarvoor trouwens diezelfde smartphone die je ook goed weet te gebruiken om je maten te filmen als ze iets aan het vernielen zijn of met blikjes bier (of bakstenen, het begint allebei met een b) naar de politie gooien. Alleen gebruik je dan Google. Google weet nog meer dan het betweterige vriendje van je dochter (want hey, ook jij bent gewoon vader/vrouw/vriendin en zoon) Probeer maar eens.

Maar nee, in plaats van teleurgesteld af te druipen blijf je lekker hangen. Je sloopt hier en daar een prullenbak, graaft een baksteen uit (want goh, waarom zou je niet gewoon met een baksteen door de stad kunnen lopen!?) je scheld een paar ME’ers uit voor vieze flikkers, pakt er een terrasstoel bij, verteld met je lamme kop aan de serveerster dat ze lekkere tieten heeft en vraagt of je er even in mag knijpen, die terrasstoel vliegt door de lucht.. Het gaat van kwaad tot erger en jij en je een paar uur geleden nog oh-zo-gezellige-maatjes blijven net zo lang vervelend gedrag (netjes uitgedrukt van mij he!) vertonen tot je ineens in een arrestantenbusje zit. In een nanoseconde van straat getrokken door de Aanhoudings Eenheid. Nadat je daarvoor al vaak genoeg gewaarschuwd was vermoedelijk al wel een klap met een lange lat gekregen had van de Mobiele Eenheid.

Als je de volgende dag wakker wordt in je celletje-zonder-zeezicht en de roomservice aan je stalen deur staat snap je het even niet zo goed meer. “Wilt u koffie of thee? En wilt u bruin of wit brood?”

Met je slaperige kop wordt je snel wakker als je jezelf ruikt. Kots, vies oud zweet, bier en een weeïge uien lucht.. Dat patatje oorlog vermoedelijk. “Doe maar koffie.. en wit brood” Je zit achter een dikke stalen deur en je bed is ietsje minder comfortabel dan je boxspring thuis bij vrouwlief en de kinderen.  Je pakt de lauwe bak koffie aan en je hoort “Sorry je brood is nog bevroren.. er kwamen ineens onverwacht wel heel veel mensen binnen dus we moesten extra brood laten komen”  Je zet je lauwe koffie op je mooie hufterproof metalen tafeltje en voelt een flinke kater..

De roomservice verblikt of verbloost niet van de geur die uit je cel komt. De geur van: “Voor mij is het geen spelletje, als het moet ga ik letterlijk over lijken”  Ze legt je bevroren brood neer, ook dat pak je en terwijl jij wakker staat te worden stelt ze je nog wat vragen over of je straks wilt douchen en roken. En gaat met haar karretje verder. Door naar het volgende celletje.  “Moppie doe mij maar een bak koffie met melk en suiker en broodje pindakaas oh en mag ik extra boter? Jullie brood is altijd zo droog”  Je buurman is een beetje hardleers, die maakt er een soort ritueel van. Voetbal kijken, rellen, aangehouden worden…  het kan hem niet schelen, als z’n cluppie verliest gaat hij rellen, als z’n cluppie wint gaat hij rellen.

Stelletje tuig.. leer je verdorie toch eens te gedragen.  Man the fuck up. Je cluppie verliest, je cluppie wint. Je kan feesten, je kan janken, maar laat de stad heel, laat de tegenpartij heel, laat de politie heel, val de serveersters niet lastig en ga lekker bij je mama op de bank uithuilen.

Mocht er nu iemand denken dat ik dit schrijf over de nederlaag in Rotterdam. Nee. Dit gaat over de relschoppers, de hooligans. Die de gewone voetballiefhebber en fan een slechte naam geven. De reden waarom ik regelmatig tegen vrienden en kennissen zeg “Be safe” als ze naar een wedstrijd gaan kijken. Dat is triest. De inspiratie kwam zeker door Rotterdam, maar het geld voor elke voetballiefhebber die zichzelf ‘fan’ noemt. Maar gewoon hooligan is. Voor inhoudelijke stukken over voetbal moet je niet bij mij zijn want ik vind de meeste voetballers aanstellers met hun onzinnige schwalbes en aanstelleritis nog erger dan een kerel met griep. Ik vind het leuk als ons hele land ineens ‘een’ is en we met z’n alle achter Oranje staan in plaats van elkaar naar het leven staan…  Overal oranje gekte! Oranje vlaggetjes, wuppies (want Moestuintjes moet je water geven..) oranje jurkjes waar eigenlijk niemand fatsoenlijk in past en “Hup Holland Hup”

Oké, en oranje slagroom soesjes..