Uitslapen, heerlijk uitgebreid zaterdags ontbijtje, even snel douchen en hop, de scooter op naar de Munt.Daar vriendinnetje A opgehaald. Vroegah, toen reden A en ik kilometers door de stad, lekker schelden op toeristen (en op niet-toeristen..) en allerlei andere gezellige zaken. For old times sake zaten we weer samen op de scooter. A had “zin in wat fris voor lunch” en ik riep enthousiast. “Yoghurt barn!”
Vroemvroem en we waren in de Pijp. Ik hou van de Pijp trouwens. Echt een fantastisch leuke buurt. En er zit een Yoghurt barn. Op de Eerste van der Helststraat stonden een paar klapborden met de mededeling dat het verboden was fietsen en scooters er te parkeren.. Gelukkig stonden en rijen fietsen en daar kan mijn scooter dan best bij. Precies achter het klapbord met het parkeerverbod was nog een plekje! Hoppa! Yoghurtje kiezen, toppings kiezen (brownie, dulche leche, frambozen en Bostogne koek is een prima combinatie!) thee erbij en bijkletsen maar. Het was even geleden dat we de tijd hadden echt helemaal bij te kletsen dus de tijd vloog voorbij. We besloten even het Sarphatipark in te lopen voor een wandeling in het zonnetje. En nog meer kletsen uiteraard. Door een PVDA mannetje werden we voorzien van een verkiezingsflyer en een roos. Omdat het nooit normaal kan met A en mij leverde dat wat grappige foto’s op. Overigens vraag ik me af of het ooit wel normaal kan bij mij en m’n vriendinnen. Het zal wel besmettelijk zijn. Of gewoon soort zoekt soort. Maar we hadden het er weer eens over.. En bleven bij de conclusie dat je gewoon veel beter gek en een beetje niet-zo-normaal kan zijn dan een kopie van iemand anders. Doe eens gek, er doen al zo veel mensen normaal.
Met goed gezelschap, wat te eten en een zonnetje vliegt de tijd voorbij. Voor we het park in gingen zei ik nog: “Zal ik die scooter voor de zekerheid even verplaatsen” en dat bleek toch een van mn meest verstandige opmerkingen van de zaterdag geweest te zijn. Helaas peanutbutter bleef het alleen bij de opmerking en heb ik hem gewoon laten staan. Je kan natuurlijk niet verstandige opmerkingen maken en ook nog verstandig handelen. Er zat op alle fietsen een mooie gele ‘verboden te parkeren’ sticker…
En tussen mijn windscherm zat ook een mooi wit papiertje. Of ik even wil betalen: 60 euro. En natuurlijk administratiekosten van 9 euroknallers. Gelukkig kan ik goed relativeren en zei ik eerst een twee keer iets onaardigs over God en daarna bedacht ik me hoevaak ik iets uitvreet waar ik een boete voor zou behoren te krijgen. Bijvoorbeeld de keren dat ik de rode verkeerslichten in Amsterdam negeer zijn niet meer te tellen. Dus oke. Zonde van het geld, maar fuck it. A afgezet op het station, kusjes, knuffels en op naar huis.
Want niet heel veel later zou vriendinnetje D voor de deur staan. Vrijdag op het werk kwam ik toevallig vriendinnetje A tegen (oh jongens ik moet iets beters gaan verzinnen dan al die voorletters want dit vriendinnetje A is weer een andere..) en zij kwam met de spontane uitnodiging voor borrelen. En niet zomaar borrelen. Nee A paste weer op de enorme villa met uitzicht over het water van vrienden van haar. Housesitting voor gevorderden zullen we maar zeggen. Wat een prachtige villa, en wat een prachtig uitzicht. En wat werden we brak wakker. Vriendinnetje E was ook aanwezig en het was zo ontzettend gezellig dat we de tijd een beeeetje uit het oog verloren. We dronken allemaal wat anders en A had voor ons allemaal een eigen fles. Open haard erbij, kletsen, hapjes.. Daarna kwam E met een old school playlist en voor we het wisten zaten we keihard mee te blèren en dansjes te doen op allerlei oude nummers… Urenlang. We zochten omstebeurt een ouderwets nummer uit en gingen helemaal los. Jeugdsentiment….. Toen we uit eindelijk in bed lagen moest er natuurlijk nog gekletst worden en ging de zon al ongeveer weer op. Het wakker worden was dan ook enigszins een kleine tegenvaller.. “We zijn geen achttien meer”
Maar het avondje/nachtje/ochtendje in de prachtige villa aan het water was echt genieten. Een soort Centreparcs vip-huisjes gevoel. Maar dan veel vip-erig. Toen ik bij D in de auto stapte voor de terugweg kon ik allemaal denken “Wat een heerlijk weekend” En wat een zegening zijn al die lieve mensen om me heen.
