{Ik schreef deze blog grotendeels in het vliegtuig terug naar Nederland september dit jaar, en maakte hem nu af}
(Bijna) iedereen heeft wel iemand verloren in het leven.
Iemand die aan ouderdom overleden is en je je als nabestaande al een beetje kon voorbereiden. Een noodlottig ongeval waarbij iemand die je ontzettend lief hebt in een nanoseconde uit het leven wordt gerukt. Iemand die zelf besloot uit het leven te stappen en 100 vragen achterlaat. Iemand die na een lang ziektebed de strijd verliest. Iemand die overlijdt door een ander. Dat kan natuurlijk in het noodlottige ongeval, maar ook door moord/doodslag..
Soms is het veel besproken, en soms is het verhaal een stil verdriet waar bijna niemand vanaf weet. Stille verhalen die je niet wilt delen omdat bij de gedachte in combinatie met het zoeken naar de juiste woorden de tranen alweer achter je ogen branden. Maar sommige mensen zijn zo stoer.. Ik ontmoette op het vliegveld van Antalya twee zulke stoere mensen:
Ruim een uur geleden plofte ik op een van de weinige comfortabele stoelen neer bij de Starbucks op het vliegveld van Antalya. Wachtend tot ik het vliegtuig in kon zat ik een mega chocolate chip cookie weg te knagen bij m’n muntthee en mensen te kijken.
Ik hou van mensen en dat in combinatie met het saaie vliegveld (weinig taxfree geshopt deze keer) raak ik in gesprek met een Engelstalige jonge vrouw naast me. Naast haar zit een jongeman in een elektrische rolstoel met allerlei technische snufjes.. (het woord “kasplantje” ging door m’n hoofd.. Maar dat voelt zo respectloos dat ik het eigenlijk niet durf te typen. Ik doe het toch om aan te geven hoe het over kwam)
Af en toe geeft ze hem met met veel voorzichtigheid een slokje uit het blikje ijsthee voor haar neus. Ik zie aan zijn ogen dat hij het vreselijk vind dat hij niet in staat is zelf het blikje naar zijn mond te brengen, maar wel ook liefde en dankbaarheid.
Ik ben veel nieuwsgieriger dan goed voor me is en voor ik het weet ben ik beland in een heel heftig gesprek. (Terwijl het begon met een compliment over haar prachtige armband zonder verdere intenties)
Er volgt een verhaal waar ik me nu, terwijl ik straks al ga landen op Schiphol me nog rottig over voel;
De jonge vrouw en man zijn een stelletje. Al ruim 5 jaar samen. 2012 waren ze naar Azië op vakantie ze wilden van alles bekijken daar middels een rondreis. De ouders van de jongeman had voor het hele gezin (+ “aanhang” want de jonge vrouw naast me was mee als vriendinnetje van de jongeman in de rolstoel ) een vakantie geboekt om te vieren dat de moeder van de jongeman in de rolstoel borstkanker en (als ik het goed begrepen heb) een ernstige bacterie welke haar zenuwstelsel aantastte had overleefd.
Het ging mis. Ze kregen een vreselijk auto ongeluk. Het stuur van de huurauto blokkeerde..(vermoedelijk, want het werd niet goed onderzocht) de auto crashte met een snelheid van ongeveer 100 tegen een boom die geen millimeter meegaf.
De boom had niets.. in de woorden van de jonge vrouw “The only one with a real so called happily ever after was that beautiful tree” (Aan hoe ze het woord beautiful uitsprak wist ik meteen hoe diep ze het leven en het hier en nu koesterde)
De vader en moeder van de jongeman hadden geen gordel om en werden via het voorruit de auto uitgeslingerd. Beide op slag dood. Het zusje van de jongen vocht nog een half uur voor haar leven onder de armen van machteloze hulpverleners. Maar die strijd was oneerlijk en ze bloedde dood voor de ogen van de jongeman waar ik nu naast zat.
De jongeman zelf had (bleek achteraf) een boel, maar afgezien van verlamming kende ik de Engelse medische thermen niet. Maar als ik het goed begreep (naar verduidelijking vragen in Jip en Janneke Engels durfde ik niet) heeft hij zijn zusje voor zijn ogen dood zien gaan. Hij hoorde én zag alles.. maar kon niets doen.
Wegens het gebrek aan voldoende hulpverleners en het stellen van heftige prioriteiten als “Wie heeft onze hulp het aller allerhardst nodig” hebben ze hem na een vlugge controle (hij ademde en had hartslag en geen zichtbare slagaderlijke bloedingen) laten liggen tot er meer hulpverleners waren.
De jonge vrouw vertelde me dit allemaal achter elkaar met een zachte dappere stem. Het leek alsof ze geen adem haalde tussendoor. Ik durfde geen slok of hap te nemen en pas toen er een lange stilte viel na haar verhaal en mijn “I am so sorry for you guys.. I don’t know what to say but you guys are so brave” durfde ik te drinken en te vragen waar het meisje was op moment van het ongeluk.. Ik was een en al oor en wist zeker dat ik niet gemist kon hebben in het verhaal waar zij was.. Ik stelde de vraag en een nanoseconde later had ik eigenlijk alweer spijt.. “I just broke a lot of bones and stuff like that and passed out like a pussy.. I woke up in the hospital two days later”
Allemachtig..
Stoer kijken en niet gaan janken Liek. Ze vertelde me nog zachtjes dat de jongeman soms wel kon praten, maar dat dat alleen lukte als hij volledig in zijn comfort zone was.
Ze waren op vakantie geweest en ja, het vliegveld was sowieso buiten zijn comfort zone.
Op dat moment bedacht ik me hoe mooi het was, dat het meisje, wat er helemaal bovenop gekomen was, nog steeds de vriendin was van de jongeman. Respect. Ik had nog net tijd om ze te vertellen dat ik heel dankbaar was dat ze hun verhaal met mij hadden gedeeld. En toen moesten ze echt gaan boarden want met rolstoel ofzo had je volgens haar mazzel.. want je hoefde niet in de rij te wachten en mocht als eerste boarden. “You Dutchies had that soccer guy.. Kroef or Kuif?… he was right” ik kon haar alleen maar met grote ogen aankijken en “Have a safe flight” wensen.
Elk nadeel heb zijn voordeel… dat ze dat nog kon denken na alles.
Nu ik deze blog afmaak ben ik er weer stil van. En vind ik het toch ook mooi dat ik hun verhaal kan delen. En ookal heb ik genoeg van anderen gezien en gehoord en zelf meegemaakt om te weten dat je voor alles in het leven dankbaar moet zijn. En van elke dag een feestje moet maken… Dit meisje, haar vechtlust, positiviteit en kracht. Die jongeman… Het waard om te delen.
Niekje. says:
Het zal ook een soort overlevingsmechanisme zijn. En inderdaad, leef alsof het je laatste dag is. Voor je het weet is het voorbij…